Αν μοναχός σου, δεν συγχωρέσεις,
εκεινον που σ’ έκανε να πονέσεις,
τότε ποτέ δεν πας παρακάτω,
απεναντίας, πιάνεις πάτο.
Εγώ μιλάω για να προσέχεις,
την έγνοια σου κάπου να έχεις.
Δεν συγχωρούνται όλα από όλους,
για αυτό αλλάζουμε πολύ συχνά ρόλους.
Είναι οι κακοί στη φυλακή;
ή μήπως ζούμε την ίδια ζωή;
Αναπνέουμε όλοι τον ίδιο αέρα,
κάνουμε σκέψεις συνειδητά παρά πέρα,
γιατί η ειλικρίνεια μας τρομάζει,
ο φόβος μέσα μας καλπάζει.
και αυτό το αίσθημα της μέθης,
ολημερίς το κυνηγάμε,
να καλύψει τα κενά μας,
να σωθεί ότι αγαπάμε.
_
γράφει η Μαρία Νικολίνα Κοκκινάκη
0 Σχόλια