Σε μια κηδεία πήγα
και ξόδεψα όλα τα δάκρυά μου
μα κράτησα την λύπη μου
βαθιά στην αγκαλιά μου.
Ένα γιατί πλανεύτηκε γύρω από το κεφάλι,
έλεγε,
“Γιατί ο άνθρωπος που αγάπησα
πρόλαβε πρώτος κι έφτασε στην άλλη όχθη
- αφήνοντάς με ’δω με τρύπια την απόχη;”
Πόνος βαθύς της απώλειας
μα βαθύτερος αυτός της μοναξιάς.
Έναν έναν ο χάρος μας παίρνει αγκαλιά,
λες και ξεχωριστά να δίνονται
του παραδείσου τα φιλιά...
-
γράφει η Τατιάνα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Συγκλονιστικό,,!!!!!!!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!
Ιδιαίτερα δοσμένη η απώλεια …..Όμορφο Τατιάνα!!
Η απώλεια μας σημαδεύει, πονάει και αναπάντητα “γιατί” μας βασανίζουν.. Μπράβο.