Σε είδα να κλαις. Ένα μαντήλι τσαλάκωνα στην τσέπη μου ώρα τώρα. Προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν από εκείνα τα δάκρυα που ζητάνε να σκουπιστούν από ένα ξένο και τυχαίο μαντήλι ή όχι. Φοβήθηκα πολύ με τούτη την ιδέα. Γνωρίζω καλά αυτήν τη μοναξιά. Την έχω γευτεί. Με ένα σωρό αρώματα. Και άλλες τόσες γεύσεις. Κανείς δεν ακουμπά σε έναν τόπο που δε θέλει παρέα. Κι εγώ έχω μάθει να στέκομαι πέρα. Πιο πέρα. Από το εδώ. Το τώρα.
Σε είδα να κλαις. Κι ήθελα να γευτώ λίγο από τούτη την αλμύρα. Να κρατήσω λίγο αλάτι και για τις δικές μου πληγές. Καμιά φορά και ο πόνος όταν μοιράζει την αλμύρα του γίνεται ανεχτός. Να κάτσουμε παρέα σε τούτο το διάολο. Τον δικό σου και τον δικό μου. Να μιλάμε σα να πονάμε. Να πονάμε σα να μιλάμε. Δυο καρδιές μέσα στη λύπη βουτηγμένες. Να βαφτίζονται σε ένα ποταμό δακρύων να διαλέγουν ξένα ονόματα. Ονόματα ίσως ιστορικά ή ονόματα ψεύτικα μα ταιριαστά για τούτη την παράξενη ώρα. Να γίνουμε εκείνοι οι άλλοι. Που ένα όνομα αρκεί. Που ίσως ένα όνομα να αρκεί. Μια άλλη ιστορία. Μια άλλη εποχή. Μια άλλη ζωή.
Σε είδα να κλαις. Τα χέρια μου άπλωσα από μακριά μα δε φτάνουν. Δε θα φτάσουν. Δε θα φτάσω. Μια μοίρα δε με αφήνει να σε βρω. Μια μοίρα δε μου επιτρέπει να σου πω ότι πονώ και εγώ μαζί σου. Πως ίδια είμαι. Από το ίδιο σκαρί φτιαγμένη. Σαπιοκάραβο που γλίτωσε ένα ναυάγιο. Που το έφερε ο καιρός χτυπημένο μα ζωντανό στην ακτή. Που χίλιες φορές ευχήθηκε να είχε βυθιστεί.
Σε είδα να κλαις. Και έκλαψα μαζί σου. Παρέα δεν το λες. Μα ίσως όταν τα δάκρυά μας εξατμιστούν, να κάνουν εκείνη την ανείπωτη ανάγκη, πραγματικότητα του ανέμου…
Κι εγώ απαντώ έμμετρα!
Πόσο με κάνει να πονώ αυτή η μοναξιά σου!
Γέφυρα κάνω τον καημό για να βρεθώ κοντά σου…
Μα η γέφυρα σωριάζεται στου ποταμού τη δίνη…
”ΑΠΑΝΤΟΧΗ” το λέω εγώ..που χάνεται και σβύνει…
Κι αν κάποτε ‘νταμώσουνε των αματιών οι κόρες…
θα ‘θελα …τσ’ αιωνιότητας…να μοιάζουνε οι ώρες!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΑΧΗ ΜΟΥ με την υπέροχη γραφή σου!!!!
Πόσο δυνατά μιλούν οι σιωπές !
Ώρα καλή…..
Και πολύ δυνατά… απαντάνε! Καλή σας μέρα
Σήμερα λίγοι μας συμπονούν, Μάχη μου, και η δική σου παρουσία και παρρησία παρηγορεί και συμπονεί!!!! Η ευαισθησία δοσμένη με τη δυνατή σου πένα.
