Μετά τη Σιωπηλή ασθενή, ο συγγραφέας Alex Michaelides επιστρέφει στα λογοτεχνικά πράγματα με το ατμοσφαιρικό θρίλερ Οι Κόρες, ένα βιβλίο με έντονα στοιχεία από την ελληνική μυθολογία και τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.

Η Μαριάννα Άντρος είναι μια ψυχοθεραπεύτρια που δουλεύει με ομάδες. Ταυτόχρονα με τα ψυχολογικά θέματα των ασθενών της, προσπαθεί να διαχειριστεί και τα δικά της συναισθήματα σχετικά με τον θάνατο του συζύγου της, που πνίγηκε στη θάλασσα περίπου έναν χρόνο νωρίτερα. Μια μέρα δέχεται ένα τηλεφώνημα από την ανιψιά της, Ζόι, που σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Αναστατωμένη, η νεαρή κοπέλα την ενημερώνει πως έγινε ένας φόνος και υποψιάζεται ότι μπορεί το θύμα να είναι η καλύτερή της φίλη. Η Μαριάννα αποφασίζει να πάει αμέσως στο Κέμπριτζ, ώστε να συμπαρασταθεί στην αγαπημένη της ανιψιά.

Φτάνοντας στο κολέγιο του Σεντ Κρίστοφερ, η Μαριάννα έρχεται αντιμέτωπη με μια περίεργη ατμόσφαιρα. Όλοι είναι αναστατωμένοι με τη δολοφονία της νεαρής φοιτήτριας· όμως η ανιψιά της, εκτός από σοκαρισμένη και θλιμμένη, μοιάζει επίσης φοβισμένη. Όταν προσπαθεί να μάθει την αιτία, η Ζόι τής μιλάει για έναν καθηγητή, τον Έντουαρντ Φόσκα· έναν μυστηριώδη τύπο, λάτρη της ελληνικής μυθολογίας και των αρχαίων τραγωδιών, ο οποίος έχει δημιουργήσει έναν στενό κύκλο «εκλεκτών» φοιτητριών, που είναι γνωστές ως Κόρες. Και είναι σίγουρη πως εκείνος ευθύνεται για τον θάνατο της Τάρα.

Έχοντας φοιτήσει και η ίδια στο κολέγιο του Σεντ Κρίστοφερ, η Μαριάννα είναι επιπλέον αναστατωμένη εξαιτίας των αναμνήσεων που της ξυπνά το περιβάλλον από τα χρόνια που πέρασε εκεί με τον σύζυγό της ως φοιτητές. Η ήδη εύθραυστη ψυχολογία της αναστατώνεται ιδιαίτερα στη σκέψη ενός καθηγητή που χειρίζεται και πιθανώς δολοφονεί τις φοιτήτριές του. Κι έτσι, αποφασίζει να ψάξει να βρει στοιχεία που θα αποδεικνύουν την ενοχή του Φόσκα. Όμως, η εμμονή που έχει αποκτήσει μαζί του ίσως αποδειχτεί επικίνδυνη. Γιατί μπορεί να προκαλέσει όχι μόνο προβλήματα στην αξιοπιστία της ως επαγγελματία και στις προσωπικές της σχέσεις με τους γύρω της, αλλά να βάλει και την ίδια στον ρόλο του υποψήφιου θύματος του δολοφόνου…

Ο συγγραφέας χτίζει ένα ψυχολογικό θρίλερ στο στυλ της dark adacemia, που είναι αρκετά διαδεδομένο στη λογοτεχνία ειδικά τα τελευταία χρόνια. Τα βιβλία που ανήκουν σε αυτό το είδος εκτυλίσσονται σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον -ένα πανεπιστήμιο, σχολείο ή κολέγιο- και επικεντρώνονται σε «σκοτεινά» θέματα, όπως ένας φόνος που συμβαίνει εκεί ή μια γενικότερη γκόθικ ατμόσφαιρα μυστηρίου που τα περιβάλλει. Ο Michaelides επιλέγει το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ ως το ιδανικό σκηνικό όχι μόνο για μια σειρά φόνων, αλλά και για να αναπτύξει ορισμένες θεωρίες σχετικά με γνωστές αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και μύθους, όπως αυτός της Δήμητρας και της Περσεφόνης (της Κόρης), συνδυαστικά βέβαια με τις ευρύτερες γνώσεις που προσφέρει στους φοιτητές του κάθε πανεπιστήμιο ανάλογου κύρους.

