Πέρασε τώρα ο καιρός
να μην φοβάσαι
κι αυτό το μούδιασμα
του πόνου που θυμάσαι
μια ζάλη είναι, π’ αντιστέκεται στην σκέψη
Πέρασε τώρα ο καιρός
να μην γκρινιάξεις
τον εαυτό σου ερειπωμένο
να κοιτάξεις
αν χρειαστεί, δωσ’ του μια ανάμνηση να παίξει
Γιατί είναι ο χρόνος και γιατρός
Έτσι δεν λένε;
Ρίχνεις στη φλόγα του
κομμάτια σου που καίνε
μένεις ανάπηρος, κουτσός
μα βρίσκεις τρόπο
να αγκαλιάσει η ζωή καινούργιο τόπο
να βρει περίσσεμα αγάπης να ξοδέψει.
_
γράφει η Βασιλική Νικηφοράκη
0 Σχόλια