Μια χαραμάδα φτάνει,
φως κι ας μην έχει,
καινούργιους κόσμους για να κτίσει
χωρίς την σάρκα να υπολογίζει
Ο δύσμοιρος,
σαν μια νέα πραγματικότητα τους πιστεύει.
Αρνείται, πως είναι της φαντασίας κύημα,
υλικό, που χάνεται σαν σύννεφο στον αέρα.
Κτίζει και χαλά, τελειωμό δεν έχει…
Της σφαίρας τα όρια,
φαντάζεται πως ξεπερνά,
κι ο αντικατοπτρισμός,
δίδυμος αδελφός
του κλείνει το μάτι.
Να ξεφύγει μάχεται, μα δεν ξεφεύγει.
Τρέφεται μ’ ό,τι θωρεί κι αλλάζει διαστάσεις,
μα η σάρκα, που περιφρονεί,
στα μεγέθη της τον συνεφέρνει.
_
γράφει η Νατάσα Λουκά
0 Σχόλια