Φειδίας και ζωφόρος του Παρθενώνα

Δύο αιώνες βίαιης αποκοπής

το μέλλον μια αρχαίας άγνωστης χώρας

Άγνωστος ο πλαστουργός Φειδίας

ανύπαρκτος ο Παρθενώνας

Ο Δυτικός πολιτισμός

λησμόνησε την μήτρα του

τη χρήση των Μουσείων

ως χώρων αφιερωμένων στις Μούσες

Ελληνίδες θεές ποιητικής έμπνευσης

άσμα, χορός και μνήμη

παγιδεύτηκαν σε άλογα λόγια δογματισμού

ληστείας και οικειοποίησης

Πολύχρονη κύηση

Δύσκολος τοκετός

Νεογνό η αινιγματική λέξη

‘παζλ τέχνης’

Ένας νέος κόσμος χωρίς αρμονική ολότητα

με σπαράγματα αρχαίων ναών

να ασφυκτιούν για νόστο στην Ιθάκη τους

Ένα παρελθόν και μέλλον χωρισμένα

Ο Φειδίας Ιερέας της Τέχνης

υπηρέτης ανά τους αιώνες της Αισθητικής της

Οι νεότευκτοι φιλόσοφοι των ψήφων

τρωκτικά της υπόστασής της

Με την άκατο του Χάροντα

Μια φωτεινή θέα

Μικρές ξύλινες βάρκες με καμένα σπίρτα

διασχίζετε τα σκοτεινά νερά της Μεσογείου

για να φτάσετε στη Λαμπεντούζα

Καρδιές γεμάτες ελπίδες

και αδικίες πολέμων ποντικιών

εμπιστεύεστε τον Χάροντα για βαρκάρη

και μεταφέρετε τους δικούς σας

μικρούς ξύλινους σταυρούς

Οι πόλεμοι της εξουσίας και του χρήματος

κυβερνώνται από άπληστα οράματα

τυφλών δημιουργών που προβάλλουν

έξυπνες ιδέες για προδομένες ψυχές

Οι χαμένες ψυχές όμως δεν χάθηκαν

στα βιβλία Ιστορίας

της εκεχειρίας

και των μαχών της ανθρώπινης ζωής

Σκύβω ξανά πάνω

στον εκκεντρικό πίνακα

του Louis-Leopald Boilly

‘ο Χριστός στον Σταυρό’

Η καταδίκη του

για προσβολή των θείων

τον έσυρε

στη τραγική συγγνώμη 

Στον ξύλινο τον Σταυρό

ένα γλυπτό από ελεφαντόδοντο

ενός ατενίζοντας στο πουθενά

Ιησού

Μια λεπτομέρεια του πίνακα

Ένα μπιλιέτο διαφήμισης

με όνομα και διεύθυνση

για τους καλότεχνους

Αναρωτιέμαι αν ο Ύψιστος θέλει ο Υιός του

μετά από τόσα χρόνια να κοιτάζει κατάματα τα πλάσματά του

και να τους υπενθυμίζει

ότι ψάχνουν την λάθος απάντηση

Κραυγές και ψίθυροι του κόσμου μας

Αυτός ο κόσμος

Ο μικρός και Μέγας!

Ο γνωστός και Άγνωστος!

Ο πάντα ίδιος για τους αθώους

Οι ερωτήσεις τους παραμένουν ελλιπείς (κρεμασμένοι χαρταετοί)

χωρίς ερωτηματικά για να ακουμπήσουν

τη θλίψη της φωνής τους

στην απόγνωση της ψυχής τους

Αυτός ο κόσμος με τις σκοτεινές πτυχές του

απομυζά τους ψυχικούς και υλικούς χυμούς

της καθημερινότητας

αφήνοντας πίσω του

πρόωρα γερασμένες υπάρξεις

Αυτός ο κόσμος κάνει τις λέξεις να ξεχνούν τη σιωπή τους

σε μαύρα τριαντάφυλλα αίματος

για χαμένους αγαπημένους

κρυμμένους σε θλιμμένες φωτογραφίες

Η ιστορία γράφεται

με την πένα υποσχέσεων και μεγαλόπνοων σχεδίων Ταρτούφων

βουτηγμένη στο κενό βλέμμα

αμέτρητων ορφανών

Πόσες κραυγές θα ακουστούν ακόμα

μέχρι να τολμήσει ένας ανέκφραστος καλλιτέχνης

να δει ότι η σιωπή στους πίνακές του

αξίζει χιλιάδες λέξεις

καθημερινών δολοφονιών χαράς;

Είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί

ένας υπομονετικός ρεπόρτερ να περιμένει

να πάνε τα παιδιά στα κρεβατάκια τους

αντί να αποτυπώνει την τυραννία αμέτρητων σφαιρών;

_

γράφει ο Σπάρτακος Αναγνωσταράς