Τράβηξε το κάρο και το ζεύτηκε. Και έφερε και μια και δυο γυροβολιές και πόσες άλλες έφερε μέσα στο κύλισμα των χρόνων. Και έκαμε τον κόσμο του κατά πως τον ήθελε. Και με το βλέμμα έψαχνε να βρει, έβρισκε μονάχα τον εαυτό του. 

Κάποτε κουράστηκε και τότε είδε. 

Είδε πέρα μακριά, εκεί που άρχιζε η θάλασσα και τέλειωνε το βλέμμα. Και είδε και δίπλα του, μια πηγή άφηνε κάποιες πνοές νερού, έτοιμη να σβήσει. Και σκέφτηκε πως πέρα από τη θάλασσα είναι η μεγάλη πολιτεία. Πως, ίσως, πέρα από τη μεγάλη πολιτεία είναι ο Πατέρας. Και σκέφτηκε να μιλήσει και ένιωσε πως μια ζωή μιλά στα σκυλιά, τις γάτες και τα πετεινά του ουρανού. 

Και σιώπησε. 

Και άκουσε τον χτύπο των καρφιών, τον μόνο ανθρώπινο ήχο και κοίταξε τα χέρια του και είδε μιαν αρμαθιά από δαύτα και σκέφτηκε πως μόνον αυτό πέτυχε στη ζωή του. Και τα καρφιά αυτά δεν είχε πού να τα ακουμπήσει. Και έδιωξε και την ακοή και έμεινε μονάχα η σιγή. 

Και ήρθε δίπλα του εκείνη η γυναίκα και σκέφτηκε πως είναι η μόνη οπτασία που τον συνοδεύει. Και έδιωξε και τα μάτια του. Και ερήμωσε ο τόπος για μέρες. Και γέμισε το είναι του σιγή και τρόμαξε. 

Και είπε πως κάτι πρέπει να πει για να δει αν υπάρχει. 

Και σιώπησε και πάλι. Όχι γιατί δεν έβρισκε τι να πει, μα γιατί οι σκέψεις του ήταν βαριές. 

Και κίνησε, γιατί μονάχα αυτό είχε να κάμει. 

Πέρασε δέντρα και άλλα δέντρα πέρασε, και πεύκα πέρασε και άλλα πεύκα, πέρασε τη μια μέρα και την άλλη, και άλλες μέρες πέρασε, και είδε δέντρα και άλλα δέντρα άγνωστα, ελιές και άλλες ελιές και έφτασε στη θάλασσα.

Τότε άκουσε φωνή:

Και ψυχή ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν

Και στη φωνή απάντησε άλλη φωνή:

Ήρθαμε με την παλίρροια, θα φύγουμε το άλλο πρωί.

Ήτανε οι πρώτες φωνές που άκουσε. Και νόγησε πως ήτανε με λέξεις δύσκολες. Και είπε να θαυμάσει. Και θαύμασε. 

Οι ναύτες τον πήρανε μαζί τους. Ήτανε γι’ αυτούς μια μικρή γιορτή να τον βλέπουν με δέρματα ντυμένο, αξύριστο από πάντα και με μάτια βουρκωμένα από εκρήξεις εκπλήξεων. 

Μετρούσανε μέρες και άλλες μέρες. Και αυτός μαλάκωνε τα κύματα, τους έδωσε ψωμί χωρίς να ζυμώσει, ψάρια χωρίς να αλιεύσει και έκαμε τα άδεια πιθάρια με μπρούσκο κρασί. Και περνώντας τη μία θάλασσα επάνω στην άλλη, έφτασε στη μεγάλη πολιτεία. 

Είδε τη μια, τεράστια αυτοκίνητα είδε και άβατα κτίρια είδε και ανθρώπους μες στα μετάξια είδε, και είδε την άλλη,  άστεγους είδε και ζητιάνους στα φανάρια είδε και ανθρώπους να ψαχουλεύουν στα σκουπίδια είδε, και θέλησε, αυτός που ποτέ του σε άνθρωπο δε μίλησε, θέλησε να μιλήσει. 

Και ανέβηκε ψηλά, πέρασε και το πιο ψηλό κτίριο και έφτασε στην κορφή του πιο ψηλού βουνού και σαν πάτησε εκεί που θα τον βλέπαν όλοι, πέταξε, τα δέρματά του πέταξε και φάνηκε το πληγιασμένο του σώμα, τα άκρα και το μέτωπο γεμάτα ήταν αιχμηρά σημάδια. 

Και κοίταξε τον κόσμο με ένα παράπονο ματαίωσης και μια πικραλίθρα κούμπωσε στα μάτια και στα χείλη και σαν νόησε πως τον βλέπανε όλοι, άνθρωποι, είπε, άνθρωποι! και γκρεμίστηκε εκεί δίπλα από το σιντριβάνι που το είχανε για τις ευχές. 

Ένα περιστέρι τον πλησίασε μονάχα, ράμφισε δίπλα στο αυτί του, άμοιρε, του είπε, άμοιρε! Σου ήτανε πιο εύκολο να πετάξεις από το να περπατήσεις στη γη.

_

γράφει ο Θεόδωρος Πάλλας