Παύλος Αγγελόπουλος

Εκδόσεις ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ

Έτος κυκλοφορίας: 2025

Είδος: Δοκίμιο

ISBN: 978-618-5799-22-9

Σελίδες: 154

Από τον πρόλογο του βιβλίου

Γιατί «παραλειπόμενα»; Γιατί παραλείφθηκαν όταν το 2014 συγκέντρωσα κάποια κείμενά μου – όσα έκρινα τότε άξια διάσωσης – σ’ ένα μικρό τόμο με τίτλο Φιλολογικές Μελέτες και Πονήματαω (σ.σ. https://www.openbook.gr/filologikes-meletes-kai-ponimata/). Ίσως όμως φανούν σε κάποιους χρήσιμα. Τι με οδήγησε σ’ αυτή τη ματαιόδοξη (μάλλον) απόφαση. Από το 2015 ως το 2024 το βιβλίο εκείνο, καθώς και κάποια κείμενα που στεγάζονται εδώ, τα είχα αναρτήσει στη συνδρομητική πλατφόρμα “academia. edu”. Αρκετοί, ίσως από απλή περιέργεια ίσως από γνήσιο ερευνητικό ενδιαφέρον, τα πρόσεξαν και τα διάβασαν. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν τελικά αποκόμισαν τίποτα ή αν τα έκριναν αρνητικά. Πάντως κάποιοι τα επισκέφθηκαν ξανά και ξανά. Αυτός ήταν ο λόγος να αναθεωρήσω την αρχική μου απόφαση να τα πετάξω στον Καιάδα της λήθης. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω σ’ αυτά τα κείμενα μια δεύτερη ευκαιρία, να αναζητήσουν νέους αναγνώστες, γνωρίζοντας ότι το αναγνωστικό κοινό για τέτοιου είδους κείμενα είναι περιορισμένο.

Πάντως το βιβλίο του 2014 συνάντησε 2287 αναγνώστες και 243 από αυτούς το κατέβασαν και το αποθήκευσαν για περαιτέρω μελέτη. Αυτό σε μια διάρκεια 10 ετών, που σημαίνει περίπου 200 αναγνώστες ανά έτος. Ο ακούσιος εγκλεισμός λόγω της πανδημίας ευνόησε την αργή στοχαστική ανάγνωση και την έρευνα. Ενδεχομένως σε άλλες συνθήκες τα νούμερα να ήταν μικρότερα. Όπως και να έχει, άνθρωποι από 30 χώρες ενδιαφέρθηκαν. Κυρίως από την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και από το Βέλγιο (86), τις ΗΠΑ (55) ,τη Γερμανία (52), την Ιταλία (35), την Αγγλία (33). Από ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και από τον Καναδά, την Αυστραλία, ακόμη και από τη Βραζιλία, την Τουρκία, την Αίγυπτο, τη Νότια Κορέα και την Ταϊβάν. Στην ίδια πλατφόρμα είχα αναρτήσει τους «Πρακτικούς οδηγούς για τη χρήση της ελληνικής γλώσσας», το κείμενο για την ποίηση του Κώστα Βασιλείου, το άρθρο για την «ευρωγλώσσα», τη βιβλιοκρισία για τα ποιήματα του Βασίλη Μιχαηλίδη. Τα κείμενα αυτά είχαν μόνο κάποιες εκατοντάδες αναγνώστες μέσα σε μια δεκαετία, αλλά κι αυτό κάτι είναι. Ίσως συγκεντρωμένα να έχουν καλύτερη τύχη.