–
γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
–
Το μυθιστόρημα του Ζουλφί Λιβανελί, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, ξεχειλίζει συναισθήματα που δεν αφήνουν αδιάφορο, κανέναν.
Ο Μουσταφά, ζει με τη γυναίκα του Μεσουντέ, μια ήρεμη ζωή, στα τουρκικά παράλια. Έχουν χάσει το γιο τους Ντενίζ στη θάλασσα, κομμάτι της οποίας είναι ο ίδιος ο Μουσταφά που βιώνει μοναχικά τη ζωή του, αφήνοντας το χρόνο να κυλά, δίχως σκοπό, δίχως όνειρα, δίχως σημείο αναφοράς.
Έχει στο ενεργητικό του μια βάρκα, όπως τόσοι άλλοι συγχωριανοί του και καταπιάνεται με το ψάρεμα, προσπαθώντας να κατευνάσει τους χτύπους της ατίθασης σκέψης του που είναι γεμάτοι από ενοχές και θλίψη.
Το άψυχο σώμα του παιδιού του, το οποίο χάθηκε για πάντα στα νερά όταν μια θύελλα αναποδογύρισε τη βάρκα του πατέρα, δε βρέθηκε ποτέ, κάτι που τον στοιχειώνει και τον κρατά δέσμιο στα νοερά δίχτυα του βυθού.
Ενόσω ο Μουσταφά ακολουθεί το ανιαρό καθημερινό του πρόγραμμα, η θάλασσα θα ξεβράσει νεκρά σώματα ανθρώπων που θέλησαν να περάσουν απέναντι, από την Τουρκία στην Ελλάδα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια, δίχως γυρισμό. Μαζί με τους νεκρούς, ο Μουσταφά θα βρει ένα μωρό να πλέει σε μια παιδική φουσκωτή βαρκούλα και θα επιλέξει να το κρατήσει μυστικά στην κατοχή του, με το όποιο τίμημα.
Το παιδί αυτό, είναι η λύτρωση που αναζητά, αλλά ανήκει σε άλλη μάνα που ίσως είναι ζωντανή και έχει ανάγκη την παρουσία του. Θα μπλέξουν ο ίδιος και η γυναίκα του σε πολλές περιπέτειες, θα ταλαντεύονται ανάμεσα στη λογική και το παράλογο και η μάχη ανάμεσά τους θα είναι πολλές φορές άνιση και ψυχοφθόρα.
Ένα δελφίνι που το ονόμασε «μπαμπά», ένας ναύτης που απόμεινε στα μουσουλμανικά χώματα να κλαίει κάθε που βραδιάζει, η Ραζιέ και η πονεμένη ζωής της, η Φιλίζ που περιμένει να γεννήσει το μωρό της, αλλά και το προσφυγικό ζήτημα που σαρώνει, είναι μερικά από τα λίγα που θα ξεπηδούν άτσαλα από τις σελίδες του βιβλίου.
Ποια γυναίκα φέρει τον τίτλο της μάνας;
Εκείνη που γέννησε ένα μωρό;
Εκείνη που προσφέρεται να αγαπήσει και να μεγαλώσει ένα μωρό;
Ή εκείνη που για το καλό του μωρού της, το αποχωρίζεται με δάκρυα στα μάτια και ραγισμένη καρδιά;
Η ζωή του ζευγαριού, συγκλονίζεται, ταράζεται, ένα μωρό αναζητά οικογένεια, ένας άντρας προφυλακίζεται, το δικαστήριο τον αθωώνει και ένας γλάρος γίνεται φίλος του.
Ποιο περιβάλλον τελικά είναι η καλύτερη εξέλιξη για το μεγάλωμα ενός μωρού; Η φτώχεια δίπλα σε βιολογικούς γονείς με αβέβαιο αύριο ή η αμέριστη αγάπη εκείνων που μπορούν να του προσφέρουν μια καλύτερη ζωή; Και ποιος είναι σε θέση να πει με σιγουριά τι είναι το καλύτερο;
Οι απαντήσεις δικές σας, στις παραπάνω αλλά και σε άλλες τόσες ερωτήσεις που θα σας γεννηθούν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
O Zoυλφί Λιβανελί γεννήθηκε το 1946. Είναι ίσως ο γνωστότερος και πιο δηµοφιλής Τούρκος µουσικοσυνθέτης στη χώρα του αλλά και σε ολόκληρο τον κόσµο. Τραγούδια του έχουν ερµηνεύσει η Joan Baez, η Maria del Mar Bonet, ο Udo Lindenberg και η Μαρία Φαραντούρη.
Με την έκδοση του πρώτου του µυθιστορήµατος το 1997, του Μεγάλου Ευνούχου της Κωνσταντινούπολης (Εκδ. Πατάκη 2000), κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό µέσα και έξω από την Τουρκία. Το βιβλίο, που έχει µεταφραστεί ακόµη στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ισπανικά, στα γερµανικά, στα ιταλικά και στα κορεατικά, τιµήθηκε µε το Βαλκανικό Λογοτεχνικό Βραβείο.
Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης τα εξαιρετικά επιτυχηµένα µυθιστορήµατά του που ακολούθησαν: Ένας άνθρωπος, µια γάτα, ένας θάνατος (2001), Ευτυχία (2003), Το σπίτι στον Βόσπορο (2006), Σερενάτα (2011), H ιστορία του αδερφού µου (2013), Οτέλ Κονσταντίνιγε (2015), Ανησυχία (2018), Ο ψαράς κι ο γιος του (2022), καθώς και το βιβλίο για παιδιά µε τίτλο Τα παιδιά του Τελευταίου Νησιού (2014).
Το βιβλίο κυκλοφορεί από την Πατάκη.
0 Σχόλια