Σαν παιδί δεν φοβόμουν τίποτα. Ίσως μόνο λίγο τη μαμά, όταν δεν τα πήγαινα καλά στο διαγώνισμα. Κατά τ’ άλλα, ήμουν ατρόμητη. Αλήθεια. Ήθελα να κάνω τα πάντα. Να πετάξω σαν τα πουλιά ψηλά στον ουρανό. Να κολυμπήσω βαθιά στους ωκεανούς δίπλα στα ψάρια. Να κοιμηθώ στην ζεστή αγκαλιά μιας μεγάλης αρκούδας. Να αγγίξω με γυμνά χέρια τον καυτό ήλιο. Να κόψω ένα μεγάλο κομμάτι από το ασημόχρυσο φεγγάρι και να το βάλω κάτω από το μαξιλάρι μου.

Δεν ξέρω τι άλλαξε μέσα μου μεγαλώνοντας. Μα όσο περισσότερο ωρίμαζα τόσο περισσότερα πράγματα φοβόμουνα. Κατέληξα να κλειστώ στον εαυτό μου και να αναρωτιέμαι τι ακριβώς ήταν αυτό που με τρόμαζε.

Ανακάλυψα ότι υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη φόβου. Εκείνος ο φόβος που νιώθεις, για παράδειγμα, όταν κινδυνεύεις και νομίζεις ότι θα πεθάνεις. Ή όταν κάνεις κάποιο λάθος και φοβάσαι την αντίδραση που θα έχουν οι γύρω σου. Ο φόβος της απόρριψης και ο φόβος της αποτυχίας.

Προσπάθησα πολύ να καταλάβω τι ήταν αυτό που με τρόμαζε. Κι όταν το κατάλαβα, τα έβαλα με τον εαυτό μου. Γιατί όλοι οι φόβοι ξεκινάνε απ’ το μυαλό. Και, προσωπικά, πίστευα πως είχα τον έλεγχο του μυαλού μου. Τελικά έκανα λάθος. Ήταν σε πλήρη αταξία.

Η Γη, στην οποία ζούμε, είναι ένας μικρός πλανήτης σε έναν μικρό και ασήμαντο γαλαξία, έναν από τους δισεκατομμύρια που υπάρχουν στο Σύμπαν. Η γνώση αυτή με κάνει να νιώθω μικροσκοπική. Έτσι, προσπαθώ να πείσω το μυαλό μου ότι οι φόβοι μου είναι ασήμαντοι μπροστά στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Παρ’ όλα αυτά, εκείνοι δεν φεύγουν. Μένουν μέσα μου, το ίδιο δυνατοί, έτοιμοι να με διαλύσουν. Και οι μικροί, μα κυρίως εκείνος ο Ένας, ο Μεγάλος.

Φοβάμαι τη διάλυση των ονείρων. Ακούγεται τόσο περίεργο, μα είναι τόσο αληθινό. Πάντα ζούσα με τις ελπίδες. Με εκείνα τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και που εύχομαι κάποια μέρα να τα καταφέρω. Δεν είναι στόχοι, βασισμένοι σε λογικές σκέψεις και επιχειρήματα. Είναι όνειρα, από εκείνα τα τρελά που, αν και φαίνεται αδύνατο να συμβούν, βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν.

Όταν, λοιπόν, συμβαίνει ένα γεγονός, το οποίο ανατρέπει κάπως τα τρελά μου όνειρα, φοβάμαι. Φοβάμαι ότι η ζωή μου από δω και πέρα θα είναι μια μικρή δυστυχία, χωρίς χαραμάδες ευτυχίας. Ότι όσα έχτισα μέχρι τώρα θα γκρεμιστούν με τον ίδιο τρόπο που γκρεμίζονται τα όνειρα. Και στεναχωριέμαι. Θρηνώ τα χαμένα μου όνειρα και φτιάχνω με το νου μου άλλα, ακόμα πιο τρελά. Και όλο αυτό επαναλαμβάνεται. Και πάλι απ’ την αρχή.

Ίσως θα έπρεπε να ζω λίγο παραπάνω στην πραγματικότητα και να βασίζομαι λιγότερο στα όνειρα και στις ελπίδες μου. Μα στον κόσμο που φτιάχνω με το νου μου είμαι ευτυχισμένη. Κι όσο κι αν προσπαθώ να βγω απ’ το πηγάδι και την τρέλα του μυαλού μου, γρήγορα γλιστράω και πέφτω πάλι μέσα.

Αποφάσισα να ελέγξω το φόβο μου. Να ελέγξω το μυαλό μου και να αρχίσω να ζω στη λογική. Μα την πίκρα από την καταστροφή του ονείρου ξέρω πως δεν θα καταφέρω να τη διώξω.

“Την ένιωσα και πριν χαθείς,
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ’ αρνιόσουν τ’ όνειρο.”