Οξυγόνο

Ποτέ δεν είχε γίνει βάρος κανενός. Μόνο πρόσφερε, δίχως ανταλλάγματα. Όταν αρρώστησε δεν το έμαθε κανείς. Απομονώθηκε σε μια ερημική τοποθεσία, έχοντας για καταφύγιο το σπίτι της. Κρυμμένο μες στο πράσινο, ίσα που ξεχώριζε. Τα έλατα σα στρατιωτάκια, στοιχισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, φρουρούσαν εκείνη και την περιουσία της.

Τα ψυχολογικά της ήταν σε άσχημη κατάσταση. Ο γιατρός συνέστησε, επαφή με τη φύση, οξυγόνο και ηρεμία.                                                                                                                       

Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του σε συνδυασμό με την αγαπημένη της ασχολία, άνοιγε κάθε πρωί το παραθύρι της, παίρνοντας βαθιές αναπνοές.

Εφοδιασμένη με τα απαραίτητα υλικά, είχε σε ετοιμότητα τον καμβά της και τα πινέλα ζωγραφικής.

Αντί για οξυγόνο όμως, εισέπνεε καθημερινά μυρωδιά καμένου. Στάχτες παντού. Οι φρουροί της ξεγυμνωμένοι, σα σκελετωμένα φαντάσματα, ίσα που συγκρατούνταν απ’ τις ρίζες τους.

Το θέαμα μακάβριο. Η συναισθηματική της εμπλοκή και η μαυρισμένη της καρδιά είχαν εκτοπίσει την ομορφιά της φύσης. Οι καπνοί ολοένα και δυσκόλευαν την αναπνοή της.

Το οξυγόνο σε έλλειψη.

Εκείνο το πρωινό σφάλισε το παραθύρι βιαστικά και αποτύπωσε στον καμβά της τη φρικιαστική εικόνα, καλύτερα από κάθε άλλη φορά.

Όταν εισέβαλλαν στο στοιχειωμένο σπίτι, αντίκρυσαν παντού πίνακες σε μαύρο φόντο.

Η έντονη μυρωδιά της μπογιάς, τους οδήγησε στην άλλη άκρη του δωματίου, ανακαλύπτοντας έναν πίνακα, όπου τα χρώματά του ήταν ακόμη νωπά.

Διαπίστωσαν ότι το βουτηγμένο μες στο πράσινο τοπίο, που έβλεπαν έξω, λες και είχε μετακομίσει αυτούσιο στον πίνακά της.

Λίγο πιο πέρα βρέθηκε μια μάσκα οξυγόνου και ακριβώς δίπλα εκείνη.

 

_

γράφει η Βάσω Καρλή

Ακολουθήστε μας

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Το αγόρι και το μενταγιόν

Το αγόρι και το μενταγιόν

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν όνειρα και φθινοπωρινές μπαλάντες και κάστρα στην άμμο. Και υπήρχε κι ένα αγόρι, του οποίου το όνομα ποτέ δεν συγκρατεί η μνήμη μου, που μπορούσε να εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω προς όφελός του. Αιχμαλώτιζε τα όνειρα μέσα στις μικρές...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Το αγόρι και το μενταγιόν

Το αγόρι και το μενταγιόν

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν όνειρα και φθινοπωρινές μπαλάντες και κάστρα στην άμμο. Και υπήρχε κι ένα αγόρι, του οποίου το όνομα ποτέ δεν συγκρατεί η μνήμη μου, που μπορούσε να εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω προς όφελός του. Αιχμαλώτιζε τα όνειρα μέσα στις μικρές...

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Χορεύανε στη βροχή, το θυμάμαι.Σαν να ’χα γράψει εγώ τη σκηνή.Κι όπως μιλούσαν, ένιωθαν πως μεθάνε.Μα δεν είχανε πιει στάλα κρασί. Κι όπως τ ’αστέρια ψιθύριζαν ευχές,τα μάτια έκλεισε, έλεγε προσευχές.Κάτι γι’ αγγέλους κι όνειρα απατηλά.Κάτι γι’ αντίο και μεθυσμένα...

Η μάνα της Φανής

Η μάνα της Φανής

Τα βήματά μου ακολούθησαν τον μεγαλόσωμο αστυνομικό. Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον ακολουθήσω, αλλά έπρεπε να τη δω. Ήθελα να είμαι κοντά της. Πάντα, όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό, οι κόρες πάνε στις μητέρες τους για να μάθουν τι να κάνουν. Εγώ, σε τι διαφέρω; Δεν είχα...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου