_
γράφει η Μαρκέλλα Ευθυμίου
–
Κοιτάζεις την λευκή σελίδα με τις ώρες μήπως και σου μιλήσει ή ξαφνικά γεμίσει από μόνη της με λέξεις. Κρατάς ακίνητος την κιθάρα σαν μωρό που ούτε κλαίει ούτε γελάει. Το πινέλο στέκεται πάνω στο αυτί σου και αρνείται πεισματικά να ακουμπήσει τον καμβά. Ο πηλός μένει συσκευασμένος και τετράγωνος χωρίς να έχει καμία ιδέα για το πόσα πράγματα μπορεί να γίνει αν εσύ το θελήσεις…
Σε κάθε περίπτωση και με οποιαδήποτε τέχνη κι αν έχεις αποφασίσει να παντρέψεις την ζωή σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναρωτηθείς ποτέ, με ποιον τρόπο μπορείς να φέρεις την έμπνευση πίσω σε εσένα. Από πού έρχεται, γιατί φεύγει, πότε επιστρέφει;
Η αλήθεια είναι πως το θέμα της έμπνευσης, σε κάθε τομέα, είναι περίπλοκο. Συνήθως, φοβάσαι πως αν προσπαθήσεις να φτιάξεις κάτι δικό σου δεν θα είναι αρκετά καλό και έτσι η τελειομανία με τον φόβο δημιουργούν έναν ισχυρό δεσμό ο οποίος κάνει την έμπνευση να τρέξει μακριά. Ναι, ίσως ακούγεται απλό και λίγο πεζό, μα, ο λόγος που σπάνια δημιουργούμε κάτι ουσιώδες, κάτι απόλυτα ειλικρινές και δικό μας είναι ο φόβος. Άλλωστε, ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας που όλα είναι τόσο εύκολα αλλά και τόσο δύσκολα. Πολύ εύκολα θα βρεθεί κάποιος καλύτερος από εμάς ή κάποιος με μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό και έτσι η δημιουργία όλο και περιορίζεται. Βέβαια, υπάρχουν ακόμα εκείνοι οι άνθρωποι που ό,τι και να γίνει δεν σταματούν να γράφουν ποιήματα, μυθιστορήματα, σενάρια, να τραγουδάνε, να ζωγραφίζουν, να φτιάχνουν κολλάζ, να χτίζουν… Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν πως δημιουργούν επειδή δεν φοβούνται. Δεν φοβούνται, όχι λόγω άγνοιας κινδύνου αλλά γιατί δημιουργούν για τον εαυτό τους και όχι για να γίνουν οι επόμενοι Salinger, Sinatra, Gaudi, Pollock κλπ. Εντάξει, αν μέσα σε όλα έρθει και μια δικαίωση μέσω της αναγνώρισης, δεν είναι κακό, είναι απολύτως καλοδεχούμενο και ας μην γελιόμαστε, είναι εξωφρενικά ικανοποιητικό, μα, δεν είναι το κίνητρο για την δημιουργία.
Και ας πούμε πως αποφασίζεις να γίνεις φίλος με τον φόβο σου (γιατί αν προσπαθήσεις να τον κατακτήσεις, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σε κατασπαράξει, οπότε πρέπει να αποδεχτείς ότι δεν πρόκειται να φύγει και έτσι να βρεις τρόπο να συνυπάρχετε αρμονικά), πώς γίνεται, πρακτικά, να επιστρέψει στην αγκαλιά σου η έμπνευση;
Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές περίπλοκες ή εύκολες πάνω σε αυτό το θέμα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη μεθοδολογία για το πως να αποκτήσεις έμπνευση (όσο κι αν στο όνομα του κέρδους πολλά βιβλία υποστηρίζουν πως αυτό γίνεται).
Η έμπνευση δεν θέλει κυνήγι. Δεν θέλει να την σκέφτεσαι συνεχώς, όσο ερωτευμένος κι αν είσαι μαζί της. Θέλει τον χρόνο της, τον χώρο της και ένα μικρό ερέθισμα, πομπώδες ή ασήμαντο.
