Νύχτες που λιώνει το αλάτι
πάνω στην κόψη της ψυχής
στην απουσία σου, το κάτι
από το χάδι της βροχής
μα δε φοράω τα καλά μου
κι ήρθες κι απόψε μοναξιά
ώρες που λιώνει το φεγγάρι
να μου κρατήσεις συντροφιά.

Πάλι τα αδιάβαστα σημάδια
στην καταιγίδα τ’ ουρανού
δε γύρεψα ποτέ, άλλα χάδια,
εσύ είσαι πάντα μες το νου,
καινούριο κάλεσα σκοτάδι
στην άβυσσο του έχω χαθεί
«η Αγάπη» έλεγες, θυμάμαι,
μιλά μόνο με την αφή.

Να δραπετεύσω από τη λύπη
Αύριο… η δυνατή κραυγή
στη νοσταλγία και στη σκέψη
θα σβήσει τ’ άστρο την αυγή
δεν αντιστέκομαι στη φύση
μου φτάνει αυτό που έχω ζήσει.
κι ότι ποθώ, ποτέ δε φτάνω
μέσα απ’ τα χέρια μου, το χάνω.

Πεσμένα του Σεπτέμβρη φύλλα
πάντα με πιάνει ανατριχίλα
γραμμές στο πρόσωπο ρυτίδες,
δεν θέλω άλλες ηλιαχτίδες
ψεύτικα αισθήματα του κόσμου
με την εικόνα σου, εντός μου
και δυο – τρεις λέξεις στο συρτάρι
φοβάμαι, αυτά που μου έχεις πάρει.

_

γράφει η Ζωή Δικταίου