Αγάπα, σου λέει ο άλλος και μη ζητάς ανταπόδοση ντε και καλά.
Προσωπικά, δε συμφωνώ καθόλου με τη ρήση αυτή. Τι νόημα έχει να αγαπάς και ο άλλος να μη νοιάζεται για σένα; Αν εννοεί κάποιος, να αγαπά έτσι γενικώς κι αορίστως ναι, το καταλαβαίνω. Δηλαδή, να σέβεσαι, να μη θέλεις το κακό κανενός, να υπολογίζεις. Συμφωνώ με όλα αυτά και επαυξάνω. Αλλά όταν εγώ λέω “αγαπώ”, σημαίνει ότι ένα πολύ σημαντικό μέρος του συναισθηματικού μου κόσμου το έχω χαρίσει σε κάποιον, αυτός το δέχτηκε και μου το ανταποδίδει, αν όχι στα ίσα σε ένα μεγάλο τους μέρος σίγουρα. Το ν’ αγαπάς λοιπόν, δεν είναι τίποτα, με την έννοια ότι ν’ αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, αυτό είναι αυτονόητο και αυτό πρεσβεύει η Χριστιανική μας θρησκεία…
Τώρα, το ν’ αγαπιέσαι, χμμ. Είναι κάτι, αλλά και πάλι, αν πέσεις στην περίπτωση να αγαπιέσαι από άτομο που σου είναι αδιάφορο, ποιο το κέρδος; Ίσως έχεις έναν εχθρό λιγότερο στη μίζερη ζωή…
Σαν όμως και αγαπάς και αγαπιέσαι, ε, αυτό είναι το Παν. Είναι η πεμπτουσία, η επιτομή της αγάπης. Αν μάλιστα η ανταποδιδόμενη αγάπη αγγίζει το επίπεδο της προσφερόμενης, τότε, τα δύο μέρη είναι ευλογημένα. Έχουν κερδίσει το τζόκερ μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και ζουν στον Παράδεισο.
Μπορεί ο άνθρωπος να είναι μικρός και ασήμαντος μέσα στο Σύμπαν, όμως το συναίσθημα της Αγάπης τον αποθεώνει, τον εξαγνίζει, τον κάνει αυτό που σημαίνει η λέξη, Άνθρωπο.
Το ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι είναι ο πλούτος του κόσμου και τίποτα δεν αντέχει σε σύγκριση μαζί του, είναι όντως το Παν. Είναι η μόνη πραγματική Αξία στο χρηματιστήριο αξιών της Ζωής…

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου