– Μαμά μην κλαις, θα τα λέμε από το skype. Αυτό ήταν. Καινούριο εξάρτημα της ζωής μας, μπήκε στην καθημερινότητά μας, στρογγυλοκάθισε καλά καλά, έπιασε θέση στο κυριακάτικο τραπέζι. Ούτε που το καταλάβαμε. Σ’ αυτό που κάποτε ήταν γεμάτο, τώρα, τη θέση σου παίρνει η οθόνη και μαχαιροπίρουνα γίνονται τα πλήκτρα. Πόσο μαγικά γίνονται αυτά τα πλήκτρα στα χέρια μου! Μόνο του πάει το δάχτυλο στο πλήκτρο videoklishi, γνώριμο του είναι.

Κι εσύ πίσω απ’ την οθόνη: Πόσο όμορφος μού φαίνεσαι κάθε φορά! Πόσο αλλιώτικος, ολοένα και πιο γλυκός ! Μέσα απ’ την οθόνη παρακολουθώ το ψήλωμά σου, σε μπόι και νου!

– Όλα καλά μάνα εδώ, εσείς εκεί; Ο πατέρας; Μίλησα και με τον αδελφό…

– Όλα καλά παιδί μου, εδώ στο σπίτι, γιατί έξω, ας τα να πάνε!

Κι η οθόνη κάνει υπομονή, κάνει πως δεν βλέπει πολλές φορές τα υγραμένα μου μάτια.

Κολλημένα εκεί, στο γυαλί, στον κρυστάλλινο φράχτη κρεμασμένα επάνω, να τον καρφώνουν ίσα ολόισα στα δικά του για να ξεδιαλύνουν τα μυστικά τους, να ανιχνεύσουν τη διάθεσή του, να διαπιστώσουν “πόσο καλά” είναι το “καλά” που ακούει.

Και το χέρι ασυναίσθητα, κάνει να του χαϊδέψει το μέτωπο, να νιώσει τη φρεσκάδα του, να λυτρωθεί στο άγγιγμά του, ν’ ακουμπήσει την ανάσα του, να νιώθει πως υπάρχει.

Τις Κυριακές, στο μεσημεριανό τραπέζι, τη θέση σου παίρνει το λάπτοπ.

_

γράφει η Πολυξένη Βακιρλή