Αρκεί να ακούσουμε ό,τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις … να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά στα μάτια κάποιου. Ίδιοι είμαστε όλοι…στο ίδιο καράβι. Καλή σου μέρα Μάρθα
”Μια Μοίρα δε με αφήνει να σε βρω. Μια Μοίρα δεν μού επιτρέπει να σού πω ότι πονώ κι’ εγώ μαζί σου”. Αυτό σου το κείμενο το ζήλεψα Θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ…
ΚΑΛΉ ΣΟΥ ΝΎΧΤΑ Μάχη.
Όποιος ζηλεύει ένα τέτοιο κείμενο, ξέρει να συμπονά και αυτό σε κάνει να ξεχωρίζεις Λένα. Καλή σου μέρα
Είδα τον πόνο μου μέσα από τις λέξεις σου, έγινα για πρώτη φορά θεατής και τον είδα!!! Μεγάλο πράγμα η μοιρασιά Μάχη μου… ισότιμη της αγάπης… και εσύ ξέρεις να μοιράζεσαι!!!Την καλημέρα μου και την αγάπη μου!!!
Μονάχα με το μοίρασμα ομορφαίνουν οι άνθρωποι Σοφία κι εσύ το ξέρεις καλά… Μια όμορφη καλημέρα!
“Σε είδα να κλαις. Τα χέρια μου άπλωσα από μακριά μα δε φτάνουν. Δε θα φτάσουν. Δε θα φτάσω. Μια μοίρα δε με αφήνει να σε βρω. Μια μοίρα δε μου επιτρέπει να σου πω ότι πονώ και εγώ μαζί σου. Πως ίδια είμαι.”
πολλες φορες βλέπουμε καποιον απο μακρια να κλαιει και ειναι δυσκολο να τον βοηθησουμε. Νομιζω ομως οτι η σκεψη που βρισκεται κοντα του να παιρνει ενα μερος του πονου του. Καλημερα Μαχη.
Η σκέψη πάντα κάπου βοηθά και πάντα κάπου καταλήγει… Καλή σου μέρα Χριστίνα!
[…] Σαπιοκάραβο που γλίτωσε ένα ναυάγιο. Που το έφερε ο καιρός χτυπημένο μα ζωντανό στην ακτή. Που χίλιες φορές ευχήθηκε να είχε βυθιστεί […]
Την αγάπη μου … !!!! Καλημέρα!!
Καλή σου μέρα φιλενάδα! 🙂
Καλημέρα, Μάχη μου!!!!!!!!
Ειλικρινά, ίσως είναι από τις λιγοστές φορές, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω μια λέξη, μια φράση, μια πρόταση…
Ένα πεζό-ποίημα, θα το έλεγα η αδαής, αλλά έτσι το ένοιωσα. Γιατί ο πόνος, καλώς ή κακώς, είναι ένα ποίημα… Και από πόσων τα χείλη ξεστομίζεται…
Σ’ ευχαριστώ για το μοίρασμα, σ’ ευχαριστώ που ένοιωσα πως ήταν ΚΑΙ λόγια δικά μου!!!!!!!!!!!!
Κι αν με βγάλει σαν “Άγνωστος”, απλά σου λέω πως είμαι η Αθηνά Μαραβέγια.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να ξέρεις με ποιον “συναλλάσσεσαι”….
Σε φιλώ πολύ!!!!!!
Αθηνά μου σε ευχαριστώ πολύ… Αλλά όχι και…αδαής! Καλό σου απόγευμα κι ευχαριστώ για την τρυφερότητα των σχολίων σου…
“Δυο καρδιές μέσα στη λύπη βουτηγμένες. Να βαφτίζονται σε ένα ποταμό δακρύων ….” Με το κλάμα θα αποφορτιστούμε, θα νιώσουμε καλύτερα, θα πλησιάσουμε τον άλλον, θα έρθουμε πιο κοντά, θα σμίξουμε τον πόνο μας και ίσως τον απαλύνουμε. Ευαίσθητο το κείμενό σου Μάχη και μας βγάζει πόσα συναισθήματα.
Σε ευχαριστώ Βάσω μου. Η συναισθηματική παρέα είναι πάντα χορταστική! Καλό σου απόγευμα