«Ο ύπνος των αγαλμάτων», του Νίκου Διακογιάννη: Από μόνο του αυτό το βιβλίο είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Για μένα έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου αφού με αυτό αφενός γνώρισα τον Νίκο Διακογιάννη κι ένα ακόμη συγγραφικό ταλέντο προστέθηκε στα ήδη αγαπημένα μου αλλά γνώρισα και μια ιστορία που δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες συγγραφέων του εξωτερικού που πουλάνε το ένα αντίτυπο μετά το άλλο και που, αν το βιβλίο αυτό κατάφερνε να αναδειχθεί στις λίστες των παγκοσμίων best-sellers, θα ήταν ήδη κλασικό.

Τι σημαίνουν οι καταστροφές έργων τέχνης στο Λούβρο, στην Ακρόπολη και στη Φλωρεντία; Είναι νέο είδος τρομοκρατικής επίθεσης ή υπάρχει ένα πιο σκοτεινό μυστικό πίσω από αυτά; Είναι ορθή η άποψη ότι κάποιοι εναντιώνονται στις θρησκείες των λαών για χρίσουν ένα παγκόσμιο δικτάτορα; Και τελικά κατά πόσο ο ίδιος ο πλανήτης θέλει να απαλλαγεί από το ανθρώπινο γένος;

Σαφώς επηρεασμένος από τον μεγάλο Ζοζέ Σαραμάγκου -δε το κρύβει άλλωστε, το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του- ο Νίκος Διακογιάννης πλάθει ένα ανατριχιαστικό, μεταφυσικό θρίλερ που αν μπεις λίγο στη διαδικασία να αναλογιστείς τι θα μπορούσε να συμβεί αν ένα από όλα όσα περιγράφονται γινόταν πραγματικότητα, δε θα μπορούσες να ξανακοιμηθείς ήσυχος τα βράδια, είναι σίγουρο. Ίσως βέβαια κάποιοι έχουν διαφορετική γνώμη, ότι η κεντρική ιδέα είναι παρμένη από αλλού και η όλη ιστορία έχει πολλά κενά, όμως παρθενογένεση πλέον δύσκολα υπάρχει στη λογοτεχνία – όλοι λίγο έως πολύ κλέβουν ιδέες από κάπου-κι άλλωστε τι είναι πιο σημαντικό, να διαβάζεις μια πρωτότυπη ιστορία που δεν έχει όμως τίποτα να σου πει ή να διαβάζεις κάτι που ίσως να σου φαίνεται γνώριμο αλλά να έχει κάτι η ιστορία που να σε κάνει να κολλήσεις μαζί της; Ο συγγραφέας το πέτυχε άψογα στο συγκεκριμένο βιβλίο και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Παρόλο που γενικά είμαι άνθρωπος που δε μου αρέσει το απαισιόδοξο -βλέπω πάντα μισογεμάτο το ποτήρι- δύσκολα διαβάζω τέτοια δυστοπικά έργα μιας κι εύκολα επηρεάζομαι και το μυαλό αρχίζει και τρέχει με χίλια. Λίγο όμως το ενδιαφέρον της πλοκής, λίγο το ότι είναι Έλληνας ο συγγραφέας, κάτι λίγο κι οι θετικές κριτικές που είχα ακούσει, τόλμησα και το διάβασα και δε το μετάνιωσα στιγμή. Δύσκολο βιβλίο βέβαια και λίγο ψυχικά βαρύ, είναι όμως τόσο εθιστικό στο διάβασμα που δε καταλαβαίνεις πότε τελειώνει. Η πλοκή κυλάει γρήγορα, η μία κακοτυχία διαδέχεται την άλλη και δε ξέρεις πώς θα τελειώσει όλο αυτό αλλά κι αν τελικά υπάρχει μια εξήγηση για όλα όσα γίνονται.

Για όλα λοιπόν τα συναισθήματα που γεννάει το συγκεκριμένο βιβλίο και για την ιδιαιτερότητα της ιστορίας, όσοι αγαπούν τη δυστοπική λογοτεχνία και όχι μόνο, ας το διαβάσουν. Θα το λατρέψουν σίγουρα. Είναι άλλωστε και η τρανή απόδειξη ότι διαμάντια βρίσκονται παντού, αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις.

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου