Αρμύρα καίει τα μάτια,
αρχαία σκουριά η πληγή αιμορραγεί
οι Δροσουλίτες τρέχουν
να χαλάσουνε τ' ασκέρι
μάγια της νύχτας
τα φιλιά του,
λύνει μ' άστρα η αυγή
ποια μοίρα χάραξε με κάρβουνο
το δρόμο μου στο χέρι.
Να πολεμά μέσα στη νύχτα μοναχός
στον κουρνιαχτό του Νότου
με φαντάσματα και πόθους
να φτάνει πάντα
στο κατώφλι μου σκυφτός
κούπα παλιά
να τον κερνώ μπρούσκο κρασί
και μυρωδιά βασιλικού
απ' άγιους τόπους.
Σε λέω αλήθεια
κι ας μην ήτανε ποτέ
γραφτό της τύχης
αγκαλιά να με κρατήσεις
στο κάστρο έρχομαι,
στου Μάη την ομορφιά
τα μάτια κλείνω
να περάσεις,
να χαθείς μέσα το φως
μη δεις τη θλίψη
και στη σκέψη μου δακρύσεις.
Θολός καθρέφτης
στην ομίχλη το πρωί
γίνεται η θύμηση
και πίσω με γυρίζει
πειρατικό δίχως πυξίδα
στ' ανοιχτά του Λιβυκού
λευκά πανιά
κουρσάρος Έρωτας
που πια δε με φοβίζει.
Ίσκιοι και όνειρα
βουλιάζουν στον αφρό
μια παπαρούνα απλώνει
κόκκινο στο βράχο
να μεγαλώνω είπε,
μα να μη γερνώ
το ένα χέρι μες τ' αλάτι της Ζωής
και τ' άλλο, στης αβύσσου τα μαλλιά
μια σπίθα αξόδευτη, απ' το φως
για το αιώνιο,
φυλακτό να ψάχνω.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Δεν ήξερα πια φράση να κλέψω και να ακουμπήσω επάνω της! Η μία πιο όμορφη από την άλλη!!! Πολύ…πολύ όμορφο!!! Μπράβο σου Ζωή μου!!!
Καταπληκτικό….Ζωή μας γέμισες πανέμορφες εικόνες με το ποίημα σου , εικόνες που μου θυμίζουν τόσο πολύ την πανέμορφη Κρήτη μας!
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Θολός καθρέφτης
στην ομίχλη το πρωί
γίνεται η θύμηση
και πίσω με γυρίζει
πειρατικό δίχως πυξίδα
στ’ ανοιχτά του Λιβυκού
λευκά πανιά
κουρσάρος Έρωτας
που πια δε με φοβίζει.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πολύ όμορφο!
στου Μάη την ομορφιά
τα μάτια κλείνω
να περάσεις,
να χαθείς μέσα το φως
μη δεις τη θλίψη
και στη σκέψη μου δακρύσεις.
Σε κάθε σου μήνα ακουμπάς..μαγικά Ζωή…
( Να χαίρεσαι και τούτο το όνομά σου.. κάθε μέρα..κάθε ώρα και κάθε στιγμή. )
Καλό ξημέρωμα. και σε ευχαριστούμε…που τολμάς πάντα με την πένα σου
Χάνομαι σε λέξεις Σοφία. Μετά, βρίσκω τρόπο και τρυπώνω στην καρδιά σας και σας ευχαριστώ.
Η Κρήτη έχει μπολιάσει την ψυχή μου Χρυσούλα. Επιστρέφω τακτικά ανανεώνοντας το συμβόλαιο της τιμής, της ρίζας, της περηφάνιας. Ευχαριστώ από καρδιάς.
Είναι όμορφο το Λιβυκό Στρατή. Είναι το πέλαγος της μύησης, η θάλασσα για το ρίσκο του Έρωτα στ’ ανοιχτά. Ευχαριστώ, με ευγνωμοσύνη.
Μάχη, εσύ που ξέρεις να διαβάζεις στην ψυχή μου, σ’ ευχαριστώ για την ομορφιά και τη χαρά, τη συγκίνηση της ανάγνωσης κάθε φορά. Την αγάπη μου.