Σε ρώτησαν για μένα
οι γνωστοί
οι καθημερινοί
οι οικείοι
αλλά, και οι μακρινοί
οι γνωστοί άγνωστοι
Όλοι αυτοί, που με γνωρίζουν
μα ούτε, που θέλουν να με ξέρουν
Σε ρώτησαν για μένα
αυτοί, που κρύβονται πίσω απ’ τα παράθυρα
αυτοί, που συγυρίζουν διακριτικά τις κουρτίνες
και παρακολουθούν τα πάντα
Σε ρώτησαν οι νοικοκυραίοι,
που φοβούνται το φως
πιο πολύ απ’ το σκοτάδι μου
Σε ρώτησαν
φορώντας τα πλαστικά τους χαμόγελα
Σε ρώτησαν και κλωθογύριζαν
τόσα υποκοριστικά μέσα στο στόμα τους,
που οι λέξεις φοβήθηκαν
και αρνήθηκαν να παρουσιαστούν
Σε ρώτησαν πρώτα
κι ύστερα σου είπαν για μένα
όλα όσα πρέπει να μάθεις,
όσα δεν ξέρεις και μόνο αυτοί γνωρίζουν
Σου είπαν για μένα
τάζοντας αιώνια ευχετήρια
και ευλογίες από ξεπερασμένες κληρονομιές
Σε ρώτησαν, σου είπαν, σε ξαναρώτησαν
κι έτριξαν τα καθώς πρέπει προσωπεία τους
σαν είπες πόσο μ’ αγαπάς
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μόνο η αγάπη μπορεί να σπάσει τα προσωπεία των άλλων. Έτσι είναι Άννα. Πολύ όμορφο! Την καλησπέρα μου!
Καλημέρα Χριστίνα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Πόσο με άγγιξε το ποίημά σου καλή μου Άννα.
Χαίρομαι για αυτό. Να είσαι καλά Λένα μου!!