Σκιές, της Μάχης Τζουγανάκη
Οι σκιές των χαμένων ονείρων
χτυπούν μεσάνυχτα την πόρτα
Κερνάνε απλόχερα κρασί της λήθης
έχοντας ύπουλα στάξει το δηλητήριο
μιας μόνιμης και θλιβερής θύμησης
Στέκονται γυμνές προκλητικές
με σαγήνη γλυκιά και ζηλευτή
με σάρκα ανέπαφη παρθένα
Τα ιδρωμένα χέρια σου απλώνεις
να αγγίξεις ετούτα τα κορμιά
Μα ο ήλιος γδέρνει με βία
Την προδομένη τους ψυχή
_
γράφει η Μάχη Τζουγανάκη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
πολύ όμορφο…
Σε ευχαριστώ πολύ Δήμο!
Οταν αλήθειες λέγονται με ποιητικό λόγο γίνονται λιγότερο οδυνηρές…η ομορφιά των λέξεων ένδυμα της λύπης και της απογοήτευσης..
Σας ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σας και την πλήρη κατανόηση των στίχων μου…
Δυνατοι στιχοι …. ποιητικα σκληροι…… θαυμασιο ποιημα μου «μιλησες» για αλλη μια φορα Μαχη!!!
Άννα μου, ναι είναι σκληροί αλλά είναι μια πραγματικότητα που μιλάει στον καθένα. Τα χαμένα μας όνειρα μας κυνηγάνε σα σκιες…
Υπέροχο Μάχη!!! Υπέροχο!!!
Χριστίνα σε ευχαριστώ πολύ!
Υπέροχο το ποίημα σου Μάχη, με λέξεις δυνατές που μας αγγίζουν και μας ξυπνούν χτυπώντας κάθε ώρα, κάθε στιγμή την πόρτα της καρδιάς μας… Υπέροχο!!!
Αγαπητή Σοφία, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Σε αγγίζουν και χτυπούν την πόρτα της καρδιάς σου γιατί δεν την έχεις σφραγισμένη όπως κάνουν πολλοί…παρά τις δυσκολίες… Να σαι καλά..
Οι λέξεις πλέκονται όμορφα.
Πλάθονται σαν ένα πήλινο αγγείο που δουλεύεται επιδέξια από τον τεχνίτη πάνω στον τροχό.
Δεν μένει κανείς ασυγκίνητος..
Την καλημέρα μου!
Η όμορφη κριτική σας με άγγιξε διπλά. Δεν είναι μόνο τα όμορφα λόγια σας, αλλά μιλάτε σε κάποια που είχε στον στενό της οικογενειακό κύκλο μεγάλους αγγειοπλάστες. Μπορεί να μην έμαθα να πλάθω τα εξαίρετα πιθάρια που φτιάχναν εκείνοι…αλλά με τιμά ιδιαιτέρως να παρομοιάζει κανείς έτσι τα ποιήματά μου…Να νιώθω πως κληρονόμησα κάτι από την Τέχνη τους…
Σας ευχαριστώ πολύ, την καλησπέρα μου…
Μάχη μου υπέροχο!!!
Έξοχο!!! Μπράβο σου!!!
Όνειρα χαμένα, ίσως ξεχασμένα,
που όμως έρχονται να σου υπενθυμίσουν την
ύπαρξή τους.
Θύμησες, σκιές που σου χτυπούν τη πόρτα,
που ξεγλιστρούν από χαραμάδες ή την στιγμή
που το παράθυρο ξεχαστεί ανοιχτό.
Πονάνε πολύ όταν επιστρέφουν. Βέβαια, όταν
έχεις παλέψει για κάποιο όνειρο και τελικά δεν
έφτασες στο τέλος, πονάει πιθανόν λιγότερο.
Καλό σου βράδυ!!
Υπάρχει πάντα ο πόνος του ανεκπληρωτου . Αυτός αποτελει και το δηλητήριο της μνήμης. Να σαι καλά Ελένη μου. Ας ξημερώσει μια καλή μέρα…. να μη χάνονται όνειρα
Σεβασμός σε όλα τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μας, με τιμητικούς αδριάντες, τρισάγια ορθόδοξα και περιτομές ανορθόδοξες.
Μου αρέσει πολύ η κάθε γραφή σας κ. Τζουγανάκη
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια.
Τα εχουν στο αιμα τους άνθρωποι με τέτοια χρυσή καταγωγή 😉