Εγώ, έχοντας σώας τα φρένας και κρίση συνειδήσεως
με τη σελίδα αυτή ως ομολογία υπερασπίσεως
παραδέχομαι όλα τα ελαττώματά μου
και τ’ αγαπώ πολύ γιατί είναι όλα δικά μου
Έχασα δεκάξι χρόνια απ’ όσα δικαιούμουν
Έκλαψα αληθινά, μα άλλοτε προσποιούμουν
Πούλησα την ψυχή μου στο κακό και το απαρνήθηκα
Ακόμα έχω αμυχές απ’ τη κόλαση που σύρθηκα
Αναρωτιέμαι η Λάχεσις ποιο μου ‘χει πεπρωμένο
κι αν θα ξηλώσει η Άτροπος το νήμα το υφασμένο
Μετάνιωσα που ευχήθηκα ποτέ να μη γεράσω
Τα ανομήματά μου όμως, εγώ μόνη θα τα δικάσω
Και η γραμμή μου άμυνας κυνική ομολογία
Ο πόνος είναι έμπνευση, ξυπνά τη φαντασία
Χαμένες ευκαιρίες· ας είχα άλλη μία! Δικαίως!
Ποινή άλλη δε δέχομαι, το πλήρωσα το χρέος.
_
γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου
0 Σχόλια