Ο φόβος των ονείρων

fairy-tale-1182695_1920Σαν παιδί δεν φοβόμουν τίποτα. Ίσως μόνο λίγο τη μαμά, όταν δεν τα πήγαινα καλά στο διαγώνισμα. Κατά τ’ άλλα, ήμουν ατρόμητη. Αλήθεια. Ήθελα να κάνω τα πάντα. Να πετάξω σαν τα πουλιά ψηλά στον ουρανό. Να κολυμπήσω βαθιά στους ωκεανούς δίπλα στα ψάρια. Να κοιμηθώ στην ζεστή αγκαλιά μιας μεγάλης αρκούδας. Να αγγίξω με γυμνά χέρια τον καυτό ήλιο. Να κόψω ένα μεγάλο κομμάτι από το ασημόχρυσο φεγγάρι και να το βάλω κάτω από το μαξιλάρι μου.

Δεν ξέρω τι άλλαξε μέσα μου μεγαλώνοντας. Μα όσο περισσότερο ωρίμαζα τόσο περισσότερα πράγματα φοβόμουνα. Κατέληξα να κλειστώ στον εαυτό μου και να αναρωτιέμαι τι ακριβώς ήταν αυτό που με τρόμαζε.

Ανακάλυψα ότι υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη φόβου. Εκείνος ο φόβος που νιώθεις, για παράδειγμα, όταν κινδυνεύεις και νομίζεις ότι θα πεθάνεις. Ή όταν κάνεις κάποιο λάθος και φοβάσαι την αντίδραση που θα έχουν οι γύρω σου. Ο φόβος της απόρριψης και ο φόβος της αποτυχίας.

Προσπάθησα πολύ να καταλάβω τι ήταν αυτό που με τρόμαζε. Κι όταν το κατάλαβα, τα έβαλα με τον εαυτό μου. Γιατί όλοι οι φόβοι ξεκινάνε απ’ το μυαλό. Και, προσωπικά, πίστευα πως είχα τον έλεγχο του μυαλού μου. Τελικά έκανα λάθος. Ήταν σε πλήρη αταξία.

Η Γη, στην οποία ζούμε, είναι ένας μικρός πλανήτης σε έναν μικρό και ασήμαντο γαλαξία, έναν από τους δισεκατομμύρια που υπάρχουν στο Σύμπαν. Η γνώση αυτή με κάνει να νιώθω μικροσκοπική. Έτσι, προσπαθώ να πείσω το μυαλό μου ότι οι φόβοι μου είναι ασήμαντοι μπροστά στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Παρ’ όλα αυτά, εκείνοι δεν φεύγουν. Μένουν μέσα μου, το ίδιο δυνατοί, έτοιμοι να με διαλύσουν. Και οι μικροί, μα κυρίως εκείνος ο Ένας, ο Μεγάλος.

Φοβάμαι τη διάλυση των ονείρων. Ακούγεται τόσο περίεργο, μα είναι τόσο αληθινό. Πάντα ζούσα με τις ελπίδες. Με εκείνα τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και που εύχομαι κάποια μέρα να τα καταφέρω. Δεν είναι στόχοι, βασισμένοι σε λογικές σκέψεις και επιχειρήματα. Είναι όνειρα, από εκείνα τα τρελά που, αν και φαίνεται αδύνατο να συμβούν, βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν.

Όταν, λοιπόν, συμβαίνει ένα γεγονός, το οποίο ανατρέπει κάπως τα τρελά μου όνειρα, φοβάμαι. Φοβάμαι ότι η ζωή μου από δω και πέρα θα είναι μια μικρή δυστυχία, χωρίς χαραμάδες ευτυχίας. Ότι όσα έχτισα μέχρι τώρα θα γκρεμιστούν με τον ίδιο τρόπο που γκρεμίζονται τα όνειρα. Και στεναχωριέμαι. Θρηνώ τα χαμένα μου όνειρα και φτιάχνω με το νου μου άλλα, ακόμα πιο τρελά. Και όλο αυτό επαναλαμβάνεται. Και πάλι απ’ την αρχή.

Ίσως θα έπρεπε να ζω λίγο παραπάνω στην πραγματικότητα και να βασίζομαι λιγότερο στα όνειρα και στις ελπίδες μου. Μα στον κόσμο που φτιάχνω με το νου μου είμαι ευτυχισμένη. Κι όσο κι αν προσπαθώ να βγω απ’ το πηγάδι και την τρέλα του μυαλού μου, γρήγορα γλιστράω και πέφτω πάλι μέσα.

