Δηλώνει μεγάλη αγάπη και αδυναμία στους γονείς του, που ζουν στο Στεφανοβίκειο, και έτσι απλά επιβεβαιώνει την ευαισθησία που τον διακρίνει και στα κείμενά του, που απευθύνονται σε παιδιά. Συγγραφέας και δάσκαλος, αναρωτιόμαστε τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο Βασίλης Κουτσιαρής. Αυτά και άλλα πολλά μας εξομολογείται σε πρώτο πρόσωπο, ειλικρινής και απλός, με την αμεσότητα που διακρίνει και τα γραπτά του, λιτά αλλά ουσιώδη δίχως λεκτικά καρυκεύματα, με ένα στυλ ιδιαίτερα δικό του και μοναδικό. 

Κοκκινοσκουφίτσα…

Παραμύθι των αδερφών Γκριμ, πολύ αγαπημένο. Πηγή έμπνευσης για να γράψω το νέο μου βιβλίο «Μη φοβάσαι Κοκκινοσκουφίτσα» που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από τις εκδόσεις «Κόκκινη κλωστή δεμένη» σε εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη. Το βιβλίο πραγματεύεται τους παιδικούς φόβους.

«Έρευνες δείχνουν ότι σχεδόν όλα τα παιδιά φοβούνται κάτι και ότι το φοβικό αντικείμενο διαφοροποιείται ανάλογα με την ηλικία του παιδιού», γράφει ανάμεσα σε άλλα η ψυχολόγος Μαρία Δρόσου στην τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Τα παιχνίδια παίζουν πόλεμο…

Μέσα στο δεντρόσπιτό τους. Ειδικά τη νύχτα που κοιμούνται τα παιδιά και δεν χρειάζεται να στέκονται άλλο ακίνητα. Σε αυτό το δεντρόσπιτο όμως δεν υπάρχουν μόνο αγορίστικα αλλά και κοριτσίστικα παιχνίδια. Ο ποδοσφαιριστής, ο Ινδιάνος και η παρέα τους δεν μπορούν να το ανεχτούν αυτό. «Κούκλες, καθρεφτάκια και φορέματα μέσα στο δεντρόσπιτο; Πού ακούστηκε;» λένε ξανά και ξανά.

Πρόκειται βέβαια για την υπόθεση του ολοκαίνουριου βιβλίου που έγραψα με τον συγγραφέα Γιάννη Διακομανώλη και κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο. «Παιχνίδια σε πόλεμο» ο τίτλος του, σε εικονογράφηση Χρήστου Δήμου από τις εκδόσεις Κόκκινη κλωστή δεμένη.

Χριστουγεννιάτικα βιβλία…

Τα «Χρυσάνθεμα στο χιόνι» ήταν το πρώτο χριστουγεννιάτικό μου βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2011 από εκδόσεις Άγκυρα, σε εικονογράφηση του Χρήστου Δήμου.

Το 2013 κυκλοφόρησαν άλλα δύο βιβλία: «Άι Βασίλης της χρονιάς!» σε εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη και «Βράδυ στη γη» σε εικονογράφηση της Αιμιλίας Κονταίου. Και τα δυο κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κόκκινη κλωστή δεμένη.

Μου αρέσει να γράφω χριστουγεννιάτικα βιβλία. Όλη αυτή η εορταστική ατμόσφαιρα με εμπνέει. Η αγωνία των μικρών για το δώρο του Άι Βασίλη, το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου, το χιονισμένο τοπίο, η συγκέντρωση όλων στο πατρικό σπίτι…

Η συγγραφή μού προσφέρει ….

Πολλά. Με ταξιδεύει σε μακρινούς τόπους, με διαφορετικούς ήρωες κάθε φορά. Με χαλαρώνει, όταν νιώθω πιεσμένος και αγχωμένος. Με ευχαριστεί γιατί μπορώ και δίνω το αισιόδοξο τέλος που εγώ θέλω κι όχι αυτό που πολλές φορές επιλέγει η ζωή για μας. Κυρίως όμως με γεμίζει σαν άνθρωπο.

