Ετικέτα: Δώρα Βαξεβανοπούλου

Ανοίξανε οι ουρανοί, σε είδα να κατεβαίνεις Φορούσες ανεμίζοντα μετάξια της σιωπής Προσπάθεια αντίληψης του τι μου σημαίνεις με ρίγη μες στα ρήγματα του βάθους της ψυχής Σάμπως κι εγώ τι ήξερα, σου χάρισα ορχιδέες μπας και μου πεις το τίτλο σου ή τι σου αναλογεί Στου πάθους μου τη συντροφιά μου γέννησες ιδέες κι ήταν η ώρα αθάνατη κι η έλξη τρυφερή Κύμα δημιουργικότητας, μου έθρεψες τις λέξεις κι ο χρόνος ο πραγματικός κατέστη απολλύων […] _ γράφει η Δώρα...

  Φοβάμαι μια κατάρα…που μάλλον περιπλανιέται… Μην την αφήσεις να μας βρει Εν αρχή ην ο πόνος Θρηνώ στη σιωπή τους σειριακούς φόβους μου Τα δάκρυα έχουν γεύση όμοια με τη δική σου Γέλια στην άμμο κι η ονειρική μορφή σου Έπειτα τέσσερις τροχοί χάραξαν τη διαδρομή προς τη φυλακή μου την απομόνωσή μου. Δε θέλω πυρωμένα αντίο, ούτε αυταπάρνηση Η ζωή είναι ένα παραφυσικό ταξίδι πολλών εσωτερικών αιτίων και αιτιατών Ίσως με αυτογνωσία γνωριστούμε καλύτερα Ίσως η αυτογνωσία να δώσει ουσία στην αλήθεια μας. Δε μοιάζουν ερωτικά τα λόγια μου μέχρι τώρα μα θέλω τo μεγαλείο της σκοτεινής...

Σ’ ένιωσα. Ξάφνου. Δονείται η καρδιά μου. Όργανα μοιάζουν να τ’ αγγίζεις εσύ Δεν έχω λέξεις να το συλλαμβάνουν ή άλλες σκέψεις για αφομοίωση απλή Έριξες φως στο πέρας του σκότους με άστρα να τρέχουν με αθάνατη ορμή […] _ γράφει η Δώρα...

Δεν αμφισβητώ την αγάπη Όλα τα αμφισβητώ Ό,τι υπάρχει, με όποια έννοια, τριγύρω Ούτε ξέρω αν αναπνέω Αν υπάρχω ή αναπλέω Βλέπω φως μα αμφιβάλλω για τον ήλιο Εγώ εισέβαλα μες στη ζωή σου; Είναι αλήθεια η ύπαρξή σου; Ή εμφανίστηκες όταν σε είχα πιότερο ανάγκη; Η συγχρονικότητα αμφίλογο μήνυμα Πώς γίνεται η αγάπη να μην έχει ξεκίνημα Ή μήπως είσαι ενός αγγέλου φιλί προς της καρδιάς το μεράκι; […] _ γράφει η Δώρα...

Σου προσφέρω το είναι μου μου δίνεις πίσω ενοχές Παραμύθι που γίνεται στο μυαλό όπως εσύ θες Μα ο πρίγκιπας άργησε το βασίλειο εχάθη […] _ γράφει η Δώρα...

Απόσταση βολής Σκοτώνω αναμνήσεις Μια πεμπτουσία φυγής σαν ένστικτο της φύσης Ο χρόνος παραλύει Αλλάζει η οπτική Η μέρα αυτή ας σβήσει θα μείνει η πληγή […] _ γράφει η Δώρα...

Σε αυτή την κοσμική φάρσα που κάποιοι λένε ότι τελειώνει, κάποιοι ελπίζουν να τελειώσει και άλλοι φροντίζουνε γι’ αυτό.. Που παλεύεις τη ρουτίνα, που παλεύεις τον εχθρό την εξάρτηση που διάλεξες ή τον ίδιο σου εαυτό… […] _ γράφει η Δώρα...