Αποφάσισα να ελέγξω το φόβο μου. Να ελέγξω το μυαλό μου και να αρχίσω να ζω στη λογική. Μα την πίκρα από την καταστροφή του ονείρου ξέρω πως δεν θα καταφέρω να τη διώξω.

“Την ένιωσα και πριν χαθείς,
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ’ αρνιόσουν τ’ όνειρο.”

 

Ακολουθήστε μας

Ο καπετάνιος

Ο καπετάνιος

Των θαλασσών τα λόγια τα ’μαθα μικρή,στα χείλη του παππού μου, στου κύματος τη βρύση.Καπετάνιος ήτανε, με βλέμμα ακριβό,κι ο άνεμος τον χαιρετούσε σαν να 'ταν αδελφός. Τα καλοκαίρια, στην όμορφη ΑμμουλιανήΙστορίες έλεγε για να αποκοιμηθούμεΙστορίες που του είχε πει η...

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Το αγόρι και το μενταγιόν

Το αγόρι και το μενταγιόν

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν όνειρα και φθινοπωρινές μπαλάντες και κάστρα στην άμμο. Και υπήρχε κι ένα αγόρι, του οποίου το όνομα ποτέ δεν συγκρατεί η μνήμη μου, που μπορούσε να εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω προς όφελός του. Αιχμαλώτιζε τα όνειρα μέσα στις μικρές...

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Χορεύανε στη βροχή, το θυμάμαι.Σαν να ’χα γράψει εγώ τη σκηνή.Κι όπως μιλούσαν, ένιωθαν πως μεθάνε.Μα δεν είχανε πιει στάλα κρασί. Κι όπως τ ’αστέρια ψιθύριζαν ευχές,τα μάτια έκλεισε, έλεγε προσευχές.Κάτι γι’ αγγέλους κι όνειρα απατηλά.Κάτι γι’ αντίο και μεθυσμένα...

10 σχόλια

10 Σχόλια

  1. Σοφία Ντούπη

    Πόσο τρυφερός… και συνάμα πόσο αληθινός και δυνατός ο μονόλογος σας!!! Υπέροχη γραφή μπράβο σας!

    Απάντηση
    • Ελένη - Χριστίνα Γκαμπούρα

      Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!

      Απάντηση
  2. Άννα Ρουμελιώτη

    Υπέροχος μονόλογος …. και το τελείωμά του με ετούτους τους ομορφους στίχους από τις “Μέλισσες”….γλυκύτατο!!!

    Απάντηση
    • Ελένη - Χριστίνα Γκαμπούρα

      Σας ευχαριστώ πολύ!

      Απάντηση
  3. Έλενα Σαλιγκάρα

    Πολύ ωραίο το κείμενό σας. Υπέροχα απλό και συγχρόνως στοχαστικό!

    “Φοβάμαι τη διάλυση των ονείρων”
    Κι εγώ…

    Απάντηση
    • Ελένη - Χριστίνα Γκαμπούρα

      Σας ευχαριστώ πολύ!!

      Απάντηση
  4. Μάχη Τζουγανάκη

    Ελένη μην ρίχνεις ποτέ στη ζυγαριά των επιλογών σου τα όνειρά σου. Εκείνα είναι που ανοίγουν πόρτες. Ακόμα και αν φαίνονται απραγματοποίητα δούλευε για αυτά.. Ονειρέψου για δαύτα. Ποτέ μη συμβιβαστείς. Καλή σου μέρα!

    Απάντηση
    • Ελένη - Χριστίνα Γκαμπούρα

      Δύσκολο να στηρίζεσαι σε όνειρα ουτοπικά… Πολλές φορές δε βγαίνει σε καλό μια τέτοια επιμονή… Καλημέρα!

      Απάντηση
  5. Ανώνυμος.

    Όμορφες οι σκέψεις σου Χριστίνα,συνέχισε να ονειρεύεσαι και να γράφεις!!!!!

    Απάντηση
    • Ελένη - Χριστίνα Γκαμπούρα

      Σας ευχαριστώ πολύ!

      Απάντηση

Υποβολή σχολίου