Ξημέρωμα κι ο ήλιος τρυπώνει στα κλειστά σου βλέφαρα. Μια καλημέρα παίζει με το νυσταγμένο σου πρόσωπο και σου φωνάζει να έρθεις μαζί της. Η μέρα ξημερώνει με τον ίδιο τρόπο όπως όλες οι μέρες. Διαφέρουν στα σημεία μα ποτέ στην αγάπη. Μια αλληλουχία από καθαρές σκέψεις σε φροντίζει, σε ελπίζει, σε ζει. Ο ήλιος κλέβει την ευχή και ένα νησί που άλλο δεν υπάρχει στο χάρτη την στέλνει στα νερά μιας γαλάζιας θάλασσας για να την πιάσεις στην βουτιά και στην αγκαλιά σου αμμουδιά χρυσή να στεγνώσει. Πάντα θα κρέμεται ένα ευχαριστήριο σημείωμα στον ουρανό από μια καρδιά που πιστεύει στο απίστευτο. Πάντα θα κλείνουν τα μάτια με ευγνωμοσύνη στους μόνιμους και στους περαστικούς πάνω σε εκείνον τον αγαπημένο κοινό άξονα. Ξημέρωμα κι η μέρα έχει ένα αχ παραπάνω. Από εκείνο που δεν θα το μαρτυρήσει η προηγούμενη νύχτα μα ούτε και το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Με το καράβι της καρδιάς στον δρόμο της αγάπης η θάλασσα της θλίψης σβήνει από μια σίγουρη χαρά. Κουπί να της κάνει ο νους κι ο δρόμος να ανοίγει για τα όνειρα. Κάτω από το παράθυρο καντάδα κάνει η αγκαλιά που ζηλεύει και το πιο όμορφο τραγούδι σου ψιθυρίζει πως ακόμα δεν σου το είπε. Μα με το θέλημα των καιρών οι τόκοι θα γεμίζουν το πεντάγραμμο όπως εσύ ετούτη την καρδιά που βαθιά χαραγμένα έξι γράμματα φυλά έχοντας δώσει όρκο βαρύ που ποτέ δεν θα μπορέσει να λησμονηθεί.

στην Ν.