Έλειπα πάντα
απ’ την κάθε μας στιγμή,
παρούσα σ’ ένα παρόν
που το εξόριζα.
Νότα παράταιρη,
σ’ ένα τραγούδι
που άφησες μισοτελειωμένο.
Ατίθασα να μπαινοβγαίνω στη σύνθεσή σου
και να νιώθω πως
καμία αφιέρωση δε μου ταίριαζε
κανένας στίχος δε με αποτύπωνε
καμία ιδέα δε με οδηγούσε.
Στην έμπνευσή σου μια μούσα απούσα
με βήμα που ξέφευγε διαρκώς απ΄τον ρυθμό.
Δίχως σκοπό να σου δίνω τον τόνο λειψό
καμιά αγκαλιά δε με χωρούσε.
Κι αυτό το εξωστρεφές μου Εγώ
μια ξένη πάντοτε έπαιρνε μορφή
και πάντοτε με ξεχνούσε.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μια παρούσια απουσία όπως συχνά συμβαίνει.
Άννα πολύ πολύ όμορφο!! Μπράβο σου!!!
🙂
Ελένη μου χαίρομαι πολύ , που σε ανταμώνω!Σε ευχαριστώ πολύ 🙂
Aννα η γραφη σας με συγκινησε !
Αμοιβαία η αίσθηση. Σας ευχαριστώ πολύ!!