Αρνήσεις εξομολογήσεων
που έμειναν στις ράγες τους
για τα μαβιά που πέρασαν
για τα λευκά που θα ‘ρθουν
πίσω απ’ τις λάμψεις της νύχτας
μοναχικοί ταξιδιώτες
σκιτσάρουν τον ίσκιο τους
Σφυρίζουν στ’ αυτιά τους
σιωπές ανίερες
πάχνη στα βλέφαρα
θρόισμα μόνωσης, λόγια κρυφά
πνιγμένες συγκαταβάσεις
στη ρότα χαμένου Σείριου
Μελωδική ανάβαση
στα χρόνια της οξείδωσης
φωνές ανέξοδες,
πλατύφυλλη αποδημία
σε σκοτεινές πλευρές
ντύνει ναυάγια
Πολύτιμες εκμυστηρεύσεις
ορφανεμένης άνοιξης
συναλλαγές αδιάκοπες
σε κάθετες ρωγμές
να πιουν ατάραχοι καημό
απ’ τη σοδειά τους
Μια σφαίρα αδέσποτη
μιλάει μ’ έκπτωτους
φεύγει, σφηνώνεται
στ’ αγέλαστά τους όνειρα
σκίζοντας την αμέθυστη
σάρκα της ύβρης τους
_
γράφει ο Τάκης Χρονόπουλος
Πίσω από τις λέξεις τόσα πολλά νοήματα ! Υπέροχο !