Μπορεί να σου χαμογελάσει επειδή διάβασες έναν βιβλίο και εκείνη την ώρα, είχες ξεχάσει την ύπαρξή της, απολάμβανες τις λέξεις και έκανες σκέψεις για κάτι που είδες στο κείμενο και σε ενδιέφερε να γράψεις με τον δικό σου τρόπο. Μπορεί να σου χαμογελάσει επειδή την ώρα που επέστρεφες κατάκοπος από την δουλειά, σε ένα βαγόνι του μετρό είδες έναν τύπο ντυμένο hot dog και σκέφτηκες να τον κάνεις πρωταγωνιστή σε ένα τραγούδι σου.
Μπορεί να σου χαμογελάσει επειδή μέσα από μια συζήτηση ανάμεσα σε φίλους, μπύρες και την ανοιξιάτικη νύχτα αναρωτήθηκες πώς θα ήταν αυτή η συνθήκη αποτυπωμένη σε καμβά και την επόμενη μέρα βούτηξες το πινέλο στην μπλε μπογιά.
Τι κοινό έχουν, λοιπόν, τα παραπάνω παραδείγματα μεταξύ τους; Την έλλειψη φόβου. Ήταν απλές, τυχαίες συνθήκες στις οποίες το δημιουργικό κομμάτι του εγκεφάλου μπλέχτηκε λίγο με το όνειρο, λίγο με τον ενθουσιασμό και λίγο με την αγάπη. Όταν δημιούργησες εκείνο το τραγούδι με αφορμή τον τύπο στο μετρό που στηριζόταν στην πόρτα ντυμένος hot dog, ενθουσιάστηκες με την όχι και τόσο συνηθισμένη εικόνα και απλά ήθελες να το καταγράψεις γιατί…αυτό ήθελες. Δεν το έκανες για να πάρεις το επόμενο βραβείο Grammy και η έμπνευση το ήξερε αυτό. Γνώριζε από νωρίς την αντίδρασή σου στο ερέθισμα που θα συναντούσες γιατί ήξερε πως εκείνη την ώρα βρισκόσουν μακριά από τον φόβο, την επιβεβαίωσες και τελικά έμεινε δίπλα σου. Και μαζί γράψατε ένα τραγούδι. Μπορεί αυτό το τραγούδι να μην πάρει βραβείο, να μην καταλήξει σε δίσκο, να μην πάρει προβολές στο youtube, όμως δημιουργήθηκε και αυτό είναι το σημαντικό της υπόθεσης. Αν εξαρχής σκεφτόσουν πως θα βγεις στον δρόμο ψάχνοντας μανιασμένα για ένα ερέθισμα που θα επιφέρει την παγκόσμια καταξίωσή σου, ο φόβος της αποτυχίας θα είχε έρθει και θα είχε κλέψει την θέση της έμπνευσης.
Καταληκτικά, ευτυχώς η έμπνευση δεν αγοράζεται. Οι Ρωμαίοι έλεγαν πως δεν είσαι διάνοια αλλά μέσα σου κατοικεί μια διάνοια, η οποία όσο την προσέχεις και την ευχαριστείς για όσα σου προσφέρει, θα μένει ενεργά στο πλάι σου και θα σε βοηθά να δημιουργείς για πάντα.
Ό,τι και να γίνει στην ζωή μας, όσους ανθρώπους κι αν κερδίσουμε ή χάσουμε, όσες δουλειές κι αν αλλάξουμε, όσα χρήματα κι αν έχουμε, είτε ερωτευτούμε είτε απογοητευτούμε, το μόνο σταθερό πράγμα σε κάθε συνθήκη είναι η έμπνευση. Δεν πρόκειται να φύγει. Ίσως απλά κάποιες φορές κοιμάται λίγο πιο βαριά από το συνηθισμένο.
Το μόνο που χρειάζεται για την ξυπνήσεις είναι ένα ειλικρινές, ζεστό χαμόγελο και μόλις το αντιληφθεί, θα δει πως ο φόβος λείπει, πως είστε οι δυο σας και θα ανταποδώσει το χαμόγελο.
Απλά, καλό είναι να ετοιμάσεις αρκετό καφέ γιατί το ξύπνημα της έμπνευσης καταλήγει πολλές φορές σε άγρυπνα βράδια! Δεν το λες και άσχημο, ε;
0 Σχόλια