-Μου επιτρέπετε κυρία μου; Ορίστε τούτο το περιοδικό, μόλις το αγόρασα δεν το έχει πιάσει άλλου ανθρώπου χέρι, μυρίζει άρωμα και μελάνι φρέσκο και σίγουρα με αυτό θα περάσει πιο ανώδυνα η ώρα αναμονής σας που κατά τη γνώμη μου είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της όλης ιστορίας που έχει να διηγηθεί ένα σφραγισμένο δόντι.

-Ω μα σας ευχαριστώ. Είστε σαν να λέμε και συγχωρέστε με, κάτι σαν αδερφή του Ελέους που σκοπός της ζωής της είναι να απαλύνει τον εφιάλτη του τροχού;

-Κάθε άλλο κυρία μου. Ένας πανδυστυχής ομοιοπαθών και ομοιοϋποφέρων είμαι. Γι αυτό και καταλαβαίνω τον πόνο του καθενός που βρίσκεται εδώ, σε τούτον το κατ’ ευφημισμό μοντέρνο ιατρείο του μαρτυρίου, που θα συμπλήρωνα ο πάσχων. Σε μία ώρα κυρία μου είναι το ραντεβού μου μα ο εφιάλτης του με κατέχει από τη στιγμή που μού το έκλεισε ο γιατρός εδώ και 15 ημέρες. Έχω υπηρετήσει σαν φαντάρος στους καταδρομείς, έκανα βατραχάνθρωπος και βούτηξα σε απύθμενες λίμνες και άπατους θαλάσσιους βυθούς χωρίς να σκιαχθώ. Μα στη θέα και μόνο της άσπρης μπλούζας εγώ κάτι παθαίνω, κάπως πεθαίνω. Γι’ αυτό και έρχομαι τόσο νωρίτερα από τη στιγμή του μαρτυρίου, για να συνηθίζω, κατά το μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, στην ιδέα. Ο γιατρός, φίλος μου παιδιόθεν, προς τιμή του συμμερίζεται τις φοβίες μου γι’ αυτό και στο δικό μου ραντεβού αλλάζει την ιατρική του μπλούζα και ντύνεται με μία καταπράσινη σαν αυτές των χειρουργείων που Κύριος οίδε το ΓΙΑΤΙ τις προτιμώ, ισορροπώντας το νευρικό μου σύστημα. Δεν ντρέπομαι που σας εξομολογούμαι το ψυχολογικό μου πρόβλημα. Πόσο θα ευχόμουν να μου έκανε ολική νάρκωση για να μη αισθάνομαι τις «διαολενέσεις» που κάνει για να μουδιάσει την πάσχουσα περιοχή και τις λογής-λογής τσιμπίδες και καθρεφτάκια που γεμίζει σαν εργαλειοθήκη το δόλιο το στόμα μου..

-Ω μα το ξέρετε πως με αγχώσατε με όλα αυτά που μου λέτε; Ομολογώ ότι δεν το έβλεπα καθόλου έτσι λαμβανομένου υπ’ όψιν και του γεγονότος ότι ο γιατρός είναι σούπερ ντούπερ, κάθε άλλο παρά φόβο προκαλεί. Κάθομαι στην καρέκλα του λοιπόν, που σίγουρα για σας θα πρέπει να μοιάζει κάτι σαν την ηλεκτρική, χαλαρώνω, μετρώντας προβατάκια και ο χρόνος κυλά υπέρ μου και γρήγορα. Το κυριότερο, ακούω χαλαρωτική μουσική, όχι Βάγκνερ όπως έκαναν οι ναζί μα ορχηστρική, τον Clayderman πχ και τον φαντάζομαι τότε που ήταν νέος και απίστευτα γοητευτικός. Και είναι να απορείς το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος…

-Τι μου λέτε; Είστε θησαυρός κυρία μου. Πώς και δεν το είχα συλλάβει έτσι;

-Ακούστε λοιπόν. Το ραντεβού σας είναι μετά το δικό μου. Δεν είναι; Ε, λοιπόν θα αλλάξουμε σειρά. Θα πάρετε τόσο το ραντεβού μου όσο και το mp3 και τα ακουστικά μου και θα μπείτε άφοβα εκεί μέσα. Δεν έχουμε παρά να δοκιμάσουμε. Σήμερα δεν βιάζομαι καθόλου και για να είμαι ειλικρινής, είμαι περίεργη να δω τη εξέλιξη του θέματος.

-Έλα Νανά η σειρά σου…

-Νίκο μου αλλάξαμε με τον κύριο κάτι προέκυψε, έτσι δεν είναι κύριε…;

-Μάνθος μαντάμ και σας ευχαριστώ. Αν ακούσετε οιμωγές και οδυρμούς δεν θα είναι από μένα αλλά από το φάντασμά μου και ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για το ρεζίλεμά του. Τι να λέμε τώρα. Με ξεπερνάει.

-Έλα, Μάνθο έλα. Τι έγινε ρε συ με την Ρεάλ χθες βράδυ; Τα ‘παιξε ο Ρομπέρτο; Καλά να πάθει, η βασίλισσα και η βασίλισσα και πράσινα άλογα πια.

Έκλεισε η πόρτα του γιατρού και η Νανά χαμογέλασε για την κατανόηση που έδειξε απέναντι στο τρόμο του συνανθρώπου της. Καθόλου δεν τον σνόμπαρε. Κάποτε είχε δει τον αρχηγό του σώματος Χωροφυλάκων της κωμόπολης της να λιποθυμά στο φαρμακείο της γειτονιάς στη θέα και μόνο του εμβολίου κατά της γρίπης που πήγε να του κάνουν. Και να σκεφτείς ότι όταν έφαγε κάποτε μία σφαίρα από έναν κακοποιό, την έβγαλε μόνος του από το σμπαραλιασμένο του μπράτσο χωρίς νάρκωση, αφήνοντας κατάπληκτο το γιατρό που ήρθε αργότερα, πράγμα σωτήριο ακόμη και για τη ζωή του. Κάθε άλλο λοιπόν παρά κορόιδεψε τον δύστυχο τον Μάνθο που ήταν και νοστιμούλης ο μπαγάσας.

-Νανά μου με έσωσες (να ‘τος και ο ενικός). Θα σε ανακηρύξω εθνικό μου σωτήρα, αλήθεια σου λέω. Επίτρεψε μου σε παρακαλώ να σε περιμένω να πάμε μαζί για φαγητό. Σου τ’ ορκίζομαι όσο θα σε περιμένω θα είναι για μένα η ωραιότερη αναμονή που θα έχω περάσει όχι μόνο σε τούτο δω τον χώρο αλλά παντού.

Και την περίμενε και τώρα και όλη τους τη ζωή οσάκις πήγαιναν πάντα μαζί στον οδοντίατρό τους, που τον λάτρευαν όπως λάτρευαν ο ένας τον άλλον και οι δύο μαζί τα παιδιά τους.

Είδες οδοντίατρε θαύματα που λαμβάνουν χώρα στο ιατρείο σου; Τελικά, να πώς απομυθοποιούνται θετικά χώροι βασανιστηρίων… Αχ αγάπη, αγάπη, αγάπη..

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου