Από το παράθυρο του Απρίλη, λείπει στην μέση του ορίζοντα ακριβώς ένα κομμάτι. Είναι λίγο γαλάζιο από τον ουρανό και λίγο καφετί από τα βουνά. Μελώνει με το κόκκινο της δύσης και γκριζαίνει σαν το θυμάται η κακοκαιρία. Από το παράθυρο του Απρίλη, λείπει ένα κομμάτι θέας. Είχε φορεμένη πάνω της την καλοσύνη και την αγνότητα. Την σοφία και την αρχοντιά. Αριστροκρατία που χώραγε σε ένα στριφογυριστό μουστάκι. Από το παράθυρο του Απρίλη λείπει ένα πρόσωπο. Είναι το δικό μου παράθυρο. Είναι το δικό μου σπίτι. Είναι ένα δικό μου πρόσωπο. Κι είναι ένα πρόσωπο φτερό στις αναμνήσεις. Γαργαλά τον νου με εικόνες και γελά ένα κορίτσι που μου μοιάζει. Θα φτιάξουμε και σήμερα ένα καράβι από χαρτί. Θα γράψουμε και πάλι τα εις μνήμην. Θα ταξιδέψει και πάλι η αγάπη…
εις μνήμην
0 Σχόλια