Ξαναγυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά
άγγιγμα διστακτικό, σύντομο
ο ίδιος πάντα μεταλλικός ήχος
πάνω στη σκουριά ορίζει το παρελθόν.
Φθινοπωρινά φύλλα, εύθραυστες λέξεις,
ο νους υπολογίζει
μελισσοκέρι στην πολυσάλευτη
φλόγα της θύμησης
και οι προϋποθέσεις μιας επιστροφής
μετρημένες στα δάχτυλα
μα δεν καταδέχεται η ψυχή τέτοιες παρηγοριές.
Στην άκρη του δρόμου ερειπωμένο
το παλιό σχολειό
ανάποδα ο καιρός και τούτη τη φορά.
Αδιόρθωτη η καρδιά δηλώνει
τη συντριβή της
περιπλανώμενη, ξυπόλητη πριγκίπισσα
σε δαιδαλώδεις διαδρομές
μετρά τα κρίματα.
Φανερά κι αφανέρωτα όνειρα
βασανιστικά ακόρεστη η δίψα για ζωή
αίσθημα αθωότητας
μακριά από κάθε προσκόλληση
τα μάτια αρνούνται να κλείσουν.
Σμίγουν οι σπασμένες φλέβες
και φτιάχνουν ποτάμια
όποιος φεύγει έχει προορισμό.
Ότι γεύτηκες ασήμαντο φαντάζει
τα χείλη στέγνωσε η νοσταλγία
ο χρόνος συμβολικός, ακυβέρνητος.
Στο άσπρο σου πουκάμισο
πάγωσε ο χειμώνας.
Το φως διαπερνά τα μαύρα βελούδα
θαρρείς ξεκομμένο απ' την πηγή του
τέμνοντας κάθετα το σώμα,
στο μεγάλο καθρέπτη χορεύουν μάγισσες.
Τυχαία άνοιξε η πύλη του λαβύρινθου.
Η άχρονη φωνή στοίχειωσε δίπλα μου
εδώ βαθαίνει η άβυσσος
δοσμένη η διαχωριστική γραμμή
εκεί στο σκοτεινό σύνορο
λιτανεύει η νύχτα
τη σιωπή και τα παράπονα.
Η κίνηση του ιδρώτα
ιχνογραφείται αμυδρά στο μέτωπο.
Ο φόβος της τελειωμένης πορείας
ακινητεί την όραση.
Κυριαρχημένος
από την ηδονή της περιέργειας
στις παρυφές της αιωνιότητας
θα πληρώσεις το χρέος
νιώθοντας την πύρινη ρομφαία
και τα φτερά του ανεξίθρησκου αγγέλου.
Λαχταράς τον ίλιγγο της πτώσης
περιμένει η λύπη στην άκρη του ορίζοντα
εκεί που σβήνουν τα σύννεφα της αυγής
βροχή και στα μάτια δάκρυα.
Η ψυχή εξαγνισμένη
αναδύεται απ' το πύρινο βάραθρο αμόλυντη.
Το κάλεσμα, χάλκινο σιωπητήριο στη λήθη
την ώρα που υψώνεσαι μακριά
πάνω από τον ανθρώπινο κύκλο
αφήνοντας την τύχη
ν' αλλάξει πάλι τον κόσμο μου
φεύγεις, με μια επιθυμία κρυφή
στερεώνεις τον τελευταίο ήχο
πάνω στον άνεμο.
Ο τροχός της μοίρας
τρίζει στις όχθες της θλίψης
το τοπίο έχει πάψει να υπάρχει
χωρίς επιδεικτικές ταπεινώσεις
εδώ σβήνει το καντήλι της μνήμης
σε μιαν απόλυτη κατάνυξη μυροβόλο
μυσταγωγός του γαλάζιου ξαναγεννιέσαι
στον παραμυθητικό κύκλο της αλήθειας ...
Αύριο...
ανοικτό τ' αλφαβητάρι
στο ρέμα του Αχέροντα
εκεί που η μοναξιά θερίζει ψιθύρους
και κελαρύσματα νερού
νιολουσμένος κι ανάλαφρος
με πρόσωπο στραμμένο στον ήλιο
αφήνεις πίσω τις σκιές
με πόση ειλικρίνεια γράφεται ο χωρισμός κι ο θάνατος.

_

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!