Μια μέρα θα λείψουν οι χαρές και η αγάπη θα σβήσει.
Τα πουπουλένια σύννεφα θα σαλεύουν αργά στον αρχαίο μουντζουρωμένο ουρανό.
Η τυφλή Τύχη θα δίνει την εύνοιά της στον ενεστώτα που ακρίβυναν οι επιτυχίες.
Σαν πυγολαμπίδες οι πόθοι θα δένονται στο στήθος των ωραίων κοριτσιών.
Θα με πάνε τα βήματά μου στην αφετηρία των ξακουστών θαυμάτων.
Η κάθε λέξη θα είναι οδυνηρή επιστροφή στο φλεγόμενο νόημα.
Στο αδιαπέραστο σκοτάδι αυτά που ήτανε μυστικά
θα υποτάσσουν το χρώμα τής πραγματικότητας και σε κοιλώματα του γέλιου
θα φιλοξενείται η παρουσία τής θεάς.

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης