Τι θα κάνω εγώ με τη μουρμούρα σου μου λες;
Κάνει κρύο πολύ, δεν αντέχεις να κρυώνεις.
Κάνει πολλή ζέστη, δεν την αντέχεις, ιδρώνεις.
Δεν κάνει τίποτα από τα δύο, δεν σου αρέσουν τα μεσοβέζικα πράγματα λες…
Που, τι σημαίνει αυτό;
Ούτε Καλοκαίρι ούτε Χειμώνας μα ούτε Άνοιξη και Φθινόπωρο!
Να γινόταν λέει να είχες πρόσβαση στον Ουράνιο Χώρο, να συναντούσες εκεί το Μεγάλο Αφεντικό και να Του ζητούσες να φτιάξει ειδικά για σένα μια Πέμπτη εποχή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να σε δω να εισπνέεις βαθιά τον αγέρα λέγοντας: Τι ωραία μέρα Θεέ μου η σημερινή! Τι όμορφη που είναι η Ζωή!
Ας την δω αυτή τη σκηνή και τότε θα πω ότι έκανα λάθος εκτίμηση για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά σου. Θα πω ότι δεν είσαι ένας τζαναμπέτης γερομουρμούρης αλλά απλά ένα λίγο ανικανοποίητο άτομο. Όσο να ’ναι η μομφή αυτή δεν έχει και τόσο ειδικό βάρος, δεν ακούγεται τόσο δυσάρεστα. Θα πω ότι είσαι μόνος σου μία κατηγορία ανθρώπου και θα καυχιέμαι που σ’ έχω φίλο.
Η ιδιαιτερότητά σου δεν αφορά μόνο τις εποχές του Χρόνου βέβαια. Στα πάντα είσαι έτσι.
Έχεις ας πούμε πολλή δουλειά στο μαγαζί σου; Γκρινιάζεις ότι η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Κι εσύ τον αφέντη τον αγαπάς, δεν τον θέλεις μισοφαγωμένο κανιβαλιστικά.
Δεν έχεις δουλειά; “Πω πω και τι θα γίνει με τις δόσεις του δανείου μου και την απλήρωτη εφορία μου; Αχ άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους…” Αλήθεια, τι τους κάνει η κοινωνία τους άλλους; Και δεν είναι πια κοντά μας και ο Κωνσταντάρας που όσο να ’ναι κάτι θα ήξερε να μας πει…
Αν υπάρχει τώρα μια μέση κατάσταση, ούτε αυτή σου αρέσει. “Σε ποια κατηγορία τελικά ανήκει το μαγαζί μου για να ενημερώσω και εγώ ο έρμος τον λογιστή μου;” αναφωνείς θυμωμένα.
Είμαι περίεργη τι θα έκανες αν αναγκαζόσουν να το κλείσεις το μαγαζί σου για τους άλφα, τους βήτα ή γάμα και δέλτα λόγους. Και απαντάς: “Α, πολύ καλύτερα, θα γίνω υπάλληλος. Εγώ το μεροκάματο θα το παίρνω με όποιον καιρό χωρίς να έχω τον εφιάλτη της Εφορίας, ούτε το κυνηγητό του Αστίατρου που ό,τι και αν κάνω, όσα λεφτά και αν ξοδέψω για τον ευπρεπισμό του μαγαζιού μου αυτός πάντα κάτι βρίσκει και μου κοτσάρει κάτι μηνύσεις νααααα με το συμπάθιο! Καρδιακός κοντεύω να γίνω από το στρες και την αγωνία μου.”
Βρε που να σε πάρει. Για όλα έτοιμη την έχεις την απάντηση.
Αμ στον έρωτα; Εκεί να δεις τζαναμπετιά. Ναι μεν πεθαίνεις για την Αννούλα σου, αλλά δεν της λες ποτέ ότι την αγαπάς. Το “σ’ αγαπώ” δεν βγαίνει από τα χείλη σου θαρρείς και το ’χεις γρουσουζιά.
