Στο πρόσωπό σου η ένταση γεμίζει τις υδρίες δάκρυα και φλόγα.
Στο παράθυρο που ήσουν και σε θυμάμαι
Ενός φθινοπώρου παλεύοντας την ανορθόδοξη ώχρα
Υγρασίες ντελικάτες και τις μελαγχολίες μοιράζει.
Θυμάμαι και ξεχνώ. Είναι που όλα παίζουνε μέσα μου άμυνα
Τα αισθήματα. Πήρα μια φόρα για να βγω μες του παραδείσου τα μέρη:
Κήποι που οι ορτανσίες μοιάζουν να προσεύχονται
Σ’ έναν παλλαϊκό θεό- ευπείθεια καταγεγραμμένη
Πάνω στα φύλλα της ελιάς, – σαν της πατρίδας των γονιών μου οι μύθοι ακόμα δεσπόζουνε
Στα βράδια που σε νοσταλγώ και μακριά μου απ’ όλα και είσαι…

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης