Τις ζεστές, υγρές νύχτες του καλοκαιριού

τις αέναες και φριχτές

όταν ξεμένω από πράγματα να κάνω 

και από πράγματα να είμαι,

σφυρηλατώ έναν τρόπο να περιφέρομαι στο σπίτι ·

πρώτα πατάω τα πόδια μου στο πάτωμα και μετά από λίγο κάνω κάτι δειλά βήματα πάνω στον τοίχο ·

πριν το καταλάβω, περπατάω από τοίχο σε τοίχο και από τοίχο σε ταβάνι

χωρίς αίσθηση του τι ακριβώς ζητάω και περιμένω

μέχρι που βρίσκομαι όρθια με το κεφάλι κρεμασμένο προς το πάτωμα

με την κοτσίδα μου να χάσκει σαν προβοσκίδα ελέφαντα

να περιμένω τη ζωή να έρθει σε μένα ·

Και πάλι στον τοίχο, 

σαν αράχνη στρέφομαι

ή σαν τον Φρεντ Αστέρ

(μόνο χωρίς το χαμόγελο)

γλιστράω στις επιφάνειες

Το αγόρι μου κοιμισμένο στο κρεβάτι

μισοανοίγει το μάτι

μισοανοίγει το φως

«πας καλά παιδάκι μου

θα σκοτωθείς,

κατέβα»

τότε μόνο κατεβαίνω

_

γράφει η Μαρία Παπαδοκωστάκη