Ωραία η νύχτα, καθόλου άνεμος να φυσά
άστρα πλέουνε και μια θάλασσα αρχαία
τεκμηριώνει το αιώνιο.
Στις παρυφές του βουνού ανάβουν φώτα
του άνω χωριού.
Οι νυχτερίδες που και πάλι συσκέπτονται.
Και μία ησυχία άνευ προηγουμένου.
Εκεί μέσα στην ήρεμη νύχτα γνώρισα πιο καλά το φως
του μοναχικού μου θεού
όπως που έριχνε μες την ήσυχη θάλασσα
σαν και παλιά τα δίχτυα
να πιάσει ψάρια μιας επικής εποχής.
Λιγάκι νότια σμίγανε τα νερά που έρχονταν
από τα Δαρδανέλια της καρδιάς μου.
Ένα Τένεδο ποίημα που έτσι απλά
σε άλλους χρόνους θα γράφτηκε.
Τώρα είναι αλφαβητάριο λησμονημένο.
Κι ένα βουνό φεγγάρι
τόσο ψηλό τόσο τρανό που τρέχουν
δάκρυα τα νερά του-
προς την παλαιολιθική ευανάγνωστη θάλασσα…
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Ευχαριστώ πολύ Κώστα!
Να είσαι καλά!
Στρατή μου εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω για την εξαιρετική συμμετοχή σου!
Τένεδο ποίημα….αλφαβητάριο λησμονημένο.. και μια…ευανάγνωστη θάλασσα παλαιολιθική…
όμορφοι στίχοι…!
Πραγματικό εξαιρετικό ποίημα!!!!!Υπέροχο!!!!
Συγκλονιστικός όπως πάντα!
Υπέροχο ποίημα!
<>..
Εκεί μέσα στην ήρεμη νύχτα γνώρισα πιο καλά το φως
του μοναχικού μου θεού
«Εκεί μέσα στην ήρεμη νύχτα γνώρισα πιο καλά το φως
του μοναχικού μου θεού
όπως που έριχνε μες την ήσυχη θάλασσα
σαν και παλιά τα δίχτυα
να πιάσει ψάρια μιας επικής εποχής.»
Υπέροχο!!!
Ο Στρατής Παρέλης σε παρασύρει στα ταξίδια του στον χώρο και στο πνεύμα της γης αυτής, που ξέρει όσο λίγοι, να αγαπάει. Χαίρομαι ιδιαίτερα για την παρουσία του εδώ. Να είσαι καλά Στρατή. Ευχαριστούμε Κώστα Θερμογιάννη.
ΑΥΤΟ ειναι ποίηση!
Ευχαριστώ όλους σας θερμά!