Το φιλί σου τρεμάμενο χέρι που μ’ αγγίζει σε ό,τι απόκρυφο ζει Η ανάσα σου μοιάζει με αστέρι ομορφαίνει τη θέα απ’ τη γη Μες στα μάτια σου αιώνας το σύμπαν με τις κόρες γυμνές στο κρεβάτι τα κομμάτια της ψυχής μου που ‘λείπαν μου δωρίσαν ένα άγιο γινάτι Είσαι όσα ελπίζει η αγάπη Είσαι ό,τι φωτίζει το φως […] _ γράφει η Δώρα...

Ήρθες σαν τον άνεμο από το πουθενά Μια μεταμόρφωση της γκρίζας μου της στάχτης Πρότυπα του πώς πρέπει κανείς να αγαπά χωρίς κανένα όριο ορθό ή αυταπάτης Άμαθη σοφή ψυχή, αιώνια και ωραία που ’ναι ακόμα στον πρόλογο ετούτης της ζωής με βοηθό τον πόθο του Ουρανού, τη μάνα Γαία έγνεψε ένα όνειρο συνείδησης γυμνής Όσο το μυαλό να νουθετεί και να προσδίδει έννοιες και αναλύσεις στο τι το κάθε εστί στην αυθεντία επίκληση, σε λόγια του Αρχιμήδη “Δώστε μου μέρος να σταθώ και μετακινώ τη γη”. […] _ γράφει η Δώρα...

Το φεγγάρι μού μιλά μου λέει του κόσμου μυστικά τα ντύνει με τοξίνη. Παίρνω κι εγώ όρκο σιωπής έναντι κάποιας αμοιβής μου δείχνει εμπιστοσύνη. […] _ γράφει η Δώρα...

Εγώ, έχοντας σώας τα φρένας και κρίση συνειδήσεως με τη σελίδα αυτή ως ομολογία υπερασπίσεως παραδέχομαι όλα τα ελαττώματά μου και τ’ αγαπώ πολύ γιατί είναι όλα δικά μου Έχασα δεκάξι χρόνια απ’ όσα δικαιούμουν Έκλαψα αληθινά, μα άλλοτε προσποιούμουν Πούλησα την ψυχή μου στο κακό και το απαρνήθηκα Ακόμα έχω αμυχές απ’ τη κόλαση που σύρθηκα […] _ γράφει η Δώρα...

Απέραντο βασίλειο στα πόδια σου εμπρός Νύφη είν’ η σελήνη και ο ήλιος ο γαμπρός Ο οίνος και ο λόγος τους στο στόμα τους πικρός Μάρτυρας όποιος ανόητα εγράφτηκε νεκρός. Η Αυτού μεγαλειότης θεωρείται δεδομένη Η σοφία ένσοφα στον κόσμο μοιρασμένη Μα, ο νους του ανθρώπου μπρος Του απίστευτα μικρός Ποτέ δε βλέπει ότι δίπλα του υπάρχει ο Θεός. Στις λίμνες που είν’ σα ζωγραφιά, στα άδυτα του βάλτου στα χρώματα του ουρανού, στο γίνεται του αδυνάτου στ’ αστέρια που όλο τρέχουνε λες και αργήσαν κάπου στην πρώτη ανάσα της ζωής, στο τέλος του θανάτου. Άγγελοι με λευκά φτερά,...

  Ξημέρωσέ με, Θεέ μου, να δω ό,τι έχω αγαπήσει Ξημέρωσέ με στην καρδιά που ‘χω λησμονήσει Αργά αρχίζει η μέρα μου, στη νέα μου ζωή μα δέχομαι σε εμένανε ό,τι είχα απαρνηθεί Έφεση στης συνείδησης το νοητό δικαστή μα του εαυτού κριτές, Θεέ, είμαστε εγώ κι Εσύ Σκληροί οι νόμοι Σου κι οι παραβάσεις ήττα Ισόβια αναστολή, με εγγυήσεις βγήκα Κι ετράβηξα τη ρότα μου για απόμακρο νησί […] _ γράφει η Δώρα...

Ψάχνω να δω αν ακούει ο Θεός Ψάχνω σημάδια που δίνει ο καιρός Ίσως αν βρέξει μου δείχνει ότι αρνείται Μα ίσως των σύννεφων άλλος ηγείται Ρέκβιεμ για το παρελθόν παραγγέλνω Τάματα, γράμματα στ’ άβατα στέλνω Πόλεμο κηρύσσω στον εαυτό μου αυτόν τον κακό, κουραστικό αρχηγό μου Τη μάχη όταν χάνω κλαίω σα χήρα και αναθεματίζω τη μαύρη μου μοίρα Μα όταν φτάνω στου Άδη τη θύρα γυρνάω στον αδερφό του που μου λέει “μαρτύρα” […] _ γράφει η Δώρα...

