‘‘Το παρελθόν

είναι η μόνη βεβαιότητα που μου χρειάζεται…’’

Ντονάτο Καρρίζι:

«Ο κυνηγός του σκότους»

Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

–

γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης

–

Φτάνοντας στη σελίδα 314 του αστυνομικού μυθιστορήματος «Ο κυνηγός του σκότους», του Ντονάτο Καρρίζι, έμεινα να διαβάζω δυο και τρεις φορές δυο παραγράφους:

«Στην αίθουσα επιχειρήσεων της SCO ο Μόρο ήταν μόνος. Μόνος όπως ένας απόστρατος που έχασε τον πόλεμο, αλλά δεν θέλει να γυρίσει στο σπίτι και αντίθετα κάθεται στο έρημο πεδίο της μάχης, ανάμεσα στα φαντάσματα των συντρόφων του, περιμένοντας τον εχθρό που δε θα έρθει. Γιατί το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πολεμάει.

»Ο αστυνομικός υποδιευθυντής ήταν όρθιος μπροστά στον πίνακα με τα πειστήρια και τις ενδείξεις. Οι απαντήσεις είναι όλες μπροστά σου, είπε από μέσα του. Αλλά τις κοιτούσες με λάθος τρόπο, γι’ αυτό έχασες».

Αυτές οι δυο παράγραφοι με γύρισαν σαράντα τέσσερα χρόνια πίσω, στα 1975, όταν νεαρός υπαξιωματικός τής Χωροφυλακής, αστυνόμος σ’ ένα μικρό ορεινό και απομονωμένο χωριό τής Δυτικής Μακεδονίας, καταχείμωνο, με κλεισμένους τους δρόμους από το χιόνι, είχα βρεθεί απέναντι σε μια αυτοκτονία, που όμως μου ‘‘ψιθύριζε’’ πως ήταν έγκλημα. Ήταν η απόγνωση μπροστά στα αδιέξοδα που όρθωνε η εμφανής πραγματικότητα, ενώ μέσα μου έψαχνα να βρω τρόπους να εισχωρήσω στην άλλη πραγματικότητα, που βρισκόταν καλά κρυμμένη κάπου στο βάθος τών πραγμάτων.

Ο αστυνομικός υποδιευθυντής Μόρο ήταν ένας μόνος. Ένας πεισματάρης αστυνομικός, που χάρη στην εργατικότητα και στην οξυδέρκειά του, είχε πίσω του μια αρκετά επιτυχημένη καριέρα. Αυτός είχε αναλάβει την εξιχνίαση κάποιων εγκλημάτων, πίσω από τα οποία κρυβόταν ένα ‘‘τέρας’’, ένας κατά συρροήν δολοφόνος.

Όμως, ο εξαιρετικός Ντονάτο Καρρίζι, δεν τον θέλει πρωταγωνιστή τού βιβλίου του. Ίσως γιατί θα έγραφε, έτσι, ένα ενδιαφέρον, αλλά, ίσως, συνηθισμένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο Καρρίζι επινοεί δυο άλλα πρόσωπα και σ’ αυτά αναθέτει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, πλάθοντας μια ασυνήθιστη μυθοπλασία με πολλά στοιχεία μοναδικότητας.

Κατά τη ροή τής μυθοπλασίας, ο νους του αναγνώστη μεταπηδά συχνά τόσο στον Έκο, όσο και στον Μπράουν. Οι μυστικές σέκτες ή κάποιοι μυστικοί μηχανισμοί του Βατικανού, αδελφότητες που προσπαθούν να διαφυλάξουν την τάξη των πραγμάτων και ν’ αντιμετωπίσουν κάποια ιδιαίτερα ειδεχθή εγκλήματα, κάνουν την εμφάνισή τους σε μια συνεχή αντιπαράθεση μεταξύ του καλού και του κακού. Αν δεν υπήρχε ο Ιούδας δεν θα υπήρχε η Θυσία, δεν θα υπήρχε η Σταύρωση, δεν θα υπήρχε η Ανάσταση.

Κύρια πρόσωπα του μυθιστορήματος μυστηρίου (κατά βάση), το οποίο είναι στημένο πάνω στις αρχές στις αστυνομικής λογοτεχνίας, με πολλές ανατροπές και εντεινόμενη αγωνία, ένας ιερέας-τιμωρός (ο Μάρκους), ο οποίος αγνοεί για ποιον δουλεύει, ξέρει όμως πως υπηρετεί το καλό, και μια αστυνομικός (η Σάντρα Βέγκα), φωτογράφος τών εγκληματολογικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα ευσυνείδητη στη δουλειά της.

Πίσω τους, ένας ακόμα ιερέας-μυστήριο (ο Κλεμέντε) κι ένας καρδινάλιος (ο Μπαττίστα Ερριάγκα). Όλοι τους απέναντι σε μια σειρά εγκλημάτων με κοινά χαρακτηριστικά. Στο βάθος τού ορίζοντα, ο καθοριστικός ρόλος στη ζωή τού ανθρώπου τής παιδικής του ηλικίας.

Η μυθοπλασία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρκετά τολμηρή, με τη φαντασία να διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο, κρατώντας το ενδιαφέρον τού αναγνώστη σε διαρκή ένταση.

Ποιος δολοφονεί νεαρές γυναίκες αποκόβοντας τα άκρα τους και το κεφάλι; Ποιος δολοφονεί ζευγάρια, πυροβολώντας τον άντρα, αλλά μαχαιρώνοντας τη γυναίκα; Ποιος κρύβεται πίσω από το ‘‘τέρας’’ τής Ρώμης; Είναι ένας ο δολοφόνος ή περισσότερα πρόσωπα;

Ο ιερέας Μάρκους και η αστυνομικός Σάντρα Βέγκα ακολουθούν βήμα με βήμα τις έρευνες, φωτίζοντας από τη δική τους πλευρά αδιόρατες πτυχές, αλλά και πληρώνοντας το κόστος τους.

Θα φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα; Θα κυριαρχήσει το καλό απέναντι στο κακό;

Ο Καρρίζι συνθέτει ένα άκρως ενδιαφέρον μυθιστόρημα, χρησιμοποιώντας ακόμα και ιστορικά στοιχεία για τη Ρώμη και το Βατικανό, φτάνοντας τη δράση τού Μάρκους μέχρι το μακρινό Κονγκό και απομακρυσμένες περιοχές τής Ασίας. Η λύση όμως τον περιμένει στην αφετηρία του, το Βατικανό…