Αποσπώνται οι μέρες σαν ψηφίδες από έναν τεράστιο ψηφιδωτό Χρόνο. Κονιορτοποιούνται, σβήνονται οι εποχές. Ο άνθρωπος παραμένει πιστός στην άξεστη δύναμή του- Τόσο κακός όσο όταν σε σπήλαια μπορούσε να ζει. Όπως και να τον δω, στα ποιήματά μου δεν χωρά με το χρώμα...

Σκεφτικό με βρήκε το βράδυ. Όλη τη μέρα δεν σταμάτησαν οι χοροί των ηλιαχτίδων. Βρήκα ένα δώρο φιλίας μες το μουντό τοπίο της πρωτεύουσας. Σπάνιο! Εκεί που λες τίποτα δεν λάμπει, μια φωτοχυσία ακμαία ντύνει με λούστρο τις λυπημένες στιγμές. Υπάρχουν λοιπόν...

Μόλις ξύπνησες! Κι είσαι μια θύελλα που υφαρπάζει όλες τις λυρικές δυνατότητες. Μπροστά απ’ το παράθυρο που κοιτάς του ουρανού τη λιακάδα και το σπίρτο του βλέμματός σου είναι οξύτονο και ανάβει. Πού κρύφτηκε η διαλεκτική του βραδιού, οι άτονες σκιές που έγιναν...

Είναι μια νεραντζιά που, μόλις ξημερώσει, γίνεται κορίτσι δεκαοχτώ χρονών είναι μια ηλιαχτίδα που τη λούζει ολόκληρη και την καρδιά μου λαβώνει είναι ένα πρόσωπο γελαστό που μαρκάρει τη μέρα με της χαράς το ελιξίριο είναι μια σιωπή που μέσα της ευδοκιμούν ενεστώτα...

Σκεφτικό με βρήκε το βράδυ. Όλη τη μέρα δεν σταμάτησαν οι χοροί των ηλιαχτίδων. Βρήκα ένα δώρο φιλίας μες το μουντό τοπίο της πρωτεύουσας. Σπάνιο! Εκεί που λες τίποτα δεν λάμπει, μια φωτοχυσία ακμαία ντύνει με λούστρο τις λυπημένες στιγμές. Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι...

Για τους ονειροπόλους το όραμα και η ελπίδα, Για κείνους που δρέπουν τα πνευματικά λουλούδια της αθωότητας- Ο καιρός εγγύς των ημερών που η μουσική είναι η μέγιστη πνευματικότητα- Η γύρη των ανθών πλανιέται μες την φασαρία του ασύνορου ορίζοντα- Χρώματα, χρώματα...

Όταν φυσάει η απόγνωση το κρύο είναι τσουχτερό. Να μην ξεχάσω να κάνω τις τιμωρίες ορατές. Να μην ξεχάσω να εξοστρακίσω. Ας χαθούν αυτοί που με κάνουν να χάνομαι. Ο άνθρωπος είναι ο τρόπος Ο τρόπος πρέπει να βρίσκει ιδίω τρόπω ανταπόδοση…   _ γράφει ο Στρατής...

Όλα έχουν μια κατεύθυνση. Φοβάμαι μη με απορροφήσουν στη δίνη τους. Κόβω μικρά κομματάκια τα σύμφωνα και όταν μου α-συμφωνούνε ντρέπομαι τη μοναξιά, αλλά σε αυτήν μέσα ευδοκιμώ όπως το σαλιγκάρι στο κέλυφος. Στην ουσία περιπλανιέμαι από εγώ σε εγώ μην έχοντας να...

Φωτεινά αγαπώ, η λύπη των ημερών με πεισμώνει, θέλω κι άλλες κι άλλες αθωότητες. Περίεργα που αφήνομαι στο πλάνεμα του φεγγαριού και μέσα στων σελίδων τη θαλπωρή. Τα νύχια μου μεγαλώνουν, γρατζουνούν την ιδεατή σου υπόσταση, ο καιρός των αποφάσεων είναι πάντα...