Αυτό ακριβώς το σκοτεινό ύφος, συνδυασμένο με το επιβλητικό περιβάλλον ενός από τα πιο παλιά και φημισμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης, δένει εξαιρετικά με τους χαρακτήρες του βιβλίου, που ο καθένας κρύβει μέσα του το δικό του σκοτάδι. Όλοι τους έχουν μυστικά, κουβαλούν προσωπικούς δαίμονες, κινούνται και πράττουν σύμφωνα με τους προσωπικούς τους κώδικες και τις εγωιστικές επιθυμίες τους και θα μπορούσαν να έχουν πολύ βαθιά ψυχογραφήματα – αλλά μάλλον ο συγγραφέας δεν είχε αυτό στο μυαλό του, μιας και η μόνη ηρωίδα της οποίας ουσιαστικά αποκαλύπτει κομμάτια της ψυχής της στον αναγνώστη είναι η Μαριάννα. Ο καθηγητής Έντουαρντ Φόσκα αποδεικνύεται ένας αξιόλογος και ενδιαφέρων «αντίπαλος» για εκείνη, αλλά ακόμα και αυτός δεν έχει τον χώρο που ίσως θα του άξιζε, ώστε να ξεδιπλώσει την οπωσδήποτε σκοτεινή, μα ενδιαφέρουσα προσωπικότητά του και να καταφέρει ο αναγνώστης να τον προσεγγίσει περισσότερο. Οι υπόλοιποι αντρικοί χαρακτήρες που περιτριγυρίζουν την ηρωίδα παρουσιάζουν μεν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά όχι την επιθυμητή ένταση, ενώ ούτε η ομάδα των κοριτσιών που απαρτίζουν τις Κόρες έχει τον χώρο και τον χρόνο που θα περίμενε κανείς στην αφήγηση ώστε να ξεδιπλώσουν τις προσωπικότητές τους. Γενικά, ο συγγραφέας δείχνει να επικεντρώνεται στη δράση και όχι στα ψυχογραφήματα των ηρώων του και τις σχέσεις μεταξύ τους – κάτι που κρατάει ζωντανό το αναγνωστικό ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα κάνει τους ήρωες κάπως απρόσωπους και απρόσιτους.

Οι αναφορές τόσο στην επιστήμη της ψυχολογίας όσο και στους αρχαίους μύθους και τις ελληνικές τραγωδίες μαρτυρά την αγάπη του συγγραφέα για αυτές και την επιμέλεια της έρευνάς του. Επίσης, αμφότερες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν στο φιλόξενο περιβάλλον του πανεπιστημίου, σε έναν χώρο όπου τα μάτια και τα μυαλά είναι ανοιχτά και πάντα έτοιμα να ακούσουν, να συζητήσουν και να κρίνουν όσα λένε τα στόματα και γράφουν τα βιβλία. Και όλοι όσοι λατρεύουν να διαβάζουν κάτι τέτοια σε ένα μυθιστόρημα, σίγουρα θα το λατρέψουν και σε αυτό εδώ! Άλλωστε, με αυτά ασχολήθηκε ο Michaelides και στο προηγούμενο βιβλίο του – κι εδώ, μάλιστα, γίνονται ορισμένες μικρές, μα εύστοχες αναφορές σε εκείνο. Όσοι το έχουμε διαβάσει, νιώσαμε ότι συναντήσαμε ξανά, για λίγο έστω, έναν παλιό φίλο.

Το τέλος του βιβλίου διχάζει. Ορισμένοι το βρίσκουν απόλυτα ανατρεπτικό, άλλοι ελλιπές και μη ρεαλιστικό. Σίγουρα, όσο πλησιάζει η κορύφωση της ιστορίας, η δράση κυλάει ολοένα και γρηγορότερα, όμως αναμφίβολα υπάρχουν ορισμένα κενά που ο συγγραφέας αμέλησε -ή δεν θέλησε (;)- να καλύψει. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου είναι μάλλον αναπάντεχη, τα κίνητρά του αποδεικνύονται κατώτερα της όλης μυστηριακής ατμόσφαιρας που κυριαρχεί σε όλο το βιβλίο. Όμως, ακόμα κι αν το τέλος είναι πράγματι απότομο και αφήνει ορισμένα θέματα αναπάντητα ή ανολοκλήρωτα, το ίδιο δεν συμβαίνει και με τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες; Επέρχεται η κάθαρση και οι τύχες των υπόλοιπων ηρώων αφήνονται να κριθούν από τη φαντασία του θεατή/αναγνώστη. Ή την ιστορία. Ή έναν συνδυασμό και των δύο.