Βρέθηκα πεζοπόρος,
να αναζητώ νέο κάλεσμα,
που ήταν πάντα εκεί,
κρυφό, μέσα μου, σαν φως ωραίο.

Σαν σπινθήρας που σιγοκαίει,
σε στάχτες ασθενικού παρελθόντος,
μια φλόγα που ανασαίνει,
στο βάθος του είναι μου.

Ίσως οι δρόμοι γύρω,
κάνουν τον βουνίσιο άνεμο να μην είναι βαρύς,
είναι η ψυχή που μετουσιώνεται,
εμφανίζει όλα της τα χρώματα.

Βρέθηκα πεζοπόρος,
να θέλω να ανακαλύψω το κάλεσμα.
Το νέο που ήταν πάντα εκεί,
αέναα, κυκλικά.

Παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν δώρο,
τυλιγμένο με τιρκουάζ κορδελάκια,
μα ο σπινθήρας πειστικά μου ψιθύρισε:
«Ήμουν πάντα εδώ».
Θέλω να ψάξω εκείνη,
γοητευτική ολότητα,
που αφιερώνεται στον κανέναν.
Υπάρχει.

_

γράφει η Ειρήνη Κτενίδου