Στο πλάι παρωπίδες, στη σκέψη σου φραγή. Στα αισθήματα ασπίδες φτιαγμένες από ενοχή. Η μέρα σου ταινία κι εσύ απατεώνας θεατής. […] _ γράφει η Δώρα...

Με έχεις αρρωστήσει Σε ποιον να πω τον πόνο μου που δεν μ’ αφήνει μόνο μου· δε λέει να σταματήσει Ανάγκη ψυχοφθόρα η αγάπη, ή όπως λέγεται Ο εγωισμός μου φλέγεται· Αγάπη αιμοβόρα Να φύγω, λέει, το μυαλό μα η καρδιά τρελαίνεται θα μείνω, όπως φαίνεται Κι οι δυο με λεν’ δειλό Δε θέλω άλλο τη ζωή Με κούρασαν τα λάθη μου και στη ψυχής τα βάθη μου μονάχα πόνος αντηχεί […] _ γράφει η Δώρα...

Δε σε αντέχω όσο κι αν θέλω να σ’ αγαπώ και να σε έχω. Δε με αντέχεις μην είσαι ψεύτης το σ’ αγαπώ δεν το πιστεύεις. Είμαι συνήθεια είσαι ρουτίνα οι εαυτοί μας σε καραντίνα Συμβιβασμός. Πού καταλήγει; Ένας δεσμός που όλο σε πνίγει. «Μα, πού να πάω;», ρωτάει η αλήθεια. […] _ γράφει η Δώρα...

Του εγώ μου απεσταλμένοι φόβοι κόκκινοι βαμμένοι ανασφάλειες θαμμένες στο συμβιβασμό κρυμμένες. “Ήντα θέτε;” λέω μόνη και η δύναμη τελειώνει Με νικούν στην άγνοιά μου είναι όλα η σκιά μου Μια σκιά που ανασκευάζω το εγώ μου όταν τρομάζω Μάθημα η προδοσία και η αυτοδυναμία […] _ γράφει η Δώρα...

Αν αυτό το λες αγάπη, μίσησέ με ότι έφταιξα δεν θα παραδεχτώ Με μια άλλη στο κρεβάτι ξέχασέ με η συμπόνοια δε χωρά στο χωρισμό Γιατί είναι η θλίψη μου παλίρροια μια φουσκώνει με κύματα τιτάνια και σαν φύγει, του μυαλού μου τα ντελίρια […] _ γράφει η Δώρα...

Πώς να χωρέσω την ύπαρξή μου σε δυο-τρεις λέξεις; Πώς να ορίσω την απίστευτη δύναμη που ‘χουν οι σκέψεις; Πρώτα γεννιόμαστε, ταμπέλες γινόμαστε, επιρρεπείς στην αδράνεια Ένιωσα κάπου, έξω απ’ το τέμπο, να ζω στην παράνοια Όλη η ζωή μου στιγμές διαύγειας, ξανά υπνωτισμένη Σε μακάβρια πτήση έψαχνα θέση απελπισμένη Σε αποσύνδεση· κλείδωσα μέρη που μου ‘βγαλαν άχρηστα Η ψυχή μου προς πώληση, δώρο σε ανθρώπους και πλάσματα αχάριστα […] _ γράφει η Δώρα...

Στην έρημό του εαυτού μου σαν άλλος αλχημιστής μιαν όαση αναζητώ στο γάλα μιας θηλής που ήταν πικρό σαν όξινο και λιγοστό σαν χάρη «Θα φύγω», μου λέει η καψερή, κατακερματισμένη μα σου ‘χω την όασή σου εδώ, ζωγραφισμένη Τον δείκτη σηκώνει στ’ αύριο, σε μέλλον κοντινό «Κάνε εσύ όσα ικέτευα να βρω απ’ το Θεό» Ανήξερη αγάπης πώς να πρωταγαπήσεις Σκλάβα της ανάγκης το χρέος πώς να σβήσεις; […] _ γράφει η Δώρα...