Καθένα άστρο είναι ένα παραμύθι τ’ ουρανού. Πολλά άστρα - σαν αποζημιώσεις επ’ αόριστον του ονειροπαρμένου. Όταν προχωρά βαρύ το σκοτάδι, ακούγεται ένας σιγανός ψίθυρος απ’ τα κορμιά των δέντρων - Νεράιδες χορεύουν κάτω από το φως της σελήνης και πανέμορφα ξωτικά...

Αυτή η μέρα η άλλη Η στερεωμένη επάνω στη ζέστα της καρδιάς, αιθέρια και ιαματική· αυτή η μέρα μας έχει σκλαβώσει. Πουλιά πετούν στο γαλάζιο της, σ’ έναν χορό ζέφυρος να αγαπά πουνέντε. Άφησα τα σκεπάσματα και βγήκα να περπατήσω μες στην πόλη. Οι άνθρωποι ωραίοι...

Όμορφα απουσιάζουν τα γεγονότα από την αιωνιότητα. Όπως να σε μπερδεύουν όλα μέσα στην πολυκοσμία και αναζητάς μοναχικό που σε ανορθώνει δωμάτιο. Ακούγεται η μουσική παράπονο λυρικό το φεγγάρι βάφει μ’ ασήμι το θαλερό υπερπέραν. Μουσαφίρηδες ανέμων οι πανσέδες...

Πόσο φυλακισμένοι στα γεγονότα και η πραγματικότητα σε όλα να μας ξεπερνά! Θόρυβος, θόρυβος μόνο πάνω από την πόλη και κάτω από τις τρομαγμένες ψυχές. Ίζημα θλίψης διαβρώνει κι αυτόν που σε όλα επιτυχώς αντιστάθηκε. Με την σιωπή μου μηνύματα θέλω πάντα να στέλνω....

Μια μέρα θα λείψουν οι χαρές και η αγάπη θα σβήσει. Τα πουπουλένια σύννεφα θα σαλεύουν αργά στον αρχαίο μουντζουρωμένο ουρανό. Η τυφλή Τύχη θα δίνει την εύνοιά της στον ενεστώτα που ακρίβυναν οι επιτυχίες. Σαν πυγολαμπίδες οι πόθοι θα δένονται στο στήθος των ωραίων...

Ο έρωτας είναι ξιφομαχία περίπλοκη- η αέρινη φύση των πραγμάτων βυθίζει στον ύπνο το πλάσμα που έχω στην αγκαλιά μου και το αγαπώ, χωρίς να έχω ερείσματα από την ζοφερή πραγματικότητα. Πρέπει να αντέξεις, σου έλεγα· Όλες οι επιθυμίες είναι ήλιος· Στερούμαστε τις...

Με το δάχτυλο γράφεται πάνω στο ιδρωμένο τζάμι το κάτι που θέλω: μπορεί ένα κρυφό σ’ αγαπώ που δεν με άφησε η τάξη των πραγμάτων να πω και τώρα, μόνος μέσα στο δωμάτιο, αφήνω την καρδιά μου με την ελευθερία να παίζει ευτυχισμένη ολότελα.  Ειπωμένα πια όλα, -αν θες,...

Είναι βαριά, μου έλεγε η γιαγιά μου, η καλογερική κι η προσευχή· κοίτα που πάλι το θυμήθηκα· τώρα που ένα νέφος θλίψης ζώνει την πόλη και των χρωμάτων που ξέρω ξεθώριασαν οι λάμψεις- κεί που άνθρωπος είμαι και πονώ και στην μελαγχολία σκέψεις αντιπαραβάλω λυρικές....

Την ώρα που τα βέλη βρίσκουν τον στόχο τους και οι φωτιές ανάβουν σαν οι πραγματοποιημένες αγωνίες του ενάρετου, το σπίτι βουλιάζει σιγά σιγά μες την λίμνη, τα ωδικά πουλιά του αφήνουν μια τελευταία νότα να κανοναρχεί λίγο επάνω απ’ το νερό και η διδασκαλία των...