Εἶμαι το κατ’ εὐφημισμόν εἴδωλο,
τῆς ματαιοπραξίας πρῶτος τυχοδιώκτης,
τῆς ματαιοδοξίας ὑπερήφανος θριαμβευτής,
κι ἔχω το ἐγώ ψηλότερα ἀπ’ τὸν καθένα,
ὁ κατ’ οὐσίαν τίποτα,
εἶμαι το κατ’ ἐπιθυμίαν λάγνο πρόσωπο
τῆς ὑπεροψίας πρόκληση,
ἀλαζονεία καταδίκη,
ἕνας καθρέπτης ἀναστραμένη λογικῆ,
ἀπαιτῶ προσκύνημα,
εἶμαι τῆς εἰκόνας λατρεία, μὲ περιφέρω παντοῦ
τι ἀξία να ‘χεῖ ἡ στιγμή ἀν δεν εἶμαι
τῆς πρώτης παρουσίας ἀφορμή, ἀν δεν εἶμαι
ἐγώ τῆς δημόσιας παρακμῆς ὁ κλόουν,
ἐγώ το κενό φῶς που ψάχνει χῶρο,
νὰ καλύψει τῆς μοναξιᾶς φόβο.
_
γράφει ο Οδυσσέας Νασιόπουλος
