Όποιος ψάχνει βρίσκει

κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η περίεργη ιστορία

από μια φράση που άκουσες κάποτε

στο μακρινό παρελθόν φυσικά.

Ποιος την είπε; μα δεν έχει και τόση σημασία

εσύ ξεκινάς χαράματα την αναζήτηση

θα ψάξεις και θα βρεις

μια απάντηση στο πανάρχαιο ερώτημα,

που σε βασανίζει από παιδί

έτσι μπαίνεις αισιόδοξος στο κοιμητήριο.

Είναι χαράματα και το ρολόι δείχνει ακριβώς έξι και μισή

να το θυμάσαι έχει σημασία

τι σημασία όμως δεν είσαι και τόσο σίγουρος

έτσι αόριστα ξεκινάς και μετράς τα μνήματα

δίνοντας σε καθένα και από έναν αριθμό

ίσως έρθει έτσι η αποκάλυψη

του φοβερού μυστικού που απώθησε η μνήμη.

Αριθμοί από παμπάλαιους υπολογισμούς

στριφογυρίζουν στο μυαλό σου

και τυχαία βαπτίζεις τους τάφους

με ζυγούς αριθμούς τους παιδικούς

με μονούς τους υπόλοιπους

“μα τι κάνεις εκεί παιδί μου;”

“οι νεκροί είναι αμέτρητοι κι ας μην έγινε τελικά η εξέγερση”

η φωνή του πατέρα σε αποσυντονίζει

χάνεις το μέτρημα όπως τότε μα πότε ήταν;

“που πήγαν τα παιδικά όνειρα; γιατί με διακόπτεις πατέρα;”

φωνάζεις μα μόνο τα πουλιά σε ακούν

πλησιάζει η άνοιξη ο αέρας έχει γίνει πιο γλυκός

η μικρή αμυγδαλιά φροντίζει τα άνθη της

“είσαι μόνο ένα φάντασμα πατέρα μην με εμποδίζεις σε παρακαλώ

το δικό σου μνήμα έχει όλους τους κρυμμένους αριθμούς

όσοι νεκροί είναι θαμμένοι εδώ ζητούν μια δικαίωση

πως δεν ονειρεύτηκαν άδικα έναν καλύτερο κόσμο

αντίο λοιπόν... θα ξανάρθω αύριο την ίδια ώρα

πρέπει να συνεχίσω την αρίθμηση”

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!