Σήκω μωρή παλιοσκουριά, πάρε τα πάνω σου, το φεγγάρι είναι ένα και όλοι φεγγάρι το βλέπουνε.

Λιάκος

-Ρε σαν την Ζαχαρούλα μου κανένα, όλα κονσερβοκούτια είναι.

-Λιάκο ρετάρεις, καις λάδια σαν την Ζαχαρούλα που θέλει τρία κιλά για να πάει από το Παγκράτι στο Βύρωνα, χώρια που πρέπει να είσαι ξάδερφος του Ωνάση για να πληρώνεις την βενζίνη.

-Σιγά ρε, απαντούσε ο Λιάκος στην μαριδομαστοράντζα που είχε μαζευτεί στο μαγαζί και του έκανε καζούρα πότε για το μαγαζί πότε για τ΄ αμάξι του την Ζαχαρούλα.

Το μαγαζί ήταν μια χαμοκέλα, ένα μισογκρεμισμένο αρχοντικό, που το άφησε ο μπάρμπας του προτού μπαρκάρει για να μην ξαναγυρίσει ποτέ. Τον φάγανε τα ψάρια του Ατλαντικού μαζί με καμιά εικοσαριά ακόμη, μια νύχτα δαιμονισμένη και κακιά. Έτσι την έλεγε ο Λιάκος, που αν και πιτσιρίκος όταν γίνηκε το κακό, τον πένθησε τον μπάρμπα σα να τανε πατέρας του. Τόσο τον αγαπούσε. Σαν τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ του.

Η Ζαχαρούλα πάλι, ήταν ένα OPEL CAPITAN του ’57, σαν κι αυτά που γαζώνουν οι γκάνγκστερ στις ταινίες. Αυτές που τις έβλεπε το δίμετρο ανθρώπινο νταμάρι, ο Λιάκος και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Όχι γιατί φοβότανε. Αλλά να γαζώνουν έστω και στα ψέματα τόσες Ζαχαρούλες, δεν το χώραγε ο νους του με τίποτα. Ρε καλέ μου, ρε χρυσέ μου να του λένε οι φίλοι, ρόμπα γινήκαμε σταμάτα. Αυτός τίποτα. Γοερό κλάμα για τις Ζαχαρούλες του σινεμά που Τις έκαναν σουρωτήρια για τα μακαρόνια τα χοντρά. Αγαθός γίγαντας, όπως το λένε και τα παραμύθια για παιδιά.

Το κανονικό του όνομα, Ασημένιος. Αυτό έγραφε η ταυτότητα, αυτό τα χαρτιά. Σαν σφραγίδα πάνω στο πετσί του που δεν την γουστάριζε με τίποτα. Δεν την χώνευε όπως και τις φακές που του φέρναν δυσπεψία.

Ασημίνα λέγανε τη γιαγιά του από του πατέρα του την πλευρά. Την είχε παρατήσει στα δύσκολα χρόνια ο παππούς του, που δεν τον γνώρισε ποτέ, με τρία παιδιά στην πείνα και την ανέχεια. Σ’ άλλη γη και σ’ άλλα μέρη ο γέρος, παρέα με μια παρδαλή που γνώρισε ένα βράδυ στα κωλόμπαρα του Ψειρή, αυτά που δεν τα πλησίαζε ούτε ποντικός από την βρώμα. Μπουχός ο νταής, αλά μπρατσέτα με την σουρλουλού και πίσω η κυρά Ασημίνα με τρία παιδιά, να τα φέρει βόλτα καθαρίζοντας σκάλες του ενός και τ ‘αλλουνού.

Ένα από τα τρία και ο πατέρας του Λιάκου. Σόι όμως πάει το βασίλειο και την κατάλληλη

στιγμή, μην τον είδατε και μην τον απαντήσατε τον Κίτσο το λεβέντη και τον καραμπουζουκλή. Αγκαζέ μιαν άλλη παρφουμαρισμένη μαϊμού κι αυτός, τράβηξε για την χώρα του καφέ. Μακριά κι αγαπημένοι και κακία καμιά. Ταλαιπωρήθηκε κάτι χρόνια, μέχρι που βρέθηκε ένα ευλογημένο κουνούπι, τον τσίμπησε και σε ημέρες τρεις, είδε τις χουρμαδιές ανάποδα.

Δεν πέρασαν δυο χρόνια από τότε που ο μουστερής την κοπάνησε, έσκασε κι η μάνα του Λιάκου από την στεναχώρια και το περίμενε.

