5 Σεπτεμβρίου
Ο απογευματινός μου περίπατος κατέληγε πάντα στην ίδια περιοχή με το στενό μονοπάτι που οδηγούσε σε μία μικρή παραλία, γεμάτη λευκά βότσαλα. Το τοπίο είχε αλλάξει. Τα νερά της θάλασσας είχαν ελαφρά σκουρύνει. Φθινόπωρο.
8 Σεπτεμβρίου
Έβλεπα ένα γυναικείο, ημίγυμνο σώμα να ξεπροβάλει κατά διαστήματα μέσα από το νερό. Οι κινήσεις της ήταν ρυθμικές, σχεδόν χορευτικές. Μάλλον ονειρευόμουν. Ή μήπως όχι; Μια οπτασία με σάρκα και οστά… ω θεοί!!
20 Οκτωβρίου
Παντού η εικόνα της, παντού. Βασανιστικές οι νύχτες μου… την ένιωθα στο κορμί μου…
1 Νοεμβρίου
Την είχα τόσο δίπλα μου, που σχεδόν μπορούσα να την αγγίξω. Παρακολουθούσα τα χέρια της, τα μακριά δάχτυλά της καθώς γυρίζανε τις σελίδες ενός βιβλίου. Φορούσε ένα δαχτυλίδι με πέτρα σε σχήμα τριαντάφυλλο. Μοσχοβολούσε ολόκληρη τριαντάφυλλο.
1 Μαρτίου
Χειμώνας… Άνοιξη… Κι εγώ εκεί…
15 Μαρτίου
Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Την ήθελα… την ένιωθα δική μου… κι ας μην την είχα αγγίξει ποτέ…
10 Απριλίου
Τους είδα. Είναι μαζί, λοιπόν. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Πόσο διαρκεί ένα όνειρο; Μια στιγμή μονάχα.
15 Απριλίου
Νεκρή τη βρήκαν… εκεί… που την είχα πρωτοδεί… αίμα και θάλασσα μαζί..
20 Μάη
Μέσα στην ομίχλη του χρόνου. Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Κι ούτε θα μάθει…
8 Σεπτεμβρίου (ένας χρόνος μετά)
Σαν σήμερα ήταν… πώς πέρασε ο καιρός αλήθεια; Έφυγα από το νησί, δεν μπορούσα πια να μείνω εκεί. Τα πάντα μου τη θύμιζαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω μα και δε θέλω να ξεχάσω. Θα μου τη θυμίζει πάντα το δαχτυλίδι σε σχήμα τριαντάφυλλο που κρέμεται στο λαιμό μου από μια ασημένια αλυσίδα. Κοντά στο μέρος της καρδιάς.
_
γράφει η Σμαραγδή Μητροπούλου
“Θα μου τη θυμίζει πάντα το δαχτυλίδι σε σχήμα τριαντάφυλλο που κρέμεται στο λαιμό μου από μια ασημένια αλυσίδα.”
Έγκλημα χωρίς ανθρώπινη τιμωρία… μόνο μια ψυχή καταδικασμένη σε κόλαση…
Πολύ δυνατο, Σμαραγδη μου!
Σας ευχαριστώ πολύ, ναστε καλά…..
Υπάρχουν χνάρια του ανικανοποίητου έρωτα πάνω στην σάρκα της ψυχής. Χνάρια που καίνε! Για να γλιτώσεις από το μένος της απόρριψης πρέπει να μάθει να πονάς με καρτερία….
Κι εκείνος που ο έρωτας ασφυκτιούσε μέσα του γιατί δεν ολοκληρώθηκε, απελπισμένος του αφαίρεσε την πνοή και τον ταρίχευσε μες στην πέτρα ενός δαχτυλιδιού που είχε σχήμα τριαντάφυλλου, για να του θυμίζουν εκείνη που δεν υπήρχε πια γιατί την άγγιξε θανάσιμα το βέβηλο χέρι του ανεκπλήρωτου έρωτα….
Σμαραγδή η πένα σου ραγίζει με την δύναμή της, σκέψη και ψυχή κι αφήνει εκεί μέσα, βαθιά το ηχηρό σημάδι της!
Σ΄ ευχαριστώ,Τάνια μου, νασαι καλά…….