Τις προάλλες κόντεψες να χωρίσεις, με την Άννα να μού εξομολογείται ότι δεν αντέχει πια στην ιδέα ότι έπαψες να την αγαπάς. Πράγμα βέβαια τελείως κουφό, γιατί όλοι γνωρίζουμε τον μεγάλο νταλκά που σε κατέχει γι’ αυτήν.
Που πάλι τι σημαίνει; Ούτε πολλή αγάπη, μα ούτε και λίγη. Για μέτρια δεν το συζητώ γιατί εσύ για κάθε τι το μέτριο βγάζεις φλύκταινες.
Δεν είσαι κοντολογίς ούτε αυτό ούτε το άλλο ούτε το παράλλο. Και τότε σαν τι είσαι άνθρωπέ μου;
Παραδείγματος χάριν, το πολύ φαγητό το καυτηριάζεις. Το θεωρείς κοιλιοδουλεία.
Το λίγο φαγητό το απεχθάνεσαι, σου θυμίζει μέρες Κατοχικές, μέρες πολέμου.
Το κάπως ολίγον περισσότερο ούτε που να το ακούσεις γιατί είπαμε, τα ημίμετρα τα αηδιάζεις.
Μα τέλος πάντων, τι ποσότητα φαγητού σού αρέσει; Πες μου το με έναν κλασματικό ή δεκαδικό αριθμό. Δεν μπορεί. Ο καθένας μας έχει τον χαρακτηριστικό του βαθμό ευαρέσκειας ή δυσαρέσκειας για το κάθε τι που γεύεται.
Όχι ε;
Βρε λες να είσαι κανένας εξωγήινος που στον πλανήτη σου θα έχεις άλλα μέτρα και άλλα σταθμά; Για δες που δεν το είχα σκεφτεί. Να δεις που αυτό θα συμβαίνει… Αλλά και πάλι, τόσα χρόνια στον πλανήτη Γη δεν θα είχες προσαρμοστεί με τα γήινα δεδομένα; Λέω εγώ τώρα.
Είσαι φίλος μου και να, θλίβομαι να βλέπω ένα πλάσμα δυστυχισμένο στην ουσία. Γιατί ξέρουμε καλά τόσο εσύ όσο κι εγώ, ότι στη Δυστυχία δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις, ούτε στην Ευτυχία είναι κάποιος δυστυχής, είναι ευτυχής. Κι εδώ που τα λέμε ούτε το εξωγήινος παίζει μωρέ. Λένε ότι οι εξωγήινοι ζουν ανάμεσά μας και δεν τους αναγνωρίζουμε σαν τέτοιους, ενώ εσύ μπαμ κάνεις για γήινος που να πάρει…
Τις προάλλες άκουσα τον Δήμαρχο να μιλάει με τον αστυνόμο του παραρτήματος Ασφαλείας της γειτονιάς μας και να σε χαρακτηρίζει αν κατάλαβα καλά σαν οστρακοειδές μαλάκιο ένα πράγμα και μα τω Θεώ ντράπηκα για τον συνειρμό ρε φίλε. Το να λέει ο Δήμαρχος μαλάκα τον καλύτερό σου φίλο δεν είναι και ότι το καλύτερο. Είναι;
Το ξέρω, δεν θυμώνεις ούτε πολύ ούτε λίγο μ’ αυτά που σου λέω. Ναι, μα ούτε και αδιαφορείς φαντάζομαι. Στον Θεό που πιστεύεις άνθρωπέ μου πες μου, ποιο συναίσθημα σού γεννήθηκε σαν με άκουσες να λέω ότι ο Δήμαρχος σε αποκάλεσε μαλάκα; Με ανώτερο βαθμό το 10, εσύ πόσο μέτρησες τον θυμό σου;
Τι;
Ούτε πάνω ούτε κάτω από το 10;
Τότε καλά το λέω ότι δεν υπάρχεις, ον υπαρκτό δεν είσαι αλλά αποκύημα μιας περίεργης φαντασίας μου. Είσαι είτε ένα υπερόν είτε ένα υποπροϊόν του ανθρωπίνου είδους!
Και σε έχω φίλο ε;
Δεν μπορεί να μην έχεις ακούσει την παροιμία του λαού: “Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι”.
Ώχου Θεέ μου…
Αυτό πώς και δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα;

-

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!