Τότε ήταν κοντά στα πέντε και τον μάζεψε ο μπάρμπας του. Καλός άνθρωπος, μεγάλη καρδιά. Σαν παιδί του τον είχε. Τον φρόντιζε στα όλα του, μόνο στα μέσα του δεν μπορούσε να μπει να τα γιατρέψει και να γλυκάνει την πίκρα. Και πιο πολύ εκείνη την καταραμένη σφραγίδα του Ασημένιου. Δεν του έλεγε και τίποτα κάθε που καμάρωνε γατί τ’ ανίψι του είχε το όνομα της μάνας του. Το κάζο που έτρωγε όμως στις αλάνες της Γούβας και του Αγιαρτέμη δεν το χώνευε με τίποτα.

Μέχρι τα δεκαπέντε του, το κουβάλαγε στην πλάτη. Βαρίδι.

Το άφησε ένα βράδυ μαζί με την παρθενιά του, σε ένα μπουρδέλο δίπλα στο Σινέ Λαού στο Μεταξουργείο. Τόλμησε να το πει στην σαραντάρα τσατσά, μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου της μετατροπής του έφηβου σε άντρα. Κούρνιασε στα χέρια της και της εμπιστεύτηκε την πίκρα που κουβάλαγε. Εκείνη τον άκουσε και όταν τελείωσε του είπε με την φωνή “φαρυγγίτιδα”,  “Aντράκι μου μην σκιάζεσαι, δεν το γουστάρεις το Ασημένιος, δεν το ‘χεις. Λιάκο σε λένε από τώρα, που είναι βαρβάτο σαν και εσένα και άμα φύγεις από εδώ να πας να τους το πεις. Λιάκο με λένε μάγκες ο Ασημένιος ψόφησε. Τον κλάψανε οι ρέγκες.”

Ο πρώτος που την άκουσε για τα καλά, ήταν ο μάστοράς του την άλλη μέρα το πρωί. Μόλις του φώναξε κοροϊδευτικά «μωρή Ασημένια, φτιάξε μου καφέ» πετάχτηκε αναψοκοκκινισμένος ο Λιάκος : «ώπα μωρή λούγκρα, ώπα, πάει ο Ασημένιος, ψόφησε. Από δω και πέρα Λιάκος, κι άμα γουστάρεις. Όσο για τον καφέ να τονε φτιάξεις μοναχός σου. Άει σιχτήρ.»

Ψάρωσε ο μάστορας. Τα είδε κωλυόμενα. «Καλά ρε μαγκάκι, Λιάκο είπες, Λιάκο θα σε λέμε. Καφέ θέλεις ή ήπιες;;»

Θέλω, γλυκύ βραστό και όχι. Πάω για τα τσιγάρα και έρχομαι.

Τον λογάριαζε ο μάστορας το Λιάκο, είχε χαρίσματα από φυσικού του. Μάθαινε γρήγορα, ήταν τίμιος και εχέμυθος, φρόντιζε το μαγαζί και πάνω από όλα φύλαγε και τον ίδιο από τις κακοτοπιές. Που να του μιλήσει άνθρωπος άμα είχε κάνει καμιά κουτσουκέλα. Μια ματιά στο Λιάκο έριχνε και του κοβότανε τα ήπατα. Πιτσιρικάς, αλλά γεροδεμένος και ψηλός. Νταβραντισμένο παλικάρι.

Όλοι με το μαλακό τον έπαιρναν μην τύχει και σηκώσει χέρι. Για αυτό δε του είπε τίποτα. Για αυτό η λουλού έβαλε την ουρά στα σκέλια και κατάπιε την γλώσσα του μόλις τον είδε ξαναμμένο και άγριο.

Η γειτονιά γέμισε κάθε λογής μαγαζιά για τα αυτοκίνητα, ηλεκτρολογεία, φαναρτζίδικα, βαφεία, μηχανουργεία και ότι είχε σχέση με αυτά. Όλα «παιδιά» της χαμοκέλας και του Λιάκου. Πέρναγε η μαρίδα από τα χέρια του πριν περάσει την πόρτα της σχολής. Οι περισσότεροι, βλαστάρια εκείνων που πάταγαν καζούρα με το τσουβάλι στον Ασημένιο, στις αλάνες και τα χωράφια πριν χρόνια. Ως και ένα παλικάρι που τώρα είναι στις Αμέρικες και σχεδιάζει αυτοκίνητα σε μια μεγάλη φάμπρικα από την χαμοκέλα και τα χέρια –κουπιά του αγαθού γίγαντα βγήκε. Όλοι ήξεραν πως το αγόρι γίνεται άντρας στα μπουρδέλα, μάστορας στην χαμοκέλα και οδηγός πίσω από το τιμόνι της Ζαχαρούλας.

