Ώρα που ‘ναι μεταίχμιο
το βράδυ εσαλπάρει
για όνειρα αυτοτελή
της μέρας που χαράζει

εύκολα ο καθείς
παραδίδεται στη ζάλη
του ποτού και του κεφιού
που αρμόζει την κραιπάλη

σ αυτήν επαραδίδεται
αυτήν την ετιμάει
καθ’ υπερβολή τακτά
χρονικά διαστήματα ζητάει.

να ζήσει να απελευθερωθεί
από τυχόν αναστολές του
να επιτύχει έτσι θαρρεί
κυνηγώντας τις εμμονές του

να διαπραγματευθεί
λύσεις ποθεί να δώσει
μα το χάραμα το βρίσκει
σε άλλου πόθου τη στάση

εκείνη που έκαμε
χωρίς να φταίει άλλος
κι έτσι τον πνίγει
ο καημός του ο μεγάλος

ώρα δύσκολη αποτελεί
έναυσμα στη μετάνοια
με το που δει το ταίρι του
κινείται στην αφάνεια

επιλέγει συστηματικά
να παίζει πάντα το θύμα
μα η γυναικεία η διαίσθηση
λαμβάνει της απιστίας το κύμα

αυτό που εκπέμπεται
απ τις μαγνητικές του εξάρσεις
αυτό που δεν επιτρεπόταν
στις έξι και τριάντα να βρισκόταν σε φάσεις

που άλλοι πάνε για τα προς το ζην
κι άλλοι έντονα
με υπερένταση διαμαρτυρόμενοι
για τα καλά τους τα επί ζητείν

αφού ανεύθυνες γι αυτούς
στέκονται οι προκλήσεις
του άσπρου μαύρου θετικού
ή αρνητικού κλίματος οι ωθήσεις

αυτές που δίνονται
και παραδίδονται ακόμη
με θράσος περιττό
ατάραχο και τόλμη

στις έξι η ώρα και μισή
μονόλογο είχα πιάσει
γιατί μου έτυχε να δω
έφηβους κομμάτια στη στάση

του μετρό κι αν περίμεναν
εκεί να επιβιβαστούνε
τα όνειρά τους αφήνουνε
για πάντα να χαθούνε

ωσάν έρμαια γίνονται
του μεθυσιού της αντρείας
που λανθασμένα μηνύματα έλαβαν
τάχα υπεροχής κι αξίας.

κάθε χάραμα πια
που η φύση το στολίζει
με το ξημέρωμα της αυγής
αυτό θε να πλημμυρίζει

με αισιοδοξία της ψυχής
με γενναιότητα μιας πράξης
αδιαμφισβήτητης τροπής
στης οικογενειακής εστίας να τάξεις

παντοτινό ολοτινό
να ναι το ενδιαφέρον
με κοινή γραμμή
ποτέ για του καθενός μας το συμφέρον.

_

γράφει η Άννα Ζανιδάκη