Ξαπλώνεις στην προκρούστεια κλίνη
και δένεσαι σφιχτά με τα σχοινιά.
Από πάνω σου τριγυρίζουν τα φαντάσματα των προγόνων
το βλέμμα τους αιώνια επικριτικό.
Μάχεσαι να χωρέσεις ή να περισσέψεις
μα δεν ξεσκίζονται οι σάρκες σου.
Το κεφάλι σου βράχος τεράστιος,
που συντρίβεται πάνω σε άλλους βράχους
τοίχος αδιαπέραστος και απροσπέλαστος
δίχως μια ρωγμή δίχως μια πληγή.
Τα σχοινιά δεν βαστούν να σε κρατήσουν
κάθε σου κίνηση διαλύει τα πάντα γύρω σου
κι εσύ δυνατός, ατρόμητος σαν τιτάνας
στέκεσαι στην άκρη της αβύσσου.
Οι φωνές των φαντασμάτων
ουρλιάζουν τρομαγμένες και ύστερα
χάνονται για πάντα μέσα στο χάος.
Όλη η βοή της γης, που σείεται και σπαράζει
καταλαγιάζει μέσα σου σιγά σιγά
και τα βήματά σου ανάλαφρα τώρα
σε οδηγούν στο κατώφλι της Άνοιξης.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
”και τα βήματά σου τώρα σε οδηγούν στο κατώφλι της Άνοιξης.”
Που σημαίνει Άννα μας ότι ό,τι κι’ αν γίνει η αναγέννηση της Φύσης σε πανίδα και χλωρίδα είναι κοντά, και να ελπίζουμε για το καλύτερο…
Ωραίο και αισιόδοξο.
Άννα εξαιρετικό!!! Εύγε!!! Φιλοσοφικά δοσμένη η αγωνία κι η αγανάκτησή σου. Όμως στο καατώφλι στέκεται η άνοιξη…