Τα άφηνε τα παιδιά να ξεχαρμανιάζουν. Να κάνουν τα κόλπα τους στα χωράφια αλλά τα συμβούλευε κιόλας. Έτσι θα μπεις στην στροφή, εκεί το φρένο, εκεί θα σανιδώσεις για να φύγεις. Τέτοιος ήταν. Σώμα φτιαγμένο μόνο από τα υλικά της καρδιάς. Αγάπη με δύο τεράστια πόδια και μυαλό ξουράφι.

Χάριζε δε απίστευτες ώρες την «Ζαχαρούλα» στην πιτσιρικαρία γιατί από μια Ζαχαρούλα έγινε Λιάκος και ξεφόρτωσε όλο το βάρος της ψυχής του.

Άμα καμιά φορά έβλεπε κανέναν κατσούφη και μαραζωμένο, του κούναγε τα κλειδιά της και του φώναζε με εκείνη την φωνή την μπάσα και βαριά :

“Σήκω μωρή παλιοσκουριά, πάρε τα πάνω σου, το φεγγάρι είναι ένα και όλοι φεγγάρι το βλέπουνε.”

του Βαγγέλη Τσερεμέγκλ​η

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 08 – 09 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 08 – 09 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/dwfdmkrvrfQΚαθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να...

Η κραυγή

Η κραυγή

Με εμπειρίες λιγοστές κι επαρχιώτικες ξεκίνησε τη φοιτητική ζωή στη μεγαλούπολη. Καλόβολος, με καρδιά αγνή, αθωότητα σχεδόν παιδική, προσπαθούσε από τους πρώτους κιόλας μήνες να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σχολής και κυρίως να ανοίξει τους κοινωνικούς του...

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη που έδωσες, σε σένα πάλι θα γυρίσει. Αγάπη πρόσφερες, αγάπη θα λάβεις. Αγάπη για την αγάπη! Το μεγαλείο μιας αέναης, ανεξάντλητης και συνάμα ανεξήγητης θετικής ενέργειας. Μιας θεϊκής δύναμης!  Έτσι! Έτσι είναι η αγάπη! Μία και μοναδική! Ούτε μικρή, ούτε...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη που έδωσες, σε σένα πάλι θα γυρίσει. Αγάπη πρόσφερες, αγάπη θα λάβεις. Αγάπη για την αγάπη! Το μεγαλείο μιας αέναης, ανεξάντλητης και συνάμα ανεξήγητης θετικής ενέργειας. Μιας θεϊκής δύναμης!  Έτσι! Έτσι είναι η αγάπη! Μία και μοναδική! Ούτε μικρή, ούτε...

Έχουν οι τύψεις αργκό;

Έχουν οι τύψεις αργκό;

Η σκέψη μου είναι ψυχρή.Το αγέρι τους μ’ έχει παγώσει.Δεν θέλουν να δω τη σκηνή,μα το αίμα δεν έχει στεγνώσει. Ας είναι καλά τα δεσμά,με δάκρυα μού τα ’χουν τυλίξει.Σαπίζουν, παγώνουν κι αυτά,μα εγώ θα σφυρίξω τη λήξη. «Λεπίδες οι λέξεις», μου λες.Νομίζεις πως γράφω...

Λέξεις πορφυρών ποιητών

Λέξεις πορφυρών ποιητών

Απέναντι από το τζάκι υπήρχε ένα χρυσό κάδρο, το οποίο απεικόνιζε μια μπαλαρίνα με ματωμένα χέρια. Εκ πρώτης όψεως, δεν θα πω ψέματα, φάνταζε αρκετά ρομαντική ζωγραφιά. Από τα χρώματα που χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης, μέχρι το πώς η μπαλαρίνα βουτούσε τις πουέντ της...

12 σχόλια

12 Σχόλια

  1. Βαγγέλης Τσερεμέγκλης

    Έπεσα στα βαθιά και δύσκολα νερά να δημιουργήσω μια φιγούρα που έχει να μας πει πολλά . Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο ,την δική του γλώσσα ,την δική του συμπεριφορά .
    Τον γνωρίζουν σίγουρα οι άνθρωποι της συνοικίας ,οι μαστόροι οι μικροεπαγγελματίες και όλοι αυτοί που η παγκόσμια λογοτεχνική πέννα ελάχιστες φορές προσπάθησε να περιγράψει .
    Τον λόγο δεν τον ξέρω ή καλύτερα μπορώ να τον φανταστώ ,αλλά δεν μπορώ και να τον τεκμηριώσω . Αυτό όμως που γνωρίζω άριστα είναι πως η ίδια τους η δύσκολη ζωή μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς σε αντίθεση με άλλες που μάλλον είναι να τις αποφεύγεις .
    Χαρείτε την παρθενική παρουσία του Λιάκου με την ελπίδα ότι θα την ακολουθήσουν κι άλλες εάν και εφόσον αντέξω στο βάρος του ρόλου του.
    Σας ευχαριστώ

    Απάντηση
  2. Βάσω Αποστολοπούλου

    “Σώμα φτιαγμένο μόνο από τα υλικά της καρδιάς. Αγάπη με δύο τεράστια πόδια και μυαλό ξουράφι.

