Ε-ρω-τευ-με-νος.  Πάθηση ιδιαιτέρως τραυματική συνδυάζεται με πολλά επιφωνήματα, βαριές ανάσες, αϋπνίες και βλέμματα στο απόλυτο κενό. Ξαφνικά όλων των ειδών οι Τέχνες μα… και οι Ατεχνίες μιλούν για τον συγκεκριμένο έρωτα. Μπορεί ένα τραγούδι που παίζει σε κάποιο κακόφημο μπαρ της εθνικής οδού μέχρι μια όπερα στο Μέγαρο μουσικής να περιγράψουν -και όμως ναι- με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την κατάσταση που βιώνει ο παθών κάνοντάς τον να ταυτίζεται με κάθε στίχο ή ήχο.

Άνοιξη. Απρίλης στα τελειώματά του και ένας μήνας, ο Μάιος που όλοι μαζί αναφωνούμε άθρησκοι και μη… «Βοήθειά μας». Είτε είσαι λοιπόν ο αναγνώστης της «Περηφάνιας και προκατάληψης», είτε του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», είτε έχεις διαβάσει πάνω από πενήντα φορές τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» είτε το «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας» είτε απλά ένα από εκείνα τα «ρομαντικά» βιβλιαράκια των περιπτέρων, είσαι εντελώς καταδικασμένος να ζήσεις το δικό σου μυθιστόρημα που η αλήθεια είναι ότι δεν διαφέρει πολύ από όλες αυτές τις σελίδες…

Ο έρωτας μέσα από την Τέχνη βρίσκει ένα όπλο ακόμα πιο ισχυρό αν σκεφτεί κανείς πως κάθε τι που δημιουργείται για την δική του επιβλητική οντότητα, καταγράφεται και αποτυπώνεται από ανθρώπους που νοσούν από αυτήν την «ασθένεια». Σονάτες και μπαλάντες, ζωγραφιές από ρομαντικά δειλινά και γυμνά σώματα, ποίηση που ξεσκεπάζει τις απόκρυφες επιθυμίες αποτελούν έργα ανθρώπων που προσπαθούν να προσεγγίσουν τούτο το αίσθημα, να το αναλύσουν και να δικαιολογήσουν τους δικούς τους πρώτα εαυτούς.

Οι ερωτευμένοι λοιπόν, τριγυρνούν ανάμεσά μας μα… και μέσα μας. Φαίνονται από χιλιόμετρα… ευαισθησίας, από ατελείωτες κόλλες που γεμίζουν ξανά και ξανά, τσαλακώνονται και πετιούνται σε καλογεμισμένους κάδους με έναν τρόπο επαναληπτικό που τέλος δεν έχει. Σαν ιός που εξαπλώνεται κυκλοφορεί από άνθρωπο σε άνθρωπο και όλοι γινόμαστε φορείς μα και κοινωνοί αυτού του συναισθήματος. Ξαφνικά, το στυλό της ψυχής μας βουτά στο μελάνι και αρχίζει να δημιουργεί μια νέα ιστορία γεμάτη από κωμικοτραγικές καταστάσεις σε συνθήκες που καταστρέφουν ολοκληρωτικά τις ισορροπίες τους. Με κατηργημένους τους νόμους της φυσικής, των μαθηματικών ακολουθούν περισσότερο την επιστήμη της Χημείας και συλλαβίζουν λέξεις άλλες φορές ψιθυριστά σχεδόν αθόρυβα και άλλες με τόλμη και δύναμη μέχρι τελικής πτώσεως.

Κρατώντας όσο γίνεται λοιπόν την αναπνοή μας βουτάμε με δέος στον βυθό της πιο ωραίας θάλασσας και αφήνουμε τον εαυτό μας ήρωα εκείνου του μυθιστορήματος που ακόμα δεν έχει γράψει κανείς και ας φαίνεται ίδιο. Ας βιώσουμε τον ανοιξιάτικο ή μη έρωτα που χτυπά την πόρτα μας όπως του αξίζει. Ας ζήσουμε κι εμείς σε εκείνο το βιβλίο με τις μυρωδιές που φέρνουν οι διαφορετικές σελίδες. Ας βάλουμε εμάς, τους ήρωές μας να πούνε τις θαρραλέες εκείνες κουβέντες που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους μα περισσότερο τις καρδιές μας και ας δείξουμε σεβασμό στην ψυχή μας που ξέρει να καλωσορίζει πριν από εμάς εκείνα τα Μεγάλα αισθήματα… Ας δώσουμε εκείνο τον όρκο στον εαυτό μας πως δε θα τον προδώσουμε και πως θα βαδίσουμε αποφασιστικά στα μονοπάτια που ζητά το βιβλίο της καρδιάς μας να ξεφυλλίσουμε.