Σου ζητώ να με δεις πως πεθαίνω κι αν πονέσεις φύλαξέ μου το φως Να φωτίσει τη ψυχή καθώς βγαίνω απ’ το σώμα που είχα ως θνητός. Σου ζητώ ένα άγγιγμα ακόμα Ίσως ένα ‘όλα θα πάνε καλά’ κι ένα φίλημα πάνω στο στόμα με τις σκέψεις και τα μάτια κλειστά Σα γροθιά στο στομάχι το αντίο Μη το λες, το συζητάν οι καρδιές Καλοκαίρι και το σώμα μου κρύο Παγωμένο στο κρεβάτι από χτες […] _ γράφει η Δώρα...

Θυμάσαι που αργοπέθαινες; Στον εαυτό σου έδινες ωμή κυριαρχία. Χωρίς ημερολόγιο το σήμερα αιώνιο του χρόνου αναρχία. Οι φόβοι του Εγώ σου νταβατζής εσύ πληγωμένος κι αμαθής […] _ γράφει η Δώρα...

Ένοχος αγνώστου ποινής Μίζερης γκρίζας αυγής Σύμπτωση Μου χάρισες κλεμμένο στέμμα Στο πάτωμα μια στάλα αίμα Λύτρωση Στολίζεις με ψευτιά τις αλήθειες και χτίζεις ασυνήθεις συνήθειες […] _ γράφει η Δώρα...

Ξέρω πώς είναι να ξυπνάς μες στ’ αγκάθια, που καρφώνουν μόνο την ψυχή σου την άθλια Και πώς βράζουν σαν τον ήλιο τα σωθικά σου όσο στιγμές της ζωής σου περνάνε μπροστά σου Ψάχνεις να βρεις μια στιγμή να πιαστείς Την στιγμή που σε έκανε να θες να σωθείς Μα κι αυτή μοιάζει να φοράει μαύρη πλερέζα, δολοπλόκα αρτίστα, του εχθρού σου μαιτρέσσα […] – γράφει η Δώρα...

Παρών στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, γραμμένος σε λάθος περγαμηνή. Άδικος και μαύρος ο ουρανός φαντάζει… Ο καθρέπτης σε κοιτά και ψέματα μιλάει, χρειάζεσαι όση χαρά όση η τσέπη σου βαστάει. Άνεμοι βοριάδες και όξινο χαλάζι… Έπαινο στην ανοχή και στον εγωισμό μνημείο, επαναλαμβανόμενο στο σόι σου το αρχείο. Γέμισε το είναι σου μ’ αρχές φιλοσοφίας… Άτυχη και ακούσια αλληλουχία γεγονότων, άγνωστοι και γνωστοί πεθαίνουνε στον πόλεμο των πρώτων. Η ελπίδα με σάβανο, συγγενής εξ αγχιστείας… Κυνηγάς τον εφιάλτη σου μα δεν είναι πια ο ίδιος, ζητάς την περιπέτεια χωρίς κινδύνου ίχνος. Μια αμνησία προσωρινή, να ξεχάσεις τ’...

Πάλι δε μπορώ να κοιμηθώ, όσο και να θέλω να το αποφύγω. Τη σιωπή της νύχτας δε θα φοβηθώ, και διάλογο με το τίποτα ανοίγω. Μοιάζει σαν το σύμπαν να κοιμάται κι έχει βάλει εμένα να φυλάω, έμψυχα κι άψυχα που συναντάτε, όλα όσα μισώ και όσα αγαπάω. […] – γράφει η Δώρα...

            Δέρμα ατλάζι Δεν ξεχωρίζω σάρκα δικιά του δικά μου μέλη Σφίξε με κι άλλο Κόρωσε η φύση Του θεού Έρωτα πύρινα βέλη Λεπτή η γραμμή Δε διαφέρει πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις […]   – γράφει η Δώρα...

Τρέχω ασταμάτητα, χωρίς ν’ αλλάζω θέση, ζω μα δεν είμαι πουθενά, τίποτα δεν μ’ αρέσει. Ουρλιάζω μες στη νύχτα μα δεν ακούει κανείς, ίσως γιατί δεν βγαίνει άχνα καμιάς φωνής. Μόνο για ψέμα ακούγομαι, αναγκαίο κακό, σε μια λίμνη μ’ αίμα πνίγεται το άλλο μου εγώ. […] – γράφει η Δώρα...

Προσκάλεσες τον θάνατο και κλείδωσες τις πόρτες Ανείπωτες προθέσεις Ο δυστυχής σου κτήτορας ανάσες σου χαρίζει Μα εσύ δεν θα μπορέσεις Ωχρό το πρόσωπό σου και μελανά τα χείλη Σπαράζουν να μιλήσουν Τα μάτια αλήθειες βλέπουνε μα να τις μοιραστούν ποτέ δε θα θελήσουν […] – γράφει η Δώρα...

Καθημερινές ψευδαισθήσεις του εαυτού και του εγώ μου Μάλλον νόμιζα πως ήμουνα μια άλλη Ήθελα το αυτονόητο και το ιδανικό μου Με κούρασε του σήμερα η χθεσινή του πάλη. Άλλαξα τα χρώματα μα η απόχρωση ίδια και το μυαλό ευνούχισα να μην παραδωθεί Γέμισα τα γύρω μου περίτεχνα στολίδια Ονόμασα ανάμνηση ό,τι είχα ονειρευτεί […] – γράφει η Δώρα...

Αθώα σαν όνειρο από άσπρο μετάξι χαμόγελα στις κούτες που τα ’χουνε στοιβάξει Μαριονέτα έγινες που την έχουνε ράψει Πρέπει να υπακούς Γονείς και πατριούς Γύρεψες την τύχη σου σε έφηβο αγόρι η πείνα σε θέρισε, ψιλό το πανωφόρι Άδοξο τέλος σε άδοξο λαβ στόρι Και σου ’μεινε αμανάτι ο γιος σ’ ένα κρεβάτι […] – γράφει η Δώρα...

Σταγόνες θανάτου εκτοξεύουνε ρίγη. Στο τέλος του πάτου η ζωή είναι λίγη. Πλεόνασμα θάρρους και ψεύτικων λόγων. Με έλλειψη βάρους και έμφυτων φόβων. Ανάγκη για ένωση με ανύπαρκτα αισθήματα. Κοινωνική ισοπέδωση με βλάσφημα ρήματα. Μα εμένα δικάζουνε για προδοσία. Δε νιώθω τύψεις παρά μόνα αηδία. _ γράφει η Δώρα...

Μέσα σε μια θάλασσα εαυτών που πνίγονται και κράζουν για βοήθεια, μα δε παίρνουν, όλοι μεταξύ τους μοιάζουνε, εμένανε θαυμάζουνε, γιατί μόνο εμένα βλέπουν. Ποτέ τους δε βουλιάζουνε, και όλα όσα άλλαξα, ανθρωπόμορφες γίναν τύψεις. Μία ο ένας μου μιλά, κι άλλοτε μία εικόνα από παλιά δαμάζουνε το νου μου. Και μία ο πρώτος μου εαυτός, αδύναμος μα μοχθηρός, μου λέει δε θα τους λείψεις. Μα θέλει να αιμορραγώ από τη λύπη και απ’ το βιός που κυνηγάει η ανάσα Χαμογελάει ειρωνικά  και με  επιχειρήματα τρελά που με λογική  στολίζω, και μ’ ωραίες λέξεις, πειστικές, ή περιστάσεις εορταστικές για...

Για μια δίνη μιλώ του καημού δολοφόνος Στα γιατί απαντώ Δεν με πιάνει ο πόνος. Για μια κόρη μιλώ που ’ναι τόσο μικρή ανθρώπινο υλικό μα δεν έχει ψυχή. […] – γράφει η Δώρα...

Ζω σ’ ένα σύμπαν που μου ανήκει Σε κάθε διάσταση, σε όλα τα μήκη Παίρνω ένα όπλο και το στρέφω εκεί Εκεί που να το στρέψει κανείς δε μπορεί Εκεί που φωλιάζουν κοινά μυστικά και απαίσια βράδια ενοχικά […] – γράφει η Δώρα...