«Χαίρομαι που μαθαίνω από τα παιδιά»

Αν δεν ήμουν δάσκαλος…

Έχω σκεφτεί πολλές φορές τι θα έκανα, αν δεν ήμουν δάσκαλος. Απάντηση νομίζω πως δεν έχω. Ξέρω σίγουρα τι δεν θα ήμουν. Τι δεν θα μπορούσα να κάνω καλά. Και το λέω αυτό, γιατί θεωρώ πως πρέπει τη δουλειά που επιλέγουμε, να την κάνουμε όσο πιο καλά γίνεται. Να την αγαπάμε και να νιώθουμε χαρούμενοι κάθε μεσημέρι που γυρνάμε στο σπίτι. Μόνο έτσι θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι.

Χαίρομαι πάντως που είμαι δάσκαλος. Χαίρομαι που μπαίνω στην τάξη. Χαίρομαι που μαθαίνω από τα παιδιά.

Η αγαπημένη μου ασχολία ….

είναι η διασκευή κάθε νέου μου βιβλίου για την παρουσίασή του σε κάποιο σχολείο (δημοτικό ή νηπιαγωγείο). Η διαδικασία έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Πρώτα μικραίνω το κείμενο και το προσαρμόζω για περισσότερα παιδιά. Μετά γίνεται η ηχογράφηση στο studio Ονειροσκεπή με αφηγήτρια την παραμυθού Ελένη Διακοπαναγιώτη. Στη συνέχεια επιλέγω τη μουσική και τους ήχους που θα χρησιμοποιήσω και τα επεξεργάζομαι στο κατάλληλο πρόγραμμα. Το ηχητικό-μιμητικό δρώμενο είναι έτοιμο!

Στόχος μου είναι τα παιδιά να συμμετέχουν ενεργά τη μέρα που θα τα επισκεφτώ και μέσα από παιγνιώδη μορφή να λάβουν το μήνυμα.

Χαλαρώνω….

όταν διαβάζω ένα βιβλίο. Ακόμα κι αν δεν μου αρέσει πολύ. Δεν με πειράζει. Είμαι σίγουρος πως θα διαβάσω κάτι πολύ ξεχωριστό και σίγουρα θα πω «Μακάρι να το ‘χα γράψει εγώ». Όταν το ανακαλύψω, το παρουσιάζω στη στήλη μου ή το προτείνω σε όλους τους φίλους μου να το αγοράσουν.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω διαβάσει πολλά παιδικά βιβλία και χαίρομαι γιατί έχουν κυκλοφορήσει υπέροχα βιβλία τόσο από Έλληνες όσο και από ξένους συγγραφείς.

Τα ωραιότερά μου ταξίδια …

Είναι συνήθως αυτά που κάνω τα καλοκαίρια. Όταν τελειώνουν όλες οι υποχρεώσεις, η δουλειά, οι παρουσιάσεις. Χωρίς άγχος και πίεση, μόνο με μια βαλίτσα, καλή παρέα, σε κάποιο νησί, όλα μοιάζουν μαγικά.

Στο Στεφανοβίκειο αγαπάω πιο πολύ…

Τους γονείς μου. Τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Αυτούς τους δυο υπέροχους ανθρώπους που μεγάλωσαν και μένα και τις αδερφές μου με τον καλύτερο τρόπο. Δεν μας έλειψε τίποτα. Ακόμα και αν οι καιροί ήταν δύσκολοι, το κάναν να φαίνεται εύκολο. Τις γιορτές πηγαίναμε για καινούρια ρούχα, στο σπίτι δεν έλειπαν τα σπιτικά γλυκά, η έκπληξη από τον μπαμπά στο σπίτι το βράδυ ήταν κάθε φορά και διαφορετική.

Αυτό όμως που κατάφεραν, και χωρίς να το λένε με λόγια, είναι να ενώσουν τα τρία παιδιά τους. Να τα κάνουν να αγαπάνε το ένα το άλλο. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα – πάνω από είκοσι χρόνια μετά- είμαστε ακόμα αγαπημένοι και ενωμένοι. Αυτή είναι κατάκτηση των γονιών μας και μόνο.

