Στην ουρά του θανάτου, ο άνθρωπος
κι είναι το τέρας αόρατο κι αόρατα στριφογυρίζει.
Σείεται
ανασηκώνεται,
με μιας, πολλούς μαζί αρπάζει
Στην ουρά γίνεται χαμός
λες κι ο άνθρωπος αιώνια θα ζήσει
Κτίζει μέγαρα, κάστρα και επαύλεις
Καίει δέντρα, ξεριζώνει κάθε λογής χορτάρι
με στέρεο τσιμέντο τ’ αναπληρώνει
στον χρόνο να αντέξει,
πιο πέρα, απ´ ότι ο ίδιος, αντέχει
Πολέμους γεννάει, φωτιές παντού σκορπάει
κι ο θάνατος, άκαιρα, διαφεντεύει
Στην ουρά του θανάτου, ζούγκλα η ζωή
Σε δυνατό κι αδύνατο χωρίζει,
πλούσιος και φτωχός
έτσι τους ορίζει
και την ζωή
στο χρήμα ξεπουλάει
Στην ουρά γίνεται ο σαματάς,
εκεί, τον χρόνο τον ξεχνούν
κι την ζωή κάνουν σκυτάλη,
η μια γενιά κρατά την άλλη
και στον πλανήτη Γη,
ακόμα και ο θάνατος νικιέται με απάτη.
_
γράφει η Νατάσα Λουκά
0 Σχόλια