Λίγο πριν τη δύση ενός ήλιου που κάποτε έκαιγε και με τύφλωνε, κοντοστέκομαι. Μόλις που προλαβαίνω να δω τη ζωή μου να φεύγει. Σαν ένα σμήνος πουλιών που ξεκινά το ταξίδι προς την άγνωστη ελευθερία. Μια αναζήτηση χωρίς όρια, με το φόβο του αγνώστου να μην κυριαρχεί πια. Λίγο από ελπίδα, πνοή και δύναμη για την επόμενη στάση. Ησυχία. Μονάχα το θρόισμα των φύλλων που ταλανίζονται στον άνεμο και ο ανηλεής χρόνος που κυλά. Εδώ πάνω, σταματούν οι μνήμες. Κι ακυρώνονται οι αλήθειες του χθες, του σήμερα και του αύριο. Τώρα μπορώ να δω τον ορίζοντα λίγο πριν πέσει το σκοτάδι. Λίγο πριν το κρύο της μοναξιάς σκληρύνει κι άλλο την πληγωμένη μου καρδιά.

Ξαπλώνω χάμω και γίνομαι ένα με μια γη που ίσως και να με μίσησε που δεν την κατάλαβα ποτέ. Μα τί σημασία πλέον έχουν τα αισθήματα… Μία τελευταία ανηφόρα για να αποχαιρετήσω το τώρα. Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε για ‘μένα. Να ανοίξω το δρόμο. Το δρόμο που έκλεισε πίσω μου, τις επιθυμίες και τα όνειρα που ο άνθρωπος δεν τα σέβεται, τα σπαταλά. Μα ποιος μπορεί να πορευτεί δίχως μια σκέψη, ένα χέρι να έχει πίσω του αφημένο. Απλωμένο μέρα νύχτα να προσμένει και να λαχταρά. Και εκείνη η ματιά… εικόνα μιας ψυχής χιλιοβασανισμένης που προσδοκά την λύτρωσή της. Μέσα σε ένα κόσμο που τιμωρεί και σκοτώνει.

Μα είναι η αγάπη εκείνη που μας κρατά ζωντανούς. Να ανασαίνουμε όταν η ύπαρξή μας ασφυκτιά στους ψεύτικους κόσμους αυτών που ορίζουν την μοίρα μας. Τα δάκρυά μας, δάκρυα ευγνωμοσύνης είναι κι όχι αποχωρισμού. Η ψυχή μας το ξέρει, από τότε που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας σε μια νιότη που τώρα δεν υπάρχει. Ξέφτισε από τη φθορά της αδικίας και της δικής μας υπεροψίας. Μα είναι αργά για μια ακόμη ανάξια αποτίμηση.

Το κυνήγι της πραγματικότητας έχει ήδη ξεκινήσει. Και στην έρημο του κόσμου μας, πρέπει να κυνηγήσουμε  εμείς τα όνειρά μας. Οι θηρευτές διψούν για αίμα και το φιλότιμό μας πλέον δεν φτάνει για να ικανοποιηθούν οι εφιάλτες τους. Αυτή τη φορά όμως δεν θα πάρουνε τον ιδρώτα μας.

Στέρεψε η δύναμη πια, ο ήλιος έδυσε. Τα πουλιά πέταξαν μακρυά και ο άνεμος που απαλά χάιδευε τα πρόσωπά μας σταμάτησε πλέον. Κρατώ στα χέρια μου ένα λουλούδι. Δείγμα μιας πραγματικότητας που μας ξεπέρασε. Κι όλα τα χρώματα μονομιάς εξαφανίσθηκαν. Και τα αρώματα έσβησαν. Σαν τις καρδιές μας που υπέκυψαν. Μονάχα οι αναμνήσεις αχνοφαίνονται στην ομίχλη του χθες. Τα πρόσωπα των παλιών, μας περιμένουν μέσα σε φωτισμένες αυλές και χρωματισμένους κήπους. Σε στενά δρομάκια με τα τραγούδια και τους χορούς των παιδιών μας.

Είναι εκείνη  η μαγική  στιγμή που το παρελθόν και το μέλλον γίνονται ένα. Και ο χωροχρόνος γεμίζει από εκείνες τις χαρές που κρατά ο άνθρωπος μέχρι το τέλος του. Αλήθεια ή ψέμα ποιος να  ξέρει; Όλη η γνώση του κόσμου εξαντλείται σε τούτη την σιωπή. Σε τούτο το λουλούδι που το αφήνω ελεύθερο στην φύση να συνεχίσει την δημιουργία του κόσμου.

Και η  κληρονομιά μου, μπορεί να είναι μια μέλισσα που αναζητά την γύρη στα ανθισμένα δέντρα της άνοιξης. Ένα άλογο που τρέχει σε εύφορες καταπράσινες κοιλάδες. Μια τίγρης που φυλά τα μικρά της κάπου στην Αφρική ή ένας λύκος που κοιμάται σε μια σπηλιά της παγωμένης στέπας.

Ή ακόμη μπορεί να αναγεννηθώ στην αρχή των ανθρώπων. Σε θάλασσες μακρινές, σε ταραγμένες εποχές και να γυρίσω τον τροχό μιας ιστορίας απίστευτης που δεν θα ειπωθεί παρά μόνο σαν παραμύθι μιας άλλης εποχής. Και τότε δεν θα έχει σημασία αν η ζωή που έζησα ήταν αυτή που ήθελα. Σημασία θα έχει αν η ζωή μου ήταν χρήσιμη για την φύση και τον άνθρωπο. Για τις μελλοντικές γενιές που θα αντιμετωπίσουν τους ίδιους φόβους και θα ποθήσουν τα ίδια αγαθά.

Μόνο τότε δικαιούται ο άνθρωπος να πει πως φεύγει με δόξα κι όχι με ατίμωση. Όταν όλα γύρω μας σωπαίνουν και ο χρόνος ακινητοποιείται για λίγο μέχρι να ξεκινήσει και πάλι τον σκοπό του, όταν το σκούρο μπλε σκεπάζει το σώμα μας και το μυαλό μας στροβιλίζεται σε άγνωστες διαστάσεις, το φως της μνήμης που αφήνουμε πίσω αποτελεί την σπορά του νέου κόσμου. Την υπόσχεση του χθες για την δημιουργία του αύριο.

Μπροστά στον φόβο του θανάτου μας, βρίσκεται η αιωνιότητα πέρα από τα άστρα.

Γράφει ο Γιώργος Μανταλιάς