Λόγω του ότι ζούμε όλοι σε διαφορετικά μέρη, το σπίτι στο χωριό είναι και ένας τόπος συνάντησης. Τις γιορτές κυρίως και το καλοκαίρι βρισκόμαστε όλοι μαζί και αυτό είναι τόσο αναζωογονητικό.

Κάποια πράγματα άλλαξαν: Ανίψια ήρθαν στην οικογένεια, γέλια και φωνές αντηχούν στο σπίτι, η σόμπα αντικαταστάθηκε με καλοριφέρ, στην αυλή μπήκε κούνια, στο τραπέζι στριμωχτήκαμε λίγο…

Αυτό που όμως δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει είναι η αγάπη. Αυτή που μας μετέδωσαν οι γονείς μας και που οφείλουμε να την μεταδώσουμε και μεις με τη σειρά μας στα δικά μας παιδιά.

Τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής…

Παρακολούθησα πριν από λίγα χρόνια ένα σεμινάριο δίπλα στο κύμα, στο Λευκαντί Ευβοίας. Μια παρέα συγγραφέων και εκπαιδευτικών κυρίως συγκεντρωθήκαμε εκεί με δασκάλες την Μαρία Αγγελίδου και την Ελένη Σβορώνου. Διαβάσαμε, γράψαμε, ακούσαμε, μάθαμε. Ήταν ένα υπέροχο σεμινάριο για το παιδικό και νεανικό βιβλίο.

Επειδή όμως ήταν μόνο τέσσερις μέρες, ήθελα να δηλώσω συμμετοχή και σε κάποιο άλλο. Φυσικά για μένα που ζω στην Κω κάτι τέτοιο είναι πάρα πολύ δύσκολο, μια που τα περισσότερα σεμινάρια γίνονται στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Μέχρι που ανακάλυψα το εξ αποστάσεως (e-learning) εργαστήρι δημιουργικής γραφής στον Ιανό με τις ίδιες αγαπημένες δασκάλες. Φυσικά δήλωσα αμέσως συμμετοχή. Η διάρκειά του ήταν 2,5 μήνες. Ήταν άρτια οργανωμένο και το ευχαριστήθηκα πραγματικά.

Θεωρώ πως τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής σου μαθαίνουν πράγματα και σε βοηθούν να βάλεις τις σκέψεις σου σε σειρά. Φυσικά από μόνα τους δεν φτάνουν. Πρέπει να γράφεις αλλά κυρίως να διαβάζεις πολύ.

Υπάρχει ο Άι Βασίλης;

Η πιο συνηθισμένη ερώτηση, όταν κοντεύουν τα Χριστούγεννα, κυρίως από εκπαιδευτικούς και γονείς είναι: «Να το πω ή να μην το πω στα παιδιά;» Ξεκινούν με δεδομένο το ότι δεν υπάρχει ο Άι Βασίλης. Αυτός ο ασπρομάλλης γεράκος με τα κόκκινα ρούχα. Εγώ πάλι δεν μπορώ να φανταστώ Χριστούγεννα χωρίς αυτόν. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι πιστεύω σε αυτόν κι ας μοιάζει με θαύμα.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις» της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου γράφει: «Να πιστέψεις στο θαύμα σημαίνει να ελευθερώσεις την ψυχή σου. Ή, αλλιώς, πίστεψε στο αδύνατο! Είναι σαν να προκαλείς το θαύμα».

Τα 5 πιο αγαπημένα μου κλασικά βιβλία ….

Tα κλασικά βιβλία που αγαπάω είναι πολλά. Αν έπρεπε να επιλέξω όμως θα ξεχώριζα την «Κοκκινοσκουφίτσα» των αδερφών Γκριμ, την «Σταχτοπούτα» του Σαρλ Περώ, τον «Μολυβένιο στρατιώτη» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τον «Εγωιστή Γίγαντα» του Όσκαρ Ουάιλντ και τον «Μικρό πρίγκιπα» του Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ.

_

γράφει η Αργυρώ Μουντάκη