Στραβό καλούπι μ’ έφτιαξε κι εγώ το πελεκώ Από ποιο άχτι ολύμπιο να είναι καμωμένο… Με εμπρησμό ψυχόρμητο, ψυχαναγκαστικό Εμένα το πρεπούμενο δεν είν’ μοιρογραμμένο […] – γράφει η Δώρα...

Μη φοβάσαι για το σκοινί που βαστώ στο χέρι μου Γνώστης του Γόρδιου δεσμού μπορεί να το ξεδέσει Κόσμημα το ’χω του λαιμού και τάχα ταίρι μου να με κρατά κάτω στη γη σε όρθια θέση Και για το όπλο που κρατάω έννοια μην έχεις άσφαιρα μόνο του φορώ για προστασία […] – γράφει η Δώρα...

Σε ποια κόλαση να είσαι κρυμμένη και τι να μαρτυράς Θα ’μουνα, λέει, στο νου σου να σε παρηγορώ Μην κλαις, δάκρυα δεν έχεις πια, συγνώμες μη ζητάς Όλα σου τα παραστρατήματα εγώ στα συγχωρώ Μα δεν μ’ ακούς… Χάσμα αδιάβατο χωρίζει τις μορφές μας Τα όνειρα όμως, δεν έχουν κλειδαριές Τόσα χρόνια, στα δάχτυλα μετράω τις στιγμές μας Ούτε μια δεν βρίσκω το σ’ αγαπώ να λες […] – γράφει η Δώρα...

Πεθαίνω πολλαχώς Σε ‘σας ξαναγυρνώ Κοιτάξτε προσεχώς αντίστροφα γερνώ Η γέννηση θνητότης πείτε μια προσευχή Τελείωμα της πρώτης Μιας δεύτερης αρχή Κεντώ το σάβανό μου με χάλκινες κλωστές Υμνώ το θάνατό μου σε θάλασσες κωφές Μα αν ο Θεός αγγίξει την κλαίουσα ψυχή Πουνέντες θα φυσήξει νεκρή η μηχανή _ γράφει η Δώρα...

Εκ των έσω λογισμοί παράγινε το πράμα Της τρέλας παραλογισμοί της λογικής το κλάμα Τους ζώνει μια συνάφεια με θλίψη για δεσμό στολίδι στα τετράδια με λίγο λυρισμό Τους κανακεύω πάραυτα και τους καλομαθαίνω του νου μου τ’ απαράλλαχτα ν’ αλλάξουν περιμένω Είναι αντιεξουσιαστές δεν έχουν αρχηγό και πλέουνε σα πειρατές στις θάλασσες του εγώ Μοιάζουν να είναι οι λογισμοί τετράδια σκισμένα στου ψεύδους τον ανιχνευτή στην πένα κλειδωμένα Τραβάνε το συναίσθημα όπου αυτοί θελήσουν Της σύνεσης το αίτημα με θράσος θ’ απορρίψουν Φύλακες είναι τα όνειρα Εχθροί οι εφιάλτες Όλοι τους μια ενότητα σχεδόν οφθαλμαπάτες Μα η σκέψη...

Δώδεκα ώρες έχω μπροστά μου. Πάει ο ήλιος μου, πάει κι η χαρά μου. Ήμουν κι εγώ μια ψυχή μες το αμπέλι, με λέγαν αχάριστο, με λέγαν τεμπέλη. Λίγο ακόμη κι έφυγε, λέω. Πιάνω το μέτωπο και τρομάζω γιατί καίω. Όμως το θερμόμετρο δε λέει πυρετό, κι όσο αναπνέω δε ψάχνω γιατρό. Διάλογο κάνω με τον εαυτό μου, τι τάχα να κάνουμε για το καλό μου. Μα δεν του έχω πια εμπιστοσύνη, και να του απαντήσω δεν έχω βιασύνη. Παιχνίδια παράξενα μου παίζει κι η ώρα. Ακίνητη στέκεται όταν έξω έχει μπόρα. Μα όταν γελάω επί πληρωμή, τρέχει σαν...

Η δικαιοσύνη εκδίκηση ζητάει, εχάθηκε ψυχή. Κοπέλι μόνο τραγουδάει, της ηχούς μου ψέμα. Δαίμονας παμπόνηρος, αγγελική φωνή. Η ζωή πίνακας σπάνιος κι η μπογιά του αίμα. […] γράφει η Δώρα...