Κοιτάς κάτω στο χώμα
τα πεσμένα ηλιοτρόπια
πως γέρνουν παρηγορητικά
πάνω απ΄τα πεθαμένα στάχυα
με δάκρυα αποχωρεί το θέρος.
Ούτε ένα φύσημα από μελτέμι
ούτε μια ξαφνική μπόρα
να σου ξεπλύνει το χέρι.
Οι θύμησες μόνο… βαρύ φορτίο
να σου ταράζουν κι ετούτο το καλοκαίρι.
Άπνοια κι η θάλασσα ανέγγιχτη
απ΄της ζωής το χάδι μοιάζει.
Το ένα και μοναδικό σου βότσαλο
πετάς και ευχή από μέσα σου κάνεις
στον πάτο της να πάει και να θαφτεί
μαζί με το μαράζι.
Η λύτρωση απαγορευμένη
οι αναμνήσεις σου φωτιά
αγκάθια πυρωμένα
σου καίνε την καρδιά.
Την είχες ίσως δεδομένη
και δεν το σκέφτηκες πολύ
πως έτσι πάντα τόσο ανοιχτή
θα είναι συχνά και πληγωμένη.
__
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
χίλιες φορές ανοιχτή και ας είναι και πληγωμένη παρά κλειστή και προδομένη από εμάς τους ίδιους…
Την καλημέρα μου Άννα…
Σε ευχαριστώ Μάχη μου … από εμάς ξεκινούν όλα .. Καλημέρα 🙂
Άννα μου πολύ πολύ ωραίο!!
Μπράβο!!!
Ιδιαίτερη πάντα η γραφή σου!!
Καλό βράδυ!!!
Καλη μου Ελένη να είσαι καλά σε ευχαριστώ πολύ πολύ!Καλό βραδυ σου εύχομαι 🙂