Ξεχύθη απ΄των τεττίγων την καρδιά
Άσμα στη φεγγαρόλουστη βραδιά
Που την ημέρα λησμονήσαν τα παιδιά
Και ερημικά γαλήνια αγάλματα νυκτός
Χρυσοβατράχια ακρόποδα
Το βλέμμα αποστρέψαν
Απ’ τον καθρέπτη των σκιών
Στη λίμνη των ειδώλων
Και της Σελάνας το κορμί
Με φυλλοσούσουρο ιτιάς
Τις παιδικές καρδιές καλεί
Σε φεγγαροπαιχνίδια μες στον κάμπο
Από τα χόρτα κύλησε στα χέρια των παιδιών
Χέρια και πόδια βάψανε χρυσά
Και αυτά το νοτισμένο χώμα
Τα χνάρια αυτά δεν τα τηρά των ενηλίκων όμμα
Της μάνας μόνο η ματιά ψάχνει ακόμα
Έχει υποψίες και κοιτά
Παρόλο που δε βλέπει
Το χρυσοφέγγος που έκρυψε
Το τέκνο της στην τσέπη

_

γράφει ο Παναγιώτης Τουρκοχωρίτης