Ο καινούριος μου φίλος
που αγαπά τη σιωπή…
όταν ψίθυρος γίνεται
η φωνή σου τη νύχτα,
μια κιθάρα,
στο μπαλκόνι μας παίζει
και καλεί μυστικά τη βροχή
να κυλά το παράπονο,
όπως τότε, το πρώτο φιλί
στο σπασμένο
της αγάπης γυαλί.
Με τις πρώτες ψιχάλες
να πέφτουν,
στο μισό,
της καρδιάς σου το τζάμι
και στο άλλο μισό,
που για πάντα ξεχάστηκε
να γράφουν οι άλλες,
όταν βρέχει
και τόσο πληγώνεσαι,
μια αγκαλιά τρυφερή
θα σου φτάνει,
στη δική μου ψυχή
θα βρίσκεις λιμάνι.
Ο καινούριος μου φίλος
που δεν είναι παιδί,
όταν κλαίω σωπαίνει
και τ’ άστρα μου τάζει,
ζωγραφίζει ουρανό
και σηκώνει πανό,
χελιδόνια οι ώρες
με συνθήματα μπόρες,
στης ζωής το τοπίο
δεν θα πούμε αντίο,
στα κυκλάμινα ανθίζει,
το φθινόπωρο η λύπη
ένα βλέμμα ραγίζει
σαν ο Έρωτας λείπει…
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
[…]ζωγραφίζει ουρανό και σηκώνει πανό […]
τι υπέροχη εικόνα για το θαύμα του φίλου που στέκει εκεί και δίνει το χέρι του… !!!
Ναι Μάχη και είναι παρήγορο το γεγονός ότι είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει πως παραβλέπει τα λάθη μου και αγαπά τη χαρά μου.
Είναι παρά πολύ όμορφο αυτό το ποίημα σου Ζωή!!!! Μόνο που αναρωτιέμαι αν είναι υπαρκτός τούτος ο φίλος ή βρίσκετε στη σφαίρα της φαντασίας; Μήπως είναι δημιούργημα και ανάγκη της ψυχής; Και για αυτό αγγίζει την τελειότητα!!!
Ευχαριστώ, αυτός ο καλός σου λόγος πάντοτε, κίνητρο για σκέψεις αγαθές. Φίλος αληθινός είναι, με κληρονομημένη τη μνήμη τ’ ουρανού και προσανατολισμό την αγάπη, με αρετές και πνεύμα συνείδησης οικουμενικής Σοφία και αισθάνομαι τυχερή.