    Τον αγάπησα τον Λιάκο σου, φίλε μου Βαγγέλη! Τον αγάπησα για την ντομπροσύνη του, για την μαγκιά του, για την καρδιά του την ζαχαρένια – σαν την Ζαχαρούλα του κι αυτή, σπάνια και δυσεύρετη! Κι είναι η γραφή σου, το ίδιο ντόμπρα κι αφτιασίδωτη, που μας τον γνώρισε με τον καλύτερο τρόπο!

    Νάσαι καλά που μας τον σύστησες και περιμένουμε οπωσδήποτε κι άλλες παρουσίες, όπως λες!

    Απάντηση
    • Ανώνυμος

      Βάσω χαίρομαι ιδιαίτερα που τον αγάπησες το Λιάκο .Να ξέρεις άνθρωποι σαν και του λόγου του ξέρουν να καταλαβαίνουν και να ανταποδίδουν την αγάπη ,αφτιασίδωτα και ντόμπρα.
      Να είσαι καλά . Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

      Απάντηση
      • Βαγγέλης Τσερεμέγκλης

        Ωπ ,ο δαίμον της τεχνολογίας με κατέστησε ανώνυμο. Ο Βαγγέλης σου απάντησε Βάσω.

        Απάντηση
  3. fofi walter-kyrlidou

    γεννηθηκα και μεγαλωσα και εγω σε Αθηναικη συνοικια,στην Δαφνη.Ο Λιακος ειναι σαν να τον ηξερα,γειτονας απο τον πανω δρομο,ανθρωπος ντομπρος και ανοιχτος οπως η ομορφη γραφη σου.ΕΥΓΕ.

    Απάντηση
    • Ανώνυμος

      Φώφη σε ευχαριστώ πολύ. Λιάκους βρίσκει κανείς ακόμη και σήμερα πολλούς σε όλες τις συνοικίες και γειτονιές της Ελλάδας (όχι μόνο της Αθήνας) ,φτάνει μόνο να μπορεί να τους αναγνωρίσει και να τους δεχτεί έτσι όπως είναι.

      Απάντηση
  4. Ρένα Τσαβαρή

    Υπέροχα διαφορετικός ο “Λιακός” σου, Βαγγέλη ,θα τον έλεγα “Αυθεντικό” και “Μοναδικό” !
    Όλοι μας ξέρουμε η γνωρίζαμε από έναν γίγαντα με καρδιά ελαφιού..
    Συγχαρητήρια αν και έπεσες στα βαθιά έμαθες κολύμπι γρήγορα!

    Απάντηση
    • Βαγγέλης Τσερεμέγκλης

      Το κολύμπι στα βαθιά νερά Ρένα ,όπως και να το δει κάποιος είναι πράγμα επικίνδυνο. Προκαλεί ένα φόβο. Ωστόσο αν έχεις για συντροφιά έναν Μοναδικά Αυθεντικό γίγαντα ο φόβος μαλακώνει για να μην πω μεταρέπεται σε θάρος.
      Όταν στα ανοιχτά εμφανίζονται και οι βάρκες φίλων με καλή διάθεση ,ε τότε γίνεται παιχνιδάκι. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια .!!!

      Απάντηση
  5. Ανώνυμος

    Ωραια γραφη, απλη αλλα δυναμικη σε κανει να αναζητας την συνεχεια! μπραβο!

    Απάντηση
    • Βαγγέλης Τσερεμέγκλης

      Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για τον χρόνο που αφιερώσατε σε ανάγνωση και σχόλιο . Να είστε καλά “Ανώνυμος”

      Απάντηση
  6. marimar

    Διάβασα πρώτα το τελευταίο και μετά ήρθα εδώ, γιατί δεν πρόσεξα τις παραπομπές. Πολύ θα λυπηθώ αν κρατήσεις άλλο στα συρτάρια σου τα γραπτά σου!!!!!!! Μπορεί να είμαι κι εγώ σαν τον Λιάκο, ευαίσθητη και ευσυγκίνητη. Μου άρεσε όμως η γραφή σου.
    Μπράβο!!!!

    Απάντηση
  7. Καρυάτιδα

    Ωραία γραφή, λιτή αλλά άκρως περιγραφική! Διηγήματα παρόμοια με ξεκουράζουν αφάνταστα από άλλα με γλυκανάλατο λυρισμό. Συνεχίζω την ανάγνωση Λιάκου…

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου