Και πάλι από την αρχή.
Στο ίδιο σημείο.
Σαν ένα κακό Deja vu που συμβαίνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Σαν τα χάμστερ που τρέχουν σε μια ρόδα περνώντας αδιάκοπα από το ίδιο σημείο με την ελπίδα ότι κάποτε θα φτάσουν στο τέλος.

Το τέλος.
Ποιο τέλος και ποια αρχή;
Πού ήμασταν, πού είμαστε και πού θα βρεθούμε.
Φτου κι απ’ την αρχή.
Ίδια αρχή, ίδιο σημείο κατάληξης.
Επαναλαμβανόμενες κινήσεις

Επαναλαμβανόμενα λόγια.
Σκηνές.
Κάθε φορά με την ελπίδα ότι η ρόδα ίσως και να σπάσει και να καταφέρεις να ξεφύγεις.
Να γίνει κάπως διαφορετικά ρε αδερφέ.
Σαν αυτές τις κακόγουστες ρομαντικές ταινίες που μπορείς να προβλέψεις το καλό τέλος.
Αυτό που ξέρεις πως εσύ ποτέ δε θα ζήσεις γιατί πολύ απλά ζεις μια ρεαλιστική ζωή.
Πάνω, κάτω και φτου κι απ’ την αρχή.
Χωρίς happily ever after όσο κι αν θες να πιστέψεις βαθιά μέσα σου ότι κάπου υπάρχει κι αυτό για σένα.
Ένα τέλος που το γράφεις εσύ.
Δικοί σου πρωταγωνιστές, δικοί σου κομπάρσοι, δικά σου και τα σκηνικά.

Αν μπορούσες να τα έκανες όλα από την αρχή μήπως και καταφέρεις να αλλάξεις το τέλος, τι θα έκανες;

_

γράφει η Γεωργία